In situ

Μιράντα, δικό σου, ξεκινάνε οι ραδιοφωνικές αφιερώσεις!
Εδώ μεγαλουργούμε καθημερινά. Σε παγκόσμια πρώτη το τραπεζάκι του Ρίκου για τις ανεξάρτητες και για τα μαθήματά του.

Είναι στο χωλ (περίπου σωστό αυτό, αλλά αναπόφευκτο λόγω έλλειψης χώρου) και βλέπει τοίχο (αυτό είναι φουλ σωστό λόγω διάσπασης). Αριστερά είναι τα πράγματα που χρησιμοποιούμε, περισσότερο για να ξέρω εγώ τι είναι πού. Ό,τι είναι να κάνει ο Ρικμαν το έχουμε εκτός και στα δεξιά του.

Πάνω στο τραπέζι διακρίνονται τα εξής: πάνω αριστερά η κάρτα «δουλεύω μόνος μου». Εκεί θα κολλήσει την αντίστοιχη δική του «δουλεύω μόνος μου» του προγράμματος την ώρα των ανεξάρτητων-τις οποίες μπαμπάς και γιος έχουν παραμελήσει εσχάτως, ναι για σένα το λέω αν διαβάζεις, όχι για να φιλοτιμηθεί ο Ρίκος.

Η μαύρη γραμμή είναι βέλκρο αυτοκόλλητο. Εκεί κολλάμε το σηματάκι της κάθε ανεξάρτητης (ίδιο έχει πάνω και το αντίστοιχο ντοσιέ ανεξάρτητης) ή τις κάρτες του μαθήματος (π.χ. γράφουμε, ζωγραφίζουμε, λέμε κάρτες). Είναι ένα μίνο κάθετο πρόγραμμα για την ώρα του τραπεζιού.

Τα κουτιά είναι για τις κατηγοριοποιήσεις. Ο Θοδωρής παίρνει ένα πάκο με κάρτες και τις μοιράζει στα συρταράκια (ρούχα, ζώα είναι εν προκειμένω, αλλά αλλάζουμε).

Η βρωμιά που θα διακρίνει ένα έμπειρο μάτι είναι βρωμιά. Ο μικρός ξεσπάει καμιά φορά γράφοντας με τους μαρκαδόρους πάνω στο τραπέζι, άλλοτε καθαρίζονται άλλοτε όχι. Με καρφώνει με το βλέμμα (ως άλλη κόμπρα) και κάνει όσες γραμμές προλάβει.

Πάνω στο καρεκλίδιο είναι οι καινούριες ανεξάρτητες (ταυτοποιήσεις).

ΥΓ. Τελείωσα το «Ζωγράφο των μαχών», Ρεβέρτε. Όσα ποταπά περί Ρεβέρτε κι αν λέει η Νερίνα μού άρεσε. Θα πάω να διαβάσω κριτικές, διότι μού φαίνεται ότι ήταν το καλύτερο του, και συνεχίζω με το τελευταίο πάθος, Ουελμπέκ, Λανθαρότε.