Οπότε στο δρόμο ξεκινάει το γνωστό τρυκ, λέγε λέγε το κοπέλι κάνει τη γριά και θέλει (σαφές ποιος είναι ποιος).
Ρίκος: Θα πάρω καραμέλες?
Εγώ: Ναι.
Ρ: Πόσα χαρτάκια?
Ε: Ένα.
Ρ: Γιατί θα πάρω ένα?
Ε: Γιατί στο σπίτι κλπ κλπ.
Ρ: Να πάρω δυο? Πάντα δυο παίρνω!
Ε: Όχι, δε θα πάρεις δυο, γιατί (ιδέ άνω λούπα).
(για ρεαλιστική αίσθηση του συμβάντος και οικονομία χώρου ξαναδιαβάστε τον παραπάνω διάλογο 5-7 φορές). Και συνεχίζουμε.
Εγώ: Κοίτα, αν μου ξαναπείς να «πάρω δυο», δε θα πάρεις καμία.
Ρ: Να σου πω αν θα πάρω καραμέλες?
Ε: Αν ξαναπείς τη λέξη καραμέλες γυρνάμε τώρα και πάμε σπίτι (εδώ σταματάω, κάνω και μια επιτόπου στροφή για έμφαση).
Φτάνουμε στο σούπερ μάρκετ, κάνει το αναπόφευκτο σκετσάκι μπροστά στις καραμέλες, όπου καθισμένος κάτω ολολύζει (σχετικά χαμηλόφωνα μην υπερβάλλω) «δεν μπορώ να πάρω μία, πάντα παίρνω δυο, πρέπει να πάρω δυο». Η μανούλα ζεν περιμένει υπομονετικά και το πιο ηλίθιο της υπόθεσης είναι ότι σε κάτι τέτοιες φάσεις σκάει μύτη μια βλακώδης αίσθηση περηφάνιας του στυλ «το έχω, το έχω, το ελέγχω». Εν συνεχεία ο νέος σηκώνεται, μαζεύει τα (συμφωνηθέντα) ψώνια και αποχωρούμε.
Παρατήρηση: μπορεί στο σούπερ μάρκετ να δείχνω ολύμπια ηρεμία, αλλά αργότερα καθώς γυρνάμε από τον πεζόδρομο υπάρχει κάτι που μπορεί να με εκτοξεύσει. Παρότι πεζόδρομος, το σύνηθες είναι να περνάνε αυτοκίνητα τα οποία κιόλας απαιτούν να τσακιστούμε να πάμε στην άκρη. Είναι θέμα χρόνου να ραγίσω κανένα παρμπρίζ με το μεταλλικό κουτάκι του ΝΟΥΝΟΥ-αν κι έχω την υποψία ότι τα φτιάχνουν γερά τα κρύσταλλα.
10 σχόλια:
Αυτό το "σπίτι-Σ/Μ" αποτελούσε μια εποχή μια περιπέτεια. Και το "το έχω, το έχω, το ελέγχω" μετά τις επαναληπτικές πιεστικές ερωτήσεις της νεαράς μου κινητοποιούσε (και κινητοποιεί) αμέσως μετά την σκέψη "δεν με παρατάτε, λέω εγώ, δεν θέλω να ελέγχω τίποτα, θέλω απλώς την ησυχία μου" (ανώριμο εκ μέρους μου, ε?).
Καλημέρα! :)
Υ.Γ. Την σύνδεση "ΝΟΥΝΟΥ-παρμπριζ" την έχω κάνει παρομοίως, στην παραλλαγή "κονσέρβα ντοματάκια-παρμπρίζ ή καλογυαλισμένο φτερό".
deja vu :). Παω, να φτιαξω μακαρονια, στο φουρνο.......
Ο Στάθης δείχνει τώρα μια πορόμοια λαχτάρα για τα "Παπαδοπούλου γεμιστά με κρέμα".
Μετά απο συνεχείς αρνήσεις καταφύγαμε στο "αυτό το περίπτερο δεν τα έχει".
Και στη συνέχεια αυτός επιβεβαιώνει:
"Και εγώ είχα πάει άλλη φορά και δεν είχε"(!!!!!!!!!).
Και έτσι και αλλιώς κερδισμένος.
δεν το ελέγχω.
Πάντα στο ΣΜ επιλέγει το τυρί της αρεσκείας του ( απο τα συσκευασμένα) και απαιτεί (δε μπορουμε να απομακρυνθουμε απο το ψυγείο) να το ανοίξουμε επι τόπου και να πάρει ενα κομάτι.
το πιο πολυ που έχω καταφέρει είναι να το πάρουμε και να το ανοίξουμε σπίτι.
Εχουν περασει παρομοιες μερες...μιας και εχουμε να βγουμε εκτος ξενωνα...μηνες, ισως και χρονια.
ΑΛΛΑ
στην δουλεια...υπερηφανευομαι οτι το εχω και οτι και να γινει με οποιοδηποτε παιδι θα ειμαι ηρεμος...αλλα αν πετυχω την u-know-who σκεφτομαι...ισως ηρθε η ωρα να γινεις ντοματακια επιτελους (μιας και τα ανεφερε η Αθανασια).
Οποτε παρομοιες σκεψεις ειναι θεμιτες και σε ισορροπουν στην σχεση με το παιδι...τολμω να πω...ετσι πιστευω δλδ!
Για να πω την αλήθεια, ο δικός μας δεν έχει παράλογες απαιτήσεις. Δηλαδή και εμείς δεν έχει τύχει να του αρνηθούμε κάτι. Ακόμη και αν θέλει να φάει τα μπιλάκια από το γιαούρτι΄ή κάποιο τυράκι ενώ είμαστε ακόμη μέσα στο Σ/Μ, θα του τα δώσουμε. (φυσικά στο ταμείο φτάνει μόνο ο bar code) και μακάρι να ζήταγε και άλλα (αφού είναι λιγόφαγος)
Αλλά αυτό ύπουλο και ηλίθιο(;) ''τόχω, το ελέγχω'' πολύ το απόλαυσα. Είναι οι μικρές μας νίκες! (εναντίον τίνος, όμως; του παιδιού η΄της διαταραχής του;)
Στις τελευταίες αναρτήσεις σου σε έχω νοιώσει αρκετά οργισμένη.
Πάμε όλες μαζί για κάνα spa therapy, να χαλαρώσουμε;
Ήταν μια εποχή με τόση οργή μέσα μου που επέστρεφα σπίτι απογοητευμένη όταν δεν είχε βρεθεί κάποιος μαλακάκος στο δρόμο μου για να ξεσπάσω.
Μάλιστα είχα φαντασιωθεί ολόκληρη επιχείρηση για οργισμένους ενήλικες και απορούσα που κανείς δεν την είχε ήδη υλοποιήσει. Μιλάμε πως θα γέμιζαν οι τσέπες του χρήμα.
Πάω να την κάνω ανάρτηση την ιδέα μου;)
Σε καταλαβαίνω.:(
Μάμμα, στην Ιαπωνία, αδελφές μου, στην Ιαπωνία! Οι πολύ πειθαρχημένοι αυτοί άνθρωποι, που δεν εκδηλώνουν επιθετικότητα στην καθημερινή ζωή επ'ουδενί, έχουν σκεφτεί την εξής φάμπρικα: διαμέρισμα γεμάτο με φτηνά έπιπλα από το ΙΚΕΑ, το κλειδί στο χέρι, το σπας, επιστρέφεις τα κλειδιά.
Συμβάν. "Τι συμβάν αυτό συνέβη" που αναφώνησε και τις νέος.
Σούπερ μάρκετ Μ στο οποίο πηγαίναμε γιατί ήτανε το μόνο που διέθετε τα σωστής αντοχής κοτσιδάκια για το πιάσιμο των μαλλιών των σκασμένων. Έχοντας κάνει το λάθος να πάμε με τη μικρή την πρώτη φορά, επιστρέφουμε και με τη μεγάλη για να πάρει μόνη της τα δικά της την επόμενη μέρα. Να σημειώσω ότι μαζί με τα κοτσιδάκια την προηγούμενη ημέρα έχουμε αγοράσει και μια παραλλαγή της Μπάρμπι ως πριγκίπισσας Γιασμίν χωρίς το φερετζέ. Μπαίνουμε μέσα και κατευθυνόμαστε προς τα κοτσιδάκια (αυτά κάπως αλλιώς τα λένε αλλά δε μου έρχεται). Στο δρόμο το μικρό σκασμένο σταματάει μπροστά στο σταντ με τις Μπάρμπι και ξαναζητάει την ίδια Μπάρμπι που αγόρασε και την προηγούμενη ημέρα. Της εξηγούμε ότι αυτή τη Μπάρμπι την έχουμε, αλλά επειδή "δε το έχουμε" σε πρώτη χρήση το σκασμένο γρήγορα βρίσκεται στα πατώματα και εμείς εκτός από την υστερία έχουμε να αντιμετωπίσουμε και την κρυφή φιλοδοξία όλων των γονιών να αποδείξουμε ότι "το έχουμε" και τα καταφέρνουμε, αλλά με τη Νάσια αγκαλιά να κλαίει σπαρακτικά. Στο ταμείο μας πλησιάζει μια συμπαθέστατη κυρία κρατώντας τη Μπαρμπινογιασμίν στο χέρι και ευγενικά τη δίνει στη Νάσια και ταυτόχρονα μας παρακαλεί όλο ικεσία να της επιτρέψουμε να της τη χαρίσει αυτή, γιατί έχει σπαράξει η καρδιά της έτσι που ακούει το σκασμένο να σπαράζει.
Και λέω εάν τώρα εγώ μπω στο Καίσαρη και σταθώ μπροστά σε εκείνο το μονόπετρο με το κίτρινο διαμάντι και αρχίσω να σπαράζω παίζει να μου το χαρίσουν;
Συμπέρασμα εσύ το έχεις, εμείς και να το έχουμε, όλο και κάποιος μας το παίρνει. :(
Καλημέρα σε όλους μας :)
Υ.Γ. Μόλις αναρρώνουμε (μάλλον) από τη γρίππη της μοδός... Η Νερίνα υπήρξε πάλι η πρωτοπόρος
Φωτούλα
Αθανασία, κάτι αυτοκόλλητα (είμαι γάιδαρος παρκάρω παντού) ήταν μια ωραία λύση, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα κατά πόσο είναι νόμιμα.
Έμμα, το ξέρω :-).
Χρήστο, μην τα βάζεις μαζί τους, δεν υπάρχει ελπίδα ούτε καν για ισοπαλία.
Μιράντα, επειδή οι καραμέλες σκορπίζονται του λέω ότι έτσι και σκίσει το χαρτάκι θα τις αφήσουμε εκεί-κάτω από το έντρομο βλέμμα του Ρίκου και του καταστηματάρχη.
Αερικό, ομοίως είναι ίσως το ένα πράγμα στη ζωή μου που ελέγχω.
Ιωάννα, μέσα για το σπα, μέσα για καφέ για οτιδήποτε, είναι όντως λίγο δύσκολη περίοδος.
Mamma και Butterfly κι ο Ροντάρι με τα παραμύθια είχε μια παρόμοια ιδέα, με ένα σπίτι γεμάτο γυαλικά και ανθρώπους με σφυριά.
Φωτούλα, επειδή ο Ρίκος μπορεί να είναι τρελός αλλά έχει γνωστά πλέον κουμπιά (νομίζω) μού είναι σχετικά εύκολο να τον χειριστώ-ή να καταλάβω τι πήγε στραβά. Ο Αργύρης όμως με κάνει να απορώ και να τρελαίνομαι όταν φέρεται σαν κανονικό παιδί. (είν' αυτό απάντηση τώρα?)
Δημοσίευση σχολίου