Σ’ ένα σημείο λέει η Charlotte Moore για την έλξη που ασκούν τα στοιχεία της φύσης στα παιδιά της. Περιγράφει ότι στις δυνατές μπόρες, γδύνονται και χορεύουν στον κήπο, το μαγνητισμό που νιώθουν για τη φωτιά, το χώμα.
Στη φώτο είναι πρωί Κυριακής, 7 και κάτι το πρωί και είμαστε στην Ερέτρια, φυσάει πολύ. Ο Ρίκος έχει ξυπνήσει με την αίσθηση του κατεπείγοντος, έχει ντυθεί, πλυθεί, γίνει άνθρωπος σε χρόνους ασύλληπτους, μουρμουρίζοντας συνεχώς το επιτακτικό «να βγω έξω». Μια ακατανίκητη δύναμη τον καλεί έξω από το σπίτι, να ατενίσει τα «δέντρα πέρα μακριά που φυσάει». Επί ένα τέταρτο περίπου τη φρενίτιδα της ετοιμασίας ακολουθεί ηρεμία, μένει καθηλωμένος να κοιτάζει τον ορίζοντα και μού τα δείχνει.
ΥΓ. Η τετρακτύς κατά τον Πυθαγόρα συμβόλιζε και τα τέσσερα στοιχεία της φύσης (ουρανό, θάλασσα, γη και φωτιά)
6 σχόλια:
"Μηδείς αγεωμέτρητος εισιέτω"
κάτι ξέρει το παιδί.
Καλημέρα!
Να συμπληρώσω ότι οι συνειρμοί σου με ξεπερνάνε κατά πολύ. :))))
Καλή σας μέρα
Αμ πώς holly μας!
Νερίνα, αυτοί δεν είναι συνειρμοί, είναι η αιώνια λιακάδα ενός ανύπαρκτου μυαλού. Άκου άσχετο τώρα, διαβάζω για τον Ιερώνυμο εδώ κι αγχώνομαι, είναι δυνατόν τώρα στα γεράματα να στραφώ προς την Εκκλησία?
Είμαι σίγουρη, πολύ ωραία εικόνα,ε; Νομίζω η μαγεία που νιώθει κανείς στη φύση (όταν τη νιώθει) είναι χαρακτηριστικό ενός "καθαρού μυαλού", που δεν έχει χάσει την επαφή μαζί της και που βλέπει την ομορφιά γύρω του. Επίσης, αν σου πω ότι το ίδιο πάθαμε την Κυριακή το βράδυ με δύο φίλους κοιτώντας ένα δέντρο και ακούγοντας τον ήχο που έκανε καθώς φυσούσε; Μπορείς να ερωτευτείς ένα δέντρο;
Καλή σας ημέρα αγαπητή!
Καλησπέρα!
Γράφω (κατά πως λένε) από το περιθώριο σύσκεψης... Θα επανέλθω, μόλις σωθώ.
Ωραία εικόνα, θέλω κι εγώ!
:)
Butterfly, πολύ λογικό το βρίσκω, φιλενάς :-).
Αθανασία, άσε είναι δύσκολες μέρες κι εδώ, φιλιά :-).
Δημοσίευση σχολίου