10.12.07

Μικελάντζελο ή raclette?


Τελείως χαζοδιλήμματα έβαζε καμιά φορά ο Γκράχαμ Γκρην: στην Ιταλία τα τριάντα χρόνια κυριαρχίας των Βοργία, χρόνια πολέμων, τρομοκρατίας, σφαγής γέννησαν τον Μικελάντζελο, το Λεονάρντο Ντα Βίντσι και την αναγέννηση. Στην Ελβετία τα 500 χρόνια ειρήνης δημιούργησαν το ρολόι-κούκο.

Όση Ζυρίχη και περίχωρα είδα ήταν ένας νοικοκυρεμένος παράδεισος. Αν είχα ένα σπιτάκι εκεί, με το φροντισμένο κήπο, τα ασφαλτικά κεραμίδια, τα κουκλίστικα παράθυρα δεν νομίζω ότι θα με απασχολούσαν υπαρξιακά θέματα ξανά, θα είχα την ευτυχή ψευδαίσθηση του απόλυτου ελέγχου της ζωής μου.

Διάβασα τη «Δυνατότητα ενός Νησιού» του μέγα μάγιστρου Ουελμπέκ και ξεκίνησα το «Συγγραφέα στον πόλεμο» του Βασίλι Γκρόσμαν. Το χιόνι και τα γερμανικά που άκουγα (ορισμένα τα ψέλλισα κιόλας, αλλά απεδείχθησαν κατώτερα των περιστάσεων) ήταν το κατάλληλο περιβάλλον για διάβασμα των πολεμικών ανταποκρίσεων.

Απόσπασμα από το Συγγραφέα, 1941, κεντρικό μέτωπο:

«Ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά με βόμβες μολότωφ ρίχνονται πάνω στα τεθωρακισμένα και καίγονται. Τα σκυλιά αυτά ήταν εκπαιδευμένα με βάση τις αρχές του Παβλόφ. Τα τάιζαν πάντα κάτω από ένα άρμα μάχης, έτσι ώστε να τρέχουν κάτω από τεθωρακισμένα οχήματα αμέσως μόλις έβλεπαν κάποιο από αυτά. Τα εκρηκτικά ήταν δεμένα στη ράχη τους και παγιδευμένα ώστε να εκρήγνυνται μόλις έρχονταν σε επαφή με το κάτω μέρος του άρματος».

Raclette και πάλι raclette. (raclette=τυρί, food porn φωτογραφίες από raclette εδώ)

7 σχόλια:

tks είπε...

raclette μάλλον άντε με μικρές πλήν δημιουργικές δόσεις προσωπικής και καλά "δυστυχίας" έτσι για να βρισκόμαστε σε κίνηση - ή σε τέλειο αποπροσανατολισμό δεν ξέρω...

πάντως μου έκανε τρομερή εντύπωση πριν 3-4 κυριακές που διάβασε σε κάποια στήλη της ποιας άλλης Καθημερινή ότι λεεί "πως ειναι δυνατόν η Ελλάδα της καταπίεσης και της δικτακτορίας να μεγαλουργούσε πνευματικά κλπ κλπ" και τώρα να το έχουμε ρίξει στη παραγωγή σκυλάδικων και καλά. Δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι αυτό το pattern δεν το βλέπουν?

Μαριλένα είπε...

Οι φίλοι Ζυριχιώτες τον ζουν τον πολιτισμό, αχ Αντισαμπέμπα είμεθα.

Τάκη, δεν ξέρω αν συμφωνώ με τα της καταπίεσης και πνευματικού μεγαλείου την εποχή της δικτατορίας, νομίζω ότι και τότε σχετική μειοψηφία ήταν αυτοί που αντιστέκονταν. Απλώς μόλις τελείωσε ό,τι τελείωσε όλοι βρέθηκαν στη σωστή πλευρά που λειτουργούσε τον πολύγραφο τις μικρές ώρες.

Κατά τ' άλλα το pattern είναι σωστό, πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι, πάντων δὲ βασιλεύς, το ΄χε πει ο τύπος που ευτύχησε να δώσει το όνομά του στο ξακουστό φροντιστήριο που μας ανέδειξς αμφότερους.

athanasia είπε...

Kαλώς ήρθες!

Μου αρέσει κι εμένα η Ζυρίχη, με την clean cut αρχιτεκτονική της και τη λίμνη της.

Η μεγάλη κόρη μου, πάντως, που ζει εκεί και πολλά πράγματα δεν της αρέσουν στην Ελλάδα, δεν είναι καθόλου ενθουσιώδης για τη Ζυρίχη, μόλις βγει από τον χώρο του Πολυτεχνείου: ξενόφοβη και σχεδόν "επαρχιώτικα" κλειστή τη βρίσκει, "Γερμανία και πάλι Γερμανία" λέει.

:)

Μαριλένα είπε...

Αθανασία, ευχαριστώ.

Σίγουρα η κόρη σου που ζει κ σπουδάζει εκεί έχει πιο σωστή άποψη από μένα που πήγα τουρίστρια για 2 μέρες.

Απλώς το σπιτάκι, το γρασίδι, τα παιδιά στον κήπο και τους άνετους δημόσιους χώρους είναι μια ισχυρή φαντασίωση αν όχι ζωτική ανάγκη πλέον.

Μαριλένα είπε...

Aυτό με τους σκύλους ήταν άκρως σοκαριστικό.

Βάζε προειδοποηση πριν (εχω σοβαρό πρόβλημα, στ' αληθεια)

μου έλλειψες

xxxxx

Μαριλένα είπε...

Μαριλένα,

συγγνώμη, έχεις δίκιο ότι ήταν σοκαριστικό, θα βάζω προειδοποίηση στο εξής.

Ο Ουελμπέκ που δε συμπαθεί ούτε τ' άντερά του (σαν εμένα ένα πράγμα) λέει τα σκυλιά "μηχανές αγάπες".

Την αγάπη μου κ πραγματικά συγγνώμη-πάω να δω το blog της μικράς :-).

Μαριλένα είπε...

:))

ευχαριστώ.