Μήπως ανακαλύπτω τον τροχό?-παρτ ουάν

Πέφτω πάνω στο εξής άρθρο του Κώστα Δαραή κι αναρωτιέμαι για ποιο λόγο κάθομαι και γράφω, ο άνθρωπος τα έχει πει όλα και μάλιστα ορισμένα τα λέει καλύτερα (όχι, τα ρικίστικα δεν τα έχει, εκεί υπερτερώ αισθητά). Αντιγράφω τα όσα μέχρι τη μέση του άρθρου έχω ξεχωρίσει-και συνεχίζω αύριο.

«Αποτελεί κοινό μυστικό ότι αρκετοί από τους γονείς δεν έχουν δεχτεί τα παιδιά τους, ντρέπονται γι’ αυτά, τα κρύβουν και υιοθετούν τη λύση του εγκλεισμού τους σε άσυλα ή μέσα στο ίδιο το σπίτι που γίνεται φυλακή. [...] Το αποτέλεσμα είναι οι ίδιοι να γίνονται δυστυχισμένοι, κρύβονται συνεχώς από τους άλλους αλλά και τον ίδιο τον εαυτό τους.»

Εγώ δεν είμαι εκεί, νομίζω δεν ήμουν ποτέ.

Σχετικά με τη στάση γονέων παιδιών χωρίς ειδικές ανάγκες απέναντι στα παιδιά με ειδικές ανάγκες: «...έντονες προκαταλήψεις και άγνοια,[..] δεν έγιναν θετικά βήματα [..] η μεγαλύτερη άρνηση βρίσκεται μέσα στα μέλη της ίδιας νεοελληνικές κοινωνίας».

Αυτό ναι, story of my life, που λένε και στο χωριό μου.

Πολύ σημαντικό το παρακάτω κατ’ εμέ, στηρίζεται και σε σχετική δημοσίευση:

«Παιδιά χωρίς ειδικές ανάγκες, τα οποία έχουν πιο συχνή επαφή με παιδιά με αναπηρία είναι λιγότερο αρνητικά απέναντί τους».

Αναφορικά με μια έρευνα συμφωνα με την οποία 1 στους 3 ερωτηθέντες ρίχνει την ευθύνη για την απομόνωση των αμεα στα ίδια τα άτομα που «δεν προσπαθούν αρκετά να ενταχθούν»:

«Το παραπάνω ποσοστό δεν πρέπει να εκπλήσσει. Μπροστά στην ατυχία και κυρίως μπροστά στη δυστυχία, οι άνθρωποι ψάχνουν πάντα μια εξήγηση. Ο ισχυρισμός ότι είναι το θύμα που φέρει την ευθύνη του λάθους, φαίνεται από μακριά ο πιο απλός και ο πιο καθησυχαστικός για τους μάρτυρες».

Μου άρεσε. Άλλη εξήγηση είναι « η λειτουργία ψυχολογικών μηχανισμών άμυνας. Ο φόβος του πόνου, ο φόβος του να είμαστε ή να γίνουμε εμείς οι ίδιοι ανάπηροι, ματαιωμένοι προκαλεί αντιδράσεις που δύσκολα ελέγχονται: άρνηση να δούμε, επιθετικότητα, απόρριψη, μίσος [..]όσο περισσότερο γίνεται αισθητό ότι όλοι είμαστε όμοιοι, τόσο περισσότερο το άτομο που δεν μειονεκτεί αισθάνεται προσωπικά σε κίνδυνο».

Δεν είναι και το πιο αισιόδοξο των posts, αλλά δεν περνάμε και τις καλύτερες μέρες μας. Νιώθω το μικρό να ξεφεύγει, φοβερή διάσπαση και αρκετή επιθετικότητα στο σπίτι-ιδίως με τον Αργύρη- πρέπει να μάθω αν στο σχολείο συμβαίνουν παρόμοια πράγματα. (Update: όντως σήμερα ο Ρίκμαν εξερράγη στο σταθμό και τον πήρε η γιαγιά, έχουμε δουλειά μπροστά μας).