Χτες μιλούσα με δυο μαμάδες στο κολυμβητήριο. Είχαν από μια κόρη με διάγνωση παρόμοια με τη δική μας, ΔΑΔ, στοιχεία αυτισμού, νοητική στέρηση, 9 και 16 ετών τα κορίτσια. Κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια της συζήτησης, κατέληξαν ότι αν το παιδί δεν κατακτήσει ανάγνωση και γραφή, μειώνονται σημαντικά οι διαθέσιμοι τομείς γνώσεις.
Είναι νωρίς, αλλά το συγκεκριμένο θέμα με απασχολεί πολύ. Είμαι στα πρώτα κεφάλαια του Δαραή πάλι (Ανάγνωση, γραφή και άτομα με σύνδρομο Down) ο οποίος εκτός του ότι χρησιμοποιεί πολύ ρέουσα γλώσσα, τεκμηριώνει σε συγκινητικό βαθμό τα όσα γράφει. Λέει λοιπόν ο Δ για τα παιδιά με σύνδρομο Down και πιστεύω (?) ότι ισχύουν και για τον αυτισμό:
Αναφέρει το φαινόμενο του plateu (επίπεδη ανάπτυξη), της στασιμότητας δηλαδή της μαθησιακής προόδου που παρατηρείται μετά από μια ηλικία, ανάμεσα στα 8 και 11 χρόνια για τα εν λόγω παιδιά. Όπου πηγαίναμε για αξιολογήσεις με το Ρίκο στα 4 παρά χρόνια μας επέσειαν τη γνωστή απειλή «ό,τι κάνετε μέχρι τα 6». Ο Δαραής διατυπώνει την πιθανότητα αυτό να συμβαίνει λόγω των ακατάλληλων εκπαιδευτικών προγραμμάτων, που δεν καταφέρνουν να ελκύσουν πλέον το ενδιαφέρον των παιδιών. Τα οποία παιδιά μεγαλώνοντας αναπτύσσουν στρατηγικές για να αποφύγουν την εκπαίδευση-αυτό πάλι δε μού θυμίζει αυτισμό, μού θυμίζει εμένα. Εκεί προτείνει ευέλικτο εξατομικευμένο πρόγραμμα.
Άλλα κοινά στοιχεία που βρήκα είναι η αδυναμία συλλογής πληροφοριών μέσω των αισθήσεων, η δυσκολία θεματικής κατηγοριοποίησης των πληροφοριών και άρα γενίκευσης, η ενίοτε περιορισμένη απομνημονευτική ικανότητα και η ανάγκη εκπαίδευσης με οπτικά μέσα.
Τα αντιγράφω για να τα εμπεδώσω εγώ, που τις στιγμές που δεν τσιρίζω στο Ρίκο, ωρύομαι στον Αργύρη:
Η διδασκαλία χρειάζεται να είναι απόλυτα ευχάριστη και η μάθηση παιγνιώδης.
Απαραίτητα στοιχεία κάθε διδακτικής προσπάθειας πρέπει να είναι η ανταπόδοση, η αναγνώριση, ο πανηγυρισμός κάθε επιτυχίας και προόδου, ο έπαινος, το ανώδυνο ξεπέρασμα κάθε αποτυχίας, με την άμεση αποφυγή της αγκύλωσης σ’ αυτήν, η βοήθεια προς το μαθητή να ξεπερνά άμεσα κάθε αδυναμία του.
Όπως δηλαδή θα έπρεπε να διδάσκονται όλα τα παιδιά.
7 σχόλια:
"Απαραίτητα στοιχεία κάθε διδακτικής προσπάθειας πρέπει να είναι η ανταπόδοση, η αναγνώριση, ο πανηγυρισμός κάθε επιτυχίας και προόδου, ο έπαινος, το ανώδυνο ξεπέρασμα κάθε αποτυχίας, με την άμεση αποφυγή της αγκύλωσης σ’ αυτήν, η βοήθεια προς το μαθητή να ξεπερνά άμεσα κάθε αδυναμία του."
Εγώ τώρα να πω ότι δε συμφωνώ δε με παίρνει. Στα τρια της Νερίνας (η μεγάλη μου κόρη και ιντερνετική μου νονά) τα έβαλα μαζί της γιατί δεν μπορούσε να διαβάσει τη λέξη λάχανο. Αλλά ευτυχώς η Νερίνα φρόντισε με το σώμα της να με συνεφέρει, αλλά ακόμα ξεφεύγω.
Καλή σας μέρα
Υ.Γ. Από την άλλη το ότι κάποιες περιπτώσεις έχουν κοινά στοιχεία μεταξύ τους μπορούν μαθηματικά να μας οδηγήσουν σε συμπεράσματα που τις εξισώνουν;
Νερίνα φίλτατη,
όταν λέτε περιπτώσεις εννοείτε τους συσχετισμούς που κάνω μεταξύ αυτισμού και συνδρόμου down ή μεταξύ φυσιολογικών και ειδικών παιδιών? Προσέξατε την απάντηση σας διότι έχω πολύ Δαραή στη φαρέτρα μου. Αστειεύομαι-την αγάπη μου, ό,τι γράψετε σε καμιά ώρα θα απαντήσω καθότι πάω σε μίτινγκ δια τον άρτο τον επιούσιο. Υμέτερη.
Μεταξύ αυτισμού και συνδρόμου down και συγνώμη εάν δε το ξεκαθάρισα. Πήγα να βοηθήσω το διάλογο η άσχετη απλά.
Από την άλλη κατανοώντας απόλυτα ότι σαφώς είμαι έξω από το χορό, αλλά ξεκαθαρίζοντας ότι μου αρέσετε -τι χαζή έκφραση, αλλά μεγαλώνω κόρες και κάποια πράγματα νομοτελειακά μου συμβαίνουν και η υιοθέτηση εκφράσεων τους είναι μια από αυτά- προσπαθώ να ενταχθώ στο χώρο, από τον οποίο θα κατανοήσω απόλυτα εάν με πετάξετε έξω ως άσχετη.
Αλλά -πάντα υπάρχει ένα "αλλά"- θα ήθελα να καταλάβω, όχι από περιέργεια, όχι εξαιτίας μιας φιλάνθρωπης αντιμετώπισης των πραγμάτων, αλλά γιατί κατά κάποιο τρόπο, επειδή αντιμετωπίζω ένα σαφώς μικρότερης σημασίας μπροστά στα δικά σας ζόρια ζόρι, που θα μπορούσε να θεωρηθεί και φιλοσοφικό, του στυλ "τι μάνα είμαι εγώ και που το πάω το βρωμοκαράβι;", εντελώς εγωιστικά πια, εγώ παίρνω πράγματα από εσάς.
Έτσι σαφώς δεν μπορώ να μοιραστώ εμπειρίες, μπορώ όμως να το χρησιμοποιώ σαν δείκτη για τις δικές μου συμπεριφορές στα σκασμένα μου. Ακριβώς επειδή μπορεί να μην έχω αυτιστικά παιδιά, αλλά έχω επιλέξει μια "αυτιστική συμπεριφορά" ως γονιός στο τρόπο που τα μεγαλώνω, κάτι που νομίζω ότι εξ ανάγκης το κάνετε και εσείς, χωρίς βέβαια να είμαι 100% σίγουρη ότι δεν θα το κάνατε έτσι κι αλλιώς.
Καλή σας μέρα και άφθονος να είναι ο άρτος σας :))))
Υ.Γ. Επίσης για να είμαι ειλικρινής η βιογραφία της Χάισμιθ με ψιλοαπογοήτευσε. Περισσότερο σαν καταγραφή των εποχών και των χώρων μου φάνηκε. Περίμενα και με το δεδομένο ότι η Χάισμιθ κατέγραφε λεπτομερώς τις μέρες και τις νύχτες της ότι οι πηγές θα ήταν η ίδια και όχι οι άλλοι...
Θα ξεκινήσω με τη Χάισμιθ με την οποία είχα μέγα πάθος. Μού φάνηκε καλή δουλειά από πλευράς βιογράφου. Πριν μάθω για αυτισμούς, asperger κλπ κάτι μού έλειπε από τα βιβλία της, κάτι δεν καταλάβαινα, όταν έμαθα τις υποψίες για asperger εξηγήθηκαν πολλά. Πάντως την αγαπώ για κάποιο ανεξιχνίαστο λόγο πολύ.
Σιγά μη σας πετάξουμε έξω τώρα που σας βρήκαμε! Ελπίζω να μην έδωσα την εντύπωση ότι μιλάω από καθέδρας, αυτό θα με στενοχωρούσε ειλικρινά πολύ. Πετυχαίνω ένα βιβλιαράκι πολύ εμπεριστατωμένο για τις μεθόδους διδασκαλίας σε παιδιά με σύνδρομο Down, διαβάζοντας το ανακαλύπτω κοινά στοιχεία των παιδιών αυτών με στοιχεία που παρουσιάζει το δικό μου τέκνο, αυτό είναι όλο. Ίσως η απάντηση είναι ότι μια αποδοτική μέθοδος για παιδιά με κάποιου βαθμού νοητική στέρηση είναι καλή ασχέτως της αιτίας της νοητικής στέρησης. Στη σχετική βιβλιογραφία που παραθέτει ο Δ αρκετές δημοσιεύσεις αναφέρονται στις δυο κατηγορίες παιδιών.
Επίσης ορισμένες μέθοδοι διδασκαλίας που αναπτύχθηκαν κυρίως για αυτιστικά παιδιά έχουν μεγάλη επιτυχία και σε φυσιολογικά παιδιά, τα μαθαίνουν να μαθαίνουν-εδώ δεν έχω πηγές πρόχειρες ράιτ νάου, αρκεστείτε στο λόγο μιας κυρίας! Στον αυτισμό προσπαθείς να δομήσεις τη γνώση, να την οργανώσεις, να βοηθήσεις το παιδί να ρουφήξει πληροφορίες από το περιβάλλον, πράγματα χρήσιμα για όλους.
Πρέπει να μελετήσω λίγο πιο επισταμένα το blog σας γιατί αυτός ο αυτιστικός τρόπος που λέτε ότι μεγαλώνετε τα παιδιά σας μού κίνησε την περιέργεια!
Κοριτσια,
το προβλημα μου καποτε ηταν οτι διαβαζα πολυ, και οταν λεμε πολυ, στην ουσια δεν κοιμομουν καθολου , διαβαζα ολη νυχτα για τον αυτισμο αλλα και γενικοτερα ψυχολογια.Αυτο ομως κατα βαθος με γεμιζε αγχος.
Ειτε εχουμε αυτιστικα παιδια , ειτε φυσιολογικα , αυτο που χρειαζονται παρα πολυ ειναι ...ΑΓΑΠΗ....να νιωθουν οτι παιρνουν απο παντου αγαπη,τοσο αυτα που εχουν την ιδιαιτεροτητα, οσο και τα αδερφια τους.Μολις βρω το χρονο θα σας πω για τη θεαματικη αλλαγη που ειχε στο γιο μου μια εκδρομη στο εξωτερικο, για την ωρα , καλο σας μεσημερι
Μαρία, η ιστορία με ενδιαφέρει πολύ, την περιμένω με την πρώτη ευκαιρία. Σε γενικές γραμμές συμφωνώ μ' αυτό που λες περί διαβάσματος βιβλίων ψυχολογίας, το βιβλίο του Δαραή έχει κάτι το ιδιαίτερο καθότι κι ο ίδιος πατέρας παιδιού με το συγκεκριμένο σύνδρομο. Παρότι ο ίδιος λέει ότι τα συναισθηματικής φύσεως εξαντλούνται στον πρόλογο, εγώ νομίζω ότι ένα νήμα ανθρωπιάς και ευασιθησίας διατρέχει όλο το βιβλίο.
Δημοσίευση σχολίου