Οι ωραίοι κοιμώμενοι

Διάβαζα ένα άρθρο στο autismvox για τον ύπνο.

Με τον Αργύρη μωρό είχα κάνει χιλιόμετρα νυχτερινά αγκαλιές, μετά στο κρεβάτι ήθελε χεράκι. Ακόμα και τώρα, με την πρώτη ευκαιρία που θα λείπει ο πατερφαμίλιας, ο μεγάλος θα επιδιώξει να χωθεί στο διπλό κρεβάτι.

Αυτό ήταν που ΔΕΝ έκανε ο Ρίκος, όντας βρέφος. Αν νύσταζε απλώς κοιμόταν, ουδέποτε ζητούσε παρέα. Αφού έφτασε 11 μηνών και ανακαλύφθηκε ο όγκος, καταλάβαμε ότι αυτός ο βαρύς ύπνος ήταν αποτέλεσμα των επιληπτικών κρίσεων που συνέβαιναν ενώ κοιμόταν. Έχω μια φωτογραφία που ξυπνάει δακρυσμένος και απορημένος. Εκ των υστέρων είναι φανερό, τότε όμως δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πολλά.

Τις τρυφερότητες, τις αγκαλίτσες, τα «έλα να κοιμηθούμε παρέα» είναι μερικοί μήνες που τα μαθαίνουμε. Τον βάζω στο διπλό, του αρέσει να κουκουλώνεται, είναι όμως πολύ νευρικός, συστρέφεται συνεχώς, τον απειλώ ότι θα τον στείλω μέσα και προς στιγμήν ηρεμεί. Προβλήματα στον ύπνο δεν υπάρχουν, ξυπνάει πολύ νωρίς και με ξεπροβοδίζει.

Έχει πλάκα που ενώ γενικά μιλάει δυνατά, όταν είναι νύχτα το γυρίζει στο χαμηλόφωνο. Σιγανά θα μονολογήσει τη νύχτα «Πάω για τσισάκια», μισοξυπνάω και χαμογελάω, πριν ενάμιση χρόνο λέγαμε 5 λέξεις κι αυτές υπό την απειλή όπλου. Κατά τις 6 παρά τα περισσότερα πρωινά θα τον ακούσω να ψιθυρίζει: «Τέλος ο ύπνος, ξεκουράστηκα, δε θα κοιμηθώ άλλο, θα πάω σχολείο».

ΥΓ. Στο φωτο ρουφάμε τη γαλατούρα μας στο διπλό κρεβάτι μετά τη διεξαγωγή μυστικής άσκησης με την κωδική ονομασία "τραμπολίνο".