26.2.08

Νύστα νύστα νύστα

Διάβαζα για τις τελευταία δύσκολες νύχτες της Μιράντας. Η αλήθεια είναι ότι εμείς ως μεγαλύτεροι έχουμε λίγο πολύ ξεφύγει από τις κρίσεις που περιγράφει-κι εγώ με τη χαρακτηριστική μνήμη χρυσόψαρου τα έχω ξεχάσει.

Ο μικρός ήταν ανέκαθεν εύκολος στον ύπνο, ως μωρό δε δεν ήθελε καν αγκαλιά για να κοιμηθεί (και δεν υποψιαστήκατε αυτισμό, μαντάμ?). Κρίσεις θυμού είχε συνήθως πριν κοιμηθεί, αν ήταν πολύ πτώμα και δεν είχαμε προλάβει να τον οριζοντιώσουμε, αλλά σπανίως θα ξυπνούσε μέσα στη νύχτα.

Αντίθετα, λόγω των ατονικών επιληπτικών κρίσεων κοιμόταν πολύ βαθιά.

Χτες όμως ήταν η μέρα μας: αδιαθεσίες και ιώσεις πυροδοτούν μίνι επιληπτικές κρίσεις, οπότε το βράδυ το βγάλαμε στο διπλό κρεβάτι. Κρίση δευτερολέπτων-ο μικρός φοβισμένος, έντονη ταχυπαλμία, ξαπλωτή αγκαλιά, μόλις συνέρχεται «δεν είμαι κουρασμένος»-, βαθύς ύπνος μέχρι την επόμενη (2-3 συμβαίνουν συνολικά). Όταν λέει «δεν είμαι κουρασμένος» εννοεί «έχω συνέλθει, είμαι πλέον καλά», αλλά ψάχνω μια σωστή φράση να το εκφράζει, γιατί δεν έχω εικόνα του πώς νιώθει. Επιπλέον μπερδεύομαι όταν το λέει πραγματικά, μήπως συνέβη καμιά κρίση και πέρασε απαρατήρητη.

Στο Σάβανο ο Μπάνβιλ περιγράφει πώς βιώνει η Κας τις επιληπτικές της κρίσεις-κι άλλες αναφορές έχω δει, αλλά είναι θέμα που δεν πολυπλησιάζω. Δεν ξέρω αν το Ρίκο τον τρομάζει αυτό καθεαυτό το συμβάν ή το ότι δεν καταλαβαίνει τι του συμβαίνει.

Το γεγονός είναι ότι το θέμα επιληψία δεν το πολυαγγίζω ή αναφέρω, το έχουμε αντιμετωπίσει χειρουργικά, τώρα με φαρμακευτική αγωγή-Trileptal. Δεν είναι κάτι σαν τον αυτισμό που τον νιώθω σαν χαρακτηριστικό στοιχείο του παιδιού, αυτό το αντιλαμβάνομαι σαν πραγματική πρόβλημα εφόσον τον κάνει να υποφέρει.

Κι επειδή δεν μπορώ τα νταουνιαστικά κλεισίματα, η συμμετοχή μου στο παιχνίδι του Αθήναιου, από ένα βιβλίο που έχει παίξει πολύ ιντερνετικά, το «Τι είδε η γυναίκα του Λωτ», της Ιωάννας Μπουραζοπούλου:

«Φώναξα 'Το κλειδί! Λείπει το κλειδί!' και όλοι πάγωσαν. Το κλειδί αυτό δεν το έβγαζε ποτέ από το λαιμό του ο Βερά, δεν μπορούσε δηλαδή να το βγάλει, γιατί η αλυσίδα ήταν πολύ κοντή και δεν είχε κούμπωμα –μόνο αν το έκοβε με τανάλια. Ο Σικουάν, που αγόρευε μέχρι εκείνη την ώρα αναπτύσσοντας κάποια θεωρία περί αυτοκτονίας, κατάπιε τη γλώσσα του».

Απόσπασμα το οποίο αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν ξέρω αν η περίοδος οριοθετείται σώνει και καλά από τελεία ή και άλλο σημείο στίξης-τα θαυμαστικά εν προκειμένω?

8 σχόλια:

athanasia είπε...

"To κλειδί, λείπει το κλειδί!"...

Ευτυχώς, κάτι γίνεται με τ' αντικλείδια που φτιάχνουμε.

:)

Καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

παρακινδύνευμένα λέω πως τον τρομάζουν και τα δύο και πως η "ξαπλωτή αγκαλιά" συνιστά θεραπεία.

τάπα τα ξέχασα και έρχομαι στο σημαντικό (!).

Είναι καλο αυτό το βιβλίο;
Και αν ναι, γιατί;

(είδες θράσος;)

Ανώνυμος είπε...

Τι κάνεις κορίτσι μου ?
Εμείς ούτε να χαθούμε μπορούμε ούτε να ξεχαστούμε. Απλά σωπαίνομε
όταν δεν μπορούμε....

Βλέπω τον αγώνα σου. Παρ' ότι έχω μάθει να σε θαυμάζω , δεν θάθελα να ήμουν στη θέση της ζωής
έτσι όπως την έχεις πιάσει και συ όπως εγώ από τα κέρατα....
Με την αγάπη μου πάντα

http://ligery.pblogs.gr

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Από μια αντίστοιχη -σε μικρότερο βαθμό και έκταση- εμπειρία, όσο μεγαλώνουν τα τρομάζει το ότι δεν κατανοούν το γιατί συμβαίνει σ' αυτά, ακόμα και εάν στη δική μας περίπτωση το είχε κατανοήσει και αποδεχθεί γενικά και έδειχνε να μπορεί να το κουβεντιάζει χωρίς φόβο, ενόχληση ή άλλα ομοειδή συναισθήματα. Επίσης και εγώ υποψιάζομαι ότι ήταν παραπάνω από όσες είχα καταγράψει και μου τις κρατούσε μυστικές.
Τέλος πάντων παραμένω φανατικά υπέρμαχος της τελείως αντιπαιδαγωγικής άποψης -το γράφω για να σας προλάβω- ότι μόλις για κάποιο λόγο είτε η μία είτε η άλλη δηλώσουν ότι δε νοιώθουν καλά, μετακομίζουν στο κρεββάτι μας. Όχι ακριβώς στην αγκαλιά μας, πάνω μας θα έλεγα, αλλά έτσι νοιώθουμε όλοι μας καλά και άντε να δουλέψει ο καλός μου λίγο παραπάνω, να στερηθώ και εκείνο το μονόπετρο από τον Καίσαρη, στην ανάγκη και το ταξίδι στη Παταγωνία, για να τους αφήσω αρκετά για να πληρώσουν μια πρώτης τάξης ψυχοθεραπεία
Άλλωστε η γιατρός της μου είχε πει, ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είχα αντιληφθεί καν το πρόβλημα εάν δεν κοιμόμουνα μαζί της εκείνο το πρώτο βράδυ, μιας και συνήθως συνέβησαν νύχτα και λίγο πριν βυθιστεί για τα καλά στον ύπνο.
Για να ξενταουνιαστούμε θα συμμετέχω και εγώ σε αυτό το μπλογκοπαίγνιον, αφού λήξω μια υποχρέωση σε ένα άλλο, ρημάζοντας όμως τους κανόνες και διαλέγοντας βιβλίο. Μήπως μπορείς να μαντέψεις ποιο;;;;;
Ξαναμανά καλή σας μέρα και δε θα το πιστέψεις, σκάει μάλλον μύτη η άνοιξη και δε με έχει πιάσει ακόμα το πολεμικό μου.... Ναι ο καιρός είναι αμφίθυμος και μου αρέσει...

Μαριλένα είπε...

Αθανασία, τον τεμαχίζουν, τον καίνε εν συνεχεία, το κλειδί μια φορά δεν το βρίσκουν :-).
Holly, μέχρι στιγμής είναι συναρπαστικό, είναι πολύ καλογραμμένο. Αν λες για το Σάβανο κι όχι τη Γυναίκα του Λωτ είναι συμπαθές, αλλά Μπάνβιλ είν' αυτός δεν θα έγραφε πατάται-νομίζω. Μέχρι να το τελειώσω όμως δεν μπορώ να δώσω σαφή απάντηση (και αποκρούει και η μπάλα είναι στη Holly πλέον).

Μαριλένα είπε...

Λυγερή μου, φιλιά πολλά, το ξέρω ότι δε χανόμαστε, την αγάπη μου!

Νερίνα, συμφωνώ σε όσα λες σχετικά με το θέμα κρίσεις-βασικά δε διαφωνώ.
Αν διαλέξεις Ροθ, αν διαλέξεις Ροθ τι θα πάθεις, άτιμο!
Δυστυχώς σήμερα (παριστάνω ότι) εργάζομαι φιλότιμα, κ δεν απαντάω όπως θα ήθελα.

Ανώνυμος είπε...

η Holly μόλις έχασε την μπάλα μέσα από τα χέρια της

(μπάσκετ το έκανα - μισώ το ποδόσφαιρο: θα ξεχάσω εγώ νομίζεις τα γόνατα και τα αλεπάλληλα διαστρέμματα του "αντιπαθούς μετεφήβου που συναναστρέφομαι";)

διότι δεν κατάλαβα ποιο είναι συμπαθές και ποιο συναρπαστικό.
Πάντως για τον Μπάνβιλ δεν θα ρωτούσα έτσι.
Για την κ. Μπουραζοπούλου αναρωτήθηκα..

Μαριλένα είπε...

Αυτή την κατάσταση με το μετέφηβο πρέπει να μού την εξηγήσεις εκ του σύνεγγυς-κοντός ψαλμός αλληλούια.
Ενδιαφέρουσα μέχρι στιγμής η Μπουραζό, συμπαθής συγκρινόμενος με άλλα δικά του ο Μπάνβιλ.