Πάρτυ άνιμαλ!

Όταν πρέπει να παραστούμε σε συγκεντρώσεις με πλήθος λαού υπάρχει ένα σχετικό άγχος-η εναρκτήρια φράση υποδηλώνει μια Κένεντυ ή μια Παπανδρέου το λιγότερο.

Παιδικά πάρτυ, γιορτές με κόσμο εννοώ, όχι «Λαέ της Λάρισας, βγες να θαυμάσεις κλπ» και το άγχος είναι ποια στάση θα κρατήσει ο μεσιέ Ρίκος.

Θα τον ενοχλήσει η πολυκοσμία, τα λοιπά αλαλάζοντα παιδάκια, θα βρει κάτι να τον τραβήξει και άλλα υπαρξιακά.

Χτεσινό παιδικό πάρτυ, μωρού που έκλεισε τον πρώτο του χρόνο: μπαίνοντας μέσα ο Ρίκος έκανε το γνωστό που κάνει όποτε βρεθεί σε άγνωστο χώρο και κόσμο. Έκλεισε τα μάτια του. Λίγο επειδή η μαμά του μωρού τον τσίμπησε και βρέθηκε με καπελάκι και σφυρίχτρα ανά χείρας, λίγο επειδή είχε πολύ κόσμο, χιλιάδες παιδιών και το κυριότερο μπαλάκια, γρήγορα ο μικρός κατάλαβε ότι δεν θα κέρδιζε πολλά αν συνέχιζε τις ντροπές και (μ’ ένα ποτό στο χέρι) αναμίχθηκε με τα πλήθη.

Εν τέλει αν εξαιρέσουμε ένα τουβλάκι που εκσφενδονίσαμε, το ότι έχω μια μονίμως αγχωμένη βλαμμένη μούρη όποτε είμαι με το Ρ και κόσμο και προσπαθώ να προλάβω το οτιδήποτε περνάει από το διαταραγμένο μυαλό μου (και σπάνια του Ρίκου) περάσαμε πραγματικά πάρα πολύ καλά. «Πάλι πάρτυ, μετά πάλι πάρτυ» έλεγε συνέχεια μέχρι που κοιμήθηκε.

Η φετινή περίοδος των πάρτυ ξεκίνησε κι εμείς μόλις ντεμπουτάραμε!