Μικελάντζελο ή raclette?

Τελείως χαζοδιλήμματα έβαζε καμιά φορά ο Γκράχαμ Γκρην: στην Ιταλία τα τριάντα χρόνια κυριαρχίας των Βοργία, χρόνια πολέμων, τρομοκρατίας, σφαγής γέννησαν τον Μικελάντζελο, το Λεονάρντο Ντα Βίντσι και την αναγέννηση. Στην Ελβετία τα 500 χρόνια ειρήνης δημιούργησαν το ρολόι-κούκο.

Όση Ζυρίχη και περίχωρα είδα ήταν ένας νοικοκυρεμένος παράδεισος. Αν είχα ένα σπιτάκι εκεί, με το φροντισμένο κήπο, τα ασφαλτικά κεραμίδια, τα κουκλίστικα παράθυρα δεν νομίζω ότι θα με απασχολούσαν υπαρξιακά θέματα ξανά, θα είχα την ευτυχή ψευδαίσθηση του απόλυτου ελέγχου της ζωής μου.

Διάβασα τη «Δυνατότητα ενός Νησιού» του μέγα μάγιστρου Ουελμπέκ και ξεκίνησα το «Συγγραφέα στον πόλεμο» του Βασίλι Γκρόσμαν. Το χιόνι και τα γερμανικά που άκουγα (ορισμένα τα ψέλλισα κιόλας, αλλά απεδείχθησαν κατώτερα των περιστάσεων) ήταν το κατάλληλο περιβάλλον για διάβασμα των πολεμικών ανταποκρίσεων.

Απόσπασμα από το Συγγραφέα, 1941, κεντρικό μέτωπο:

«Ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά με βόμβες μολότωφ ρίχνονται πάνω στα τεθωρακισμένα και καίγονται. Τα σκυλιά αυτά ήταν εκπαιδευμένα με βάση τις αρχές του Παβλόφ. Τα τάιζαν πάντα κάτω από ένα άρμα μάχης, έτσι ώστε να τρέχουν κάτω από τεθωρακισμένα οχήματα αμέσως μόλις έβλεπαν κάποιο από αυτά. Τα εκρηκτικά ήταν δεμένα στη ράχη τους και παγιδευμένα ώστε να εκρήγνυνται μόλις έρχονταν σε επαφή με το κάτω μέρος του άρματος».

Raclette και πάλι raclette. (raclette=τυρί, food porn φωτογραφίες από raclette εδώ)