Περιμένω στην αναμονή ενός ιατρείου και διαβάζω. Μαζί μου περιμένουν κι ένας μπαμπάς με το κοριτσάκι του. Πιθανολογώ ότι είναι στην ηλικία του Θόδωρου ή και λίγο μικρότερο. Ο μπαμπάς διαβάζει, η μικρή ακούει κι εγώ εκπλήσσομαι από την ηρεμία και την ησυχία του ζεύγους μπαμπά-κόρης. Με φαντάζομαι να περιμένω με το Θόδωρο, είναι μια πολύ πιο ζωντανή και θορυβώδης σκηνή!
Αυτό που με εκπλήσσει ακόμα περισσότερο είναι ότι νιώθω σκέτη απορία για την εικόνα, σαν να παρατηρώ μια άλλη μορφή ζωής. Ίσως και συμπάθεια, διότι το κοριτσάκι είναι ευγενέστατο και δείχνει έξυπνο. Ένιωθα πάντα έτσι απέναντι στο φυσιολογικό?
Την εποχή που είχαμε τα άμεσα προβλήματα υγείας (τον όγκο, τις ανεξέλεγκτες κρίσεις) σίγουρα δεν ήμουν έτσι. Θυμάμαι ένα πελώριο μίσος απέναντι στα υπόλοιπα παιδιά πλην του Θόδωρου (ακόμα και το δικό μου, τον Α. δεν άντεχα). Έβλεπα γονείς που θεωρούσα χειρότερους από μένα (ας περάσει ασχολίαστο), κι όμως ήξερα ότι τα παιδιά τους ήταν σε καλύτερη μοίρα από το δικό μου. Ένιωθα ότι επρόκειτο για μια ευτυχία που ενώ την άξιζα, δεν την είχα. Άλλοι με λιγότερα εχέγγυα την απολάμβαναν χωρίς καν να την αντιλαμβάνονται και να την εκτιμούν.
Έβλεπα πολύ συχνά ένα όνειρο τότε, είμαι μπροστά σε ένα τοίχο νερού-έναν μαύρο καταρράχτη-και συνεχώς πλησιάζω με χαμηλή αλλά σταθερή ταχύτητα.
Δεν ξέρω πώς θα τέλειωνε η ιστορία αν δεν τέλειωνε καλά. Ο Ρίκος άλλαξε πολύ αφού απαλλάχτηκε από τις κρίσεις. Μεταλλάχτηκε σε ένα χαρούμενο παιδί, πολύ δυναμικό (έως πάρα πολύ ενίοτε) και παρέσυρε κι εμένα έξω από τη μαύρη τρύπα της αυτολύπησης. Νομίζω ότι η όλη ιστορία με βοήθησε να αντιληφθώ τι μπορώ να αντιμετωπίσω όσον αφορά τα παιδιά μου και τι όχι, ο αυτισμός του Ρίκου όπως είναι τώρα σίγουρα παλεύεται.
Οι άλλοι ήταν έξω από το οπτικό μου πεδίο λόγω επιλογής, μετά λόγω συνθηκών, σιγά σιγά μπαίνουν στη συνολική εικόνα και δεν είναι επώδυνη η παρουσία τους. Εμείς κάνουμε τα βήματά μας προς αυτούς, μένει τώρα να μας προσεγγίσουν κι εκείνοι.
ΥΓ. Στους μπαμπάδες των τέκνων μας (και σε έναν εξ αυτών ειδικά) που νομίζω ότι είναι ένα βήμα πίσω από μας στη θαυμαστή περιπέτεια που λέγεται «αποδοχή».
5 σχόλια:
Το καλυτερο κειμενο που εχεις γραψει , το ουσιαστικοτερο και περιεκτικοτερο ολων.Και το λεω αυτο επειδη ζω τον αυτισμο και ξερω ακριβως και νιωθω απολυτα αυτα που περιγραφεις.Οι μπαμπαδες αργουν , αυτο ειναι αληθεια , ομως ερχεται η ωρα που κατι κανει ...κλικ μεσα τους , και η αποδοχη γινεται αυτοματα.
Σε πηρα τηλ. χθες στη δουλεια αλλα δεν απαντουσες και δεν ειχα χρονο αργοτερα,αν δεν εχω εξελιξεις σημερα στην υποθεση του παιδιου,σιγουρα θα παω σε δικηγορο και θα παμε δικαστικως.
Τι να πω, ξέρεις τι σημαίνει για μένα αυτό που γράφεις..
Ανεβοκατεβαίνω από το γραφείο μου στη γαλέρα κάτω γι' αυτό δε με βρήκες, θα σε προσπαθήσω κι εγώ.
Λέγε μου τι γίνεται με το θέμα του μικρού, φιλιά.
Eγώ πάλι είμαι εντελώς έξω απ' αυτό που μόλις περιέγραψες, αλλά είμαι μέσα σ' ό,τι μπορείς να θελήσεις από μένα.
Ξέρε το :)
xxxx
Μαρλενάκι μας, σ' ευχαριστούμε :-)
Μεγάλο πράγμα να σου "κάτσει" ο σωστός μπαμπάς...:))))(έστω και τεχνοφρικ σαν το δικό μας ή νεραϊδοβαρεμένος σα τον δικό μου μπαμπά)
Καλό σαββατοκύριακο σε όλους σας
Δημοσίευση σχολίου