9.11.07

Γράφτο όπως το λέω






Μεγάλη πιθανότητα να τα ΄χω ξαναγράψει, άλλωστε κάθε μέρα το ίδιο έργο ανεβάζουμε.

Κάθομαι και κάνω μάθημα με το Ρίκο, έχουμε μπουχτίσει αμφότεροι και πάω για διάλειμμα να χαζέψω τι διαβάζουν γιαγιά και Αργύρης μέσα.

Μητέρα μανούλας: «Ο Ρίκος γράφει?»

Ερώτηση-πάσα, θα μπορούσα να πω η μισή Ελλάδα γράφει. Διαλέγω τη μασημένη απάντηση, δε γράφει ακριβώς, κάνει διάφορα, αλλά γράμματα δε γράφει, γιατί?

«Διότι είπε ο γιατρός της Β. στη Β ότι αν ο δικός της γράφει, η πρόγνωση είναι πολύ καλή».

Αν είχαμε στο μέτωπο φωτεινές ενδείξεις το λαμπάκι μου θα αναβόσβηνε κόκκινο σαν τρελό, όπως το Corsa πριν μού μείνει στην Κύμης. Μασάω τη μόνη ενδεδειγμένη απάντηση «μμμχχχμμμμ» και αποσύρομαι.

Νεύρα: με νευριάζουν οι γενικότητες περί αυτισμού, κυρίως όταν με αγχώνουν τρελά ότι εγώ δεν κάνω αρκετά. Ο τάδε είχε ένα παιδί, του άλλαξαν το αίμα, το κρεμάνε ανάποδα (αν κ αυτό έχει μια βάση για την καλή αιμάτωση του εγκεφάλου), τώρα είναι πιο φυσιολογικό κι από σένα (από μένα δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να είσαι πιο φυσιολογικός βέβαια) μου spamάρουν το μυαλό. Το άλλο «ό,τι κάνετε μέχρι τα 6, μετά ακολουθεί αποτελμάτωση» επίσης το απορρίπτω: αφενός έχω διαβάσει εξηγήσεις που το αμφισβητούν και με βολεύουν, αφετέρου μετά τα 6 (που πλησιάζουν σε λίγους μήνες) εγώ κι ο Θοδωρής πάλι εδώ θα είμαστε και θα προσπαθούμε.

Είχα νεύρα (έεελα) αλλά ηρέμησα.

ΥΓ. Στη φωτο παλεύουμε κάρτες με αλληλουχίες.

6 σχόλια:

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Δε ξέρω εάν μαζί μου έπεσες στη περίπτωση, αλλά έχω νοιώσει ακριβώς τα ίδια. Σε κάποια φάση και τα δύο παιδιά μου ήταν εκτός μέσου όρου. Βέβαια έμαθα με τα χρόνια ότι αυτός ο μέσος όρος δεν βγαίνει με βάση τις δυνατότητες των παιδιών, αλλά τις επιθυμίες και ενίοτε τις φιλοδοξίες των γονιών. Έτσι στη πρώτη δημοτικού (και για τις δύο κόρες μιλάω)τα μισά παιδάκια διαβάζανε Ιλιάδα στο πρωτότυπο να σου πω, μετράγανε υπολογίζανε μέχρι το 100, γράφανε υπέροχα στρόγγυλα μεσαίου μεγέθους γράμματα και επίσης ξέρανε όλα τα τραγούδια της ελαφράς μουσικής (σε αυτό το τελευταίο λέγανε αλήθεια). Τα υπόλοιπα μισά πλην των δικών μου δεν διαβάζανε Ιλιάδα στο πρωτότυπο, αλλά το παλεύανε οι γονείς. Όταν γυρίζανε από το σχολείο πλένανε τα χέρια τους, τρώγανε το φαγητό τους, και πειθήνια αντιγράφανε από το άψογο πρόχειρό τους τα μαθήματα της επόμενης μέρας και μετά συνεχίζανε το διάβασμα της Ιλιάδας.
Οι πρώτες συναντήσεις μου με μαμάδες ήταν από τις χειρότερες εμπειρίες. Αυτές λέγανε όλα τα παραπάνω και εγώ έλεγα ότι η Νερίνα ή η Νάσια αρνιότανε να γράψει ή να διαβάσει και όλες με κυττάγανε με το τρόπο και τη λύπη ζωγραφισμένη στο πρόσωπο τους.
Ναι υπάρχει ένας μέσος όρος μετρήσιμος και στη δική σου περίπτωση μπορεί να είναι και προβλέψιμος -δε ξέρω- αλλά αυτό που έμαθα είναι ότι υπάρχουν κάποια παιδιά που έχουν ανάγκη από ένα κλικ -διαφορετικό από των άλλων αλλά πάντα γίνεται- για να ξεκλειδώσουν. Το μυστικό είναι ο χρόνος, ο οποίος είναι και σχετικός μην ξεχνιόμαστε :)
Καλή σας μέρα

Μαριλένα είπε...

Νερίνα, εγώ κι οι μέσοι όροι τραβάμε χωριστούς δρόμους (άλα μου!).
Γέλασα με τα της ελαφράς μουσικής, ο μεγάλος μου τα προηγούμενα χρόνια πήγαινε σε ιδιωτικό, ε τους βάζαν ενίοτε στο προαύλιο να κάνουν κέφι την πρωτιά της Παπαρίζου-πώς το ΄λεγε η πόρτα του καθαρτηρίου, όσοι μπαίνετε αφήστε καθε ελπίδα πίσω σας...
Οι ελληνίδες μαμάδες έχουν παιδιά-αϊνστάιν, μείον το άσπεργκερ του εν λόγω. Διάβαζα πρόσφατα στην Καθημερινή πόσο λίγη αυτογνωσία έχουν οι αμερικανοί μαθητές που θεωρούν εαυτούς άριστους σε σχέση με τους κορεάτες παίδες που αντικειμενικά είναι καλύτεροι.

Μαριλένα είπε...

Χε χε εγώ έχω κάνει ειδικό ποστ για τις "μητέρες".

Εμένα με θεωρούν κάτι σαν Τέρας Μαμά, που δεν πιέζω καμμιά τους, ουτε τη μεγάλη, ούτε τη μικρή.

Μ' έχουν συνηθίσει και ουτε με πλησιάζουν, ούτε τις πλησιάζω.

Σιχαίνομαι τον ανταγωνισμό, πιο πολύ κι απο τις αμαρτίες μου.
΄
σας φιλώ :))))
xxxxx

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Καρδούλες μου ,είστε και οι δυό αχτύπητες!!!!
Διαβάζω ( δεν κάθομαι και γω φρόνιμα η μαζώχα)"Το αριστερό μου πόδι" του christy brown.
Με στέλνει αδιάβαστη.
Δεν σου λέω τίποτα !!! μόνο :
Σ΄ αγαπάω
Σε θαυμάζω
Σε σκέπτομαι

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Καρδούλες μου ,είστε και οι δυό αχτύπητες!!!!
Διαβάζω ( δεν κάθομαι και γω φρόνιμα η μαζώχα)"Το αριστερό μου πόδι" του christy brown.
Με στέλνει αδιάβαστη.
Δεν σου λέω τίποτα !!! μόνο :
Σ΄ αγαπάω
Σε θαυμάζω
Σε σκέπτομαι

Μαριλένα είπε...

Λυγερή, σου ΄χω κάνει κι εγώ βιβλιοπρόταση στο blogspot blog σου, το σημειώνω αυτό που προτείνεις.
Μαριλένα μας, θα ψάξω να το βρω!