Διανύω μια φάση που έχουν καταρρεύσει βεβαιότητες που είχα και προσπαθώ να βρω ένα άλλο βιώσιμο μοντέλο να τις αντικαταστήσω.
Πρότερες βεβαιότητες: υπήρξα (είμαι, είναι λίγο ασαφή ακόμα τα όρια) άνθρωπος για τον οποίο το σαρτρικό περί κόλασης και άλλων ήταν μότο ζωής. Το άλλο μότο ήταν/είναι «όλα τα δεινά του κόσμου οφείλονται στο ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να μείνουν για λίγο μόνοι στην κάμαρα τους»-(δε θυμάμαι αν αυτό είναι Προυστ, σε κάτι σχετικό με τον Προυστ το ΄χω διαβάσει, αλλά πού?)
Μόλις συνειδητοποίησα τις ιδιαιτερότητες του Θόδωρου η εικόνα συρρικνώθηκε περισσότερο, γίναμε εμείς ενάντια σε ένα κόσμο που μας κοίταζε περίεργα, μας απέκλειε και μας δυσκόλευε μια ήδη δυσχερή ζωή. Πρώτη αυθόρμητη αντίδραση ήταν το δε με απομονώνετε εσείς, εγώ επιλέγω να μην υπάρχετε για μένα.
Με το μπαρδόν μαντάμ, αλλά γίνεται αυτό? Εμ δε γίνεται. Αν δεν ξεφύγω εγώ από τον βολικό αυτισμό μου δεν θα τραβήξω και το μικρό ποτέ. Για μένα ήταν οδυνηρή η διαπίστωση ότι τους χρειάζεσαι τους άλλους και δη το φουλ πακέτο, την αποδοχή και τη βοήθεια τους. (όσο δε υποψιάζομαι ότι τα περί αγάπης προς αλλήλους τρώει έδαφος από το live and let die τρομάζω πραγματικά). Περί αποδοχής έχει γράψει ένα καταπληκτικό κείμενο στη Νόηση η Μαίρη, τα λέει πολύ καλύτερα.
Υπάρχουν άλλοι και άλλοι: οι «εύκολοι» άλλοι είναι οι όμοιοι μου, το έργο πνοής είναι οι γονείς φυσιολογικών παιδιών. «Εύκολοι» οι μεν διότι αν τους πω ο Ρικ μού έχει ροκανίσει τον εγκέφαλο σήμερα θα καταλάβουν περί τίνος ομιλώ-(αν και τώρα που το ξαναβλέπω σόλοικες εκφράσεις του στυλ «ροκανίζω τον εγκέφαλο» είναι αμφίβολο κατά πόσο οποιοσδήποτε μπορεί να τις καταλάβει).
Το αστείο είναι ότι έχω καταφέρει να συναντήσω δυσκολίες και στην προσέγγιση των ομοιοπαθών γονέων, λέω να είναι το προσεχώς κείμενο.
ΥΓ. «Το βιβλίο των χαμένων πραγμάτων» του Κόννολυ ήταν συμπαθές, ο δε Κουρτ (ο Wallander ντε!) είναι πάντα Κούρτ, αν με πάρει αύριο τηλέφωνο παίρνω την πρώτη πτήση και γίνομαι μόνιμη κάτοικος Σκόνε.
2 σχόλια:
Μαριλενα , το μονο σιγουρο ειναι οτι θελει αρκετο καιρο για να γινεις σκληρη και να μη σε απασχολει η γνωμη των αλλων και το πώς κοιτανε το παιδι σου. Πρεπει να φας πολλα χαστουκια και να περασεις πολλα για να γινεις σιγα σιγα αναισθητη. Που μεταξυ μας δηλαδη, δεν θα γινεις ποτε αναισθητη αλλα αντιθετως αν σε βλεπουν στο περιγυρο να αντιδρας φυσιολογικα ,να εισαι περιφανη για το Ρικο,να μη δινεις δικαιωματα να νιωθουν οι αλλοι οτι το παιδι σου ..ενοχλει,τοτε αρχιζουν και σε σεβονται.
Περισυ , μετα τις απεργειες των δασκαλων(που τη μια μερα εκαναν μαθημα και την επομενη δηθεν απεργουσαν) ο γιος μου φρικαρε.Αλλαξε ολο το προγραμμα του ,μπλοκαρε το μυαλο του ,δεν μπορουσε να δεχτει οτι πηγαινουμε στο σχολειο και μας διωχνουν.Αρχισε να κανει φασαρια στη ταξη και να ενοχλει.Θελανε οι αλλοι γονεις να διωξουν το παιδι απο το σχολειο.Επικρατησε ενας χαμος,εγιναν πολλα αλλα επειδη τους κρατουσα στο χερι και δεν υποχωρησα
το παιδι συνεχιζει να ειναι στο ιδιο σχολειο,οι μαναδες των παιδιων που ηθελαν να διωξουν το γιο μου απο το σχολειο και στο μεταξυ μου ειχαν κοψει και το καλημερα, τωρα με χαιρετουν κανονικα(και αυτο επειδη εγω συνεχισα να τιςκαλημεριζω το πρωι σαν να μην εγινε τιποτα) .Πρεπει να φερεσε σαν να ειναι ο αυτισμος μια ιδιαιτεροτητα που εχει το αναφαιρετο δικαιωμα να υπαρχει.Σαν να ειναι μια απλη αλεργεια.....
Γ ια να φτασεις ομως σε αυτο το σημειο,θα πρεπει πρωτα να γινουν τα νευρα σου δαντελα.
ΥΓ αν τον στειλεις σε κανονικο σχολειο , χρειαζεσαι πολυ γερα νευρα. εΚΕΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙς ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ "ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ"
ΥΓ2 Αν καταλαβα καλα , περιμενεις να σε απολυσουν? Και δε ποιο κολυμβητηριο πηγαινετε, στο κλειστο της Γλυφασας?
(Μαίρη ή Μαρία?)
Απαντάω στα υστερόγραφα, όλα τα άλλα απλώς με βρίσκουν σύμφωνη, στα όσα περιγράφεις για το σχολείο εξηγούν όσα είχες γράψει στην Νοήση.
Πηγαίνουμε στο Ολυμπιακό κολυμβητήριο, διευθετήθηκε τελικά το θέμα που ανέφερα-σου στέλνω μέιλ τελικά.
Δημοσίευση σχολίου