Εvery little thing gonna be all right

(που λέει κι ο Χάρης εδώ στη δουλειά όποτε αρχίζω να παραληρώ-ήρωας!)

Επιστρέφουμε από το κολυμβητήριο, ο Θοδωρής κι εγώ. Είναι η πολλοστή φορά που τον ρωτάω για τα νέα του νηπιαγωγείου. Με αγνοεί κανονικά κι εξακολουθεί να λέει για τα μπαλάκια των φυτών στο διαχωριστικό της Βεϊκου (είναι κάτι πορτοκαλί μπαλάκια τα οποία στο κολυμβητήριο τσουρομαδάμε, εδώ στο δρόμο τα ζαχαρώνουμε και λέμε «Δεν μπορούμε να τα κόψουμε» «γιατί?» «γιατί θα μας πατήσουν τα αυτοκίνητα»).

Τότε συμβαίνει: ακούω τις φωνές μας «δεν μπορούμε να κόψουμε τα μπαλάκια-θα μου πεις πώς πήγε το σχολείο» να ξεθωριάζουν, ξαφνικά νιώθω έτη φωτός μακριά από το Θόδωρο. Μας χωρίζει μια τεράστια απόσταση και μόνο εγώ προσπαθώ να την καλύψω. Αισθάνομαι ότι η μεταξύ μας σχέση υπάρχει κατά 95% στο μυαλό μου κι ένα 5% είναι πραγματικό.

Πολύ παλιά είχα ορίσει μέσα στο μυαλό μου τον κουβά : «Δε με νοιάζει αν δεν τον νοιάζει». Σ’ αυτόν τον κουβά έβαζα κάθε σκέψη του στυλ, το παιδί μου μπορεί ποτέ να μην απολαύσει ένα ταξίδι, να μην ερωτευτεί, να μην ευχαριστηθεί ένα καλό βιβλίο ή μια ταινία. Στενοχωριόμουν προβάλλοντας στο μικρό δικές μου απολαύσεις και επιθυμίες. Ώσπου κατάλαβα ότι το μεγαλεπήβολο προτζεκτ «γίνε όπως είμαι εγώ» όχι μόνο για το Θόδωρο αλλά για τον οποιονδήποτε έχει χιτλερικές προεκτάσεις. Ο σκοπός (έτσι όπως τον βλέπω τώρα) είναι να έχει ευκαιρίες και εμπειρίες και να κρατήσει ό,τι του ταιριάζει και ευχαριστεί τον ίδιο, τον πραγματικό Θόδωρο.

Συνειδητοποιώ ότι κι η προηγούμενη σκέψη είναι για τον κουβά, αυτή είναι η σχέση μας, τις δύσκολες μέρες θα με ρίχνει, τις καλές θα με απογειώνει. Όπως η σχέση του κάθε γονιού με το παιδί του.