Είχα ξεκινήσει να γράφω διάφορα περί άγχους, στην πορεία συνειδητοποίησα ότι το κείμενο είχε αυτονομηθεί και καταλήξει κοελικό μόρφωμα-μίνι εγχειρίδιο αυτοβοήθειας! Η πάγια αρχή είναι ότι ένα τέτοιο ποστ το χτυπάμε με το φτυάρι στο κεφάλι και το ρίχνουμε στη λεκάνη άμεσα, προτού έρποντας χωθεί στο blog.
Με έμφαση στο my way του τίτλου ξεκινάω από τα γεγονότα, τι κάνω εκείνες τις δύσκολες μέρες του μήνα..
- που ο Ρίκος κάνει τα δικά του σε κοινή θέα: προσπαθώ να βλέπω το Ρίκο σαν αυτό που πραγματικά είναι, μια ξεχωριστή οντότητα. Το άγχος και η ξινίλα στη μούρη μου όταν κάνει τα περίεργά του είναι δικά μου συμπλέγματα. Ωραία, πλησιάζει τον άγνωστο τύπο και του αρχίζει μονορούφι τα «γεια σας, τι κάνετε, καλά εσείς».Ε, τι έγινε στο κάτω κάτω? Μπορώ, αν ο τύπος είναι ωραίος, να μάθω στο μικρό να του δίνει και μια καρτ-βιζίτ με το blog.
Το κόκκινο μολύβι και το ψαλίδι του editor άφησαν μόνο αυτό το bullet. Το γενικό νόημα των υπολοίπων ήταν ότι δεν αφήνω να αγχώνομαι από μη απτά ή άμεσα ορατά πράγματα και προσπαθώ να κατακερματίζω το χρόνο και τις προσπάθειες σε μικρά ικανά να κερδηθούν ορόσημα (πώς το λέτε το milestones εσείς εδώ, διότι ξέχασα πώς το λέμε εμείς εκεί?)
(όσο διαβάζω αυτά που έχω γράψει με κυριεύει ο φόβος ότι η εποχή που θα ασπαστώ τη Σαϊεντολογία δεν είναι μακριά..)
14 σχόλια:
Μαριλένα ο Θόδωρας είναι πολύ τυχερός που σ'εχει μαμά αλλά σ'ενα πράγμα είναι άτυχος: είσαι μηχανικός και όταν βλέπεις ένα εργαλείο που φαίνεται πως υπολειτουργεί δεν ηρεμείς αν δεν το φτιάξεις.
Υπάρχει κάτι χειρότερο. Έτσι είμαι κι εγώ και το χειρότερο έγκειται στο ότι δεν είμαι μηχανικός και παρ'ολα αυτα΄επιμένω να φτιάχνω ό,τι σπασμένο και προβληματικό βλέπω μπροστά μου και δεν είμαι καν η μανούλα του.
You get my point, γάμα τα.
Υ.Γ. Έγραφες προ ημερών ότι δεν θες να νιώθουν για σένα λύπηση. Σκεφτόμουν ότι δεν θέλω να διαβάζω το μπλογκ σου για να λέω στον εαυτό μου που αυτές τις μέρες λιώνει ( στην κυριολεξία λιώνω, νομίζω πως οι σάρκες λιώνουν πάνω στα κόκαλά μου) στο άγχος ( όχι της δουλειάς, το άλλο, το γαμημένο) πως"Δεν έχεις κανένα σοβαρό πρόβλημα για να έχεις άγχος σε σύγκριση μετη Μαριλένα που έχει, Οπότε σκάσε και κολύμπα".
Θέλει ζεν. ΖΕΝ. Ίσως πρεπει ν'αναθεωρρήσουμε τη στάση μας απέναντι στον Κοέλιο. ;-)
Υ.Γ.1. Βρήκα το εξαντλημένο βιβλίο του Μούζιλ.Yeahhhh.
Είμαι λίγο πτώμα, πολλή δουλειά και ίσως δεν είναι καλή ιδέα να γράφω κάτω από τέτοιες συνθήκες, γιατί δεν είμαι κατανοητή-ούτε σε μένα μεταξύ μας.
Το νόημα (που χάθηκε στη μετάφραση) ήταν ότι υπάρχουν άγχη δικαιολογημένα (να βρω ένα κατάλληλο σχολικό πλαίσιο) και άγχη λόγω λάθος προσδοκιών (το παιδί μου δε θα γίνει ποτέ φουλ λειτουργικό και η συνακόλουθη μεμψιμοιρία. Δικαιολογημένο αρχικά που βιώνει κανείς μια κατάσταση διαψεύσεων και 'πένθους', αλλά έρχεται η στιγμή που πρέπει να προχωρήσει, εικάζω)
Το να αναθεωρήσω τη σχέση μου με τον Κοέλιο σημαίνει να αλλάξω κοσμοθεωρία, άσε να περάσει το τριήμερο και γλιέπουμε.
Με το πρώτο ΥΓ τι εννοείς, έχω αρχίσει να γράφω κλαούνικα?
Το ξέρω ότι έχεις άγχος, αν αφορά αυτό που καταλαβαίνω σίγουρα θα εξελιχθεί σε κάτι αριστουργηματικό αυτή η αγωνία-τώρα αυτό που λέει μπορεί να είναι αγχωτικό για σένα :-).
"Δικαιολογημένο αρχικά που βιώνει κανείς μια κατάσταση διαψεύσεων και 'πένθους', αλλά έρχεται η στιγμή που πρέπει να προχωρήσει, εικάζω)"
Σωστά το εικάζεις, εάν και ειδικοί επί του άγχους επιμένουν να θεωρούν ότι εάν δε το βιώσεις το ρημαδοπένθος σε όλο του το μεγαλείο δουλειά δε γίνεται.
Πολύ θα ήθελα ως εκ τούτου να αναλαμβάνουν οι ειδικοί και τα πρακτικά θέματα που ηλιθιωδώς παρεμβάλλονται μεταξύ του βιώνω το πένθος σε όλο του το μεγαλείο και του "εντάξει το βίωσα γιατρέ μου, να γυρίσω και στο ρημάδι να βάλω κανένα πλυντήριο και να ενημερώσω και τους άλλους ότι όχι δε πήγα μετανάστης στο Περού (που μου ήρθε το Περού; πρέπει να το ψάξω αυτό) ένα πένθος βίωνα όλα αυτά τα χρόνια που δεν έβαζα εγώ το πλυντήριο.", λέω τώρα εγώ η προβοκατόρισσα.
Εάν και ενίοτε έχω πιάσει τον εαυτό μου (το ενίοτε μου άρεσε) να με κοιτάω στον καθρέπτη και να λέω "μπράβο Πολυάννα παιδί μου μια χαρά τη σκαπούλαρες και σήμερα", φρονώ ότι είσαι σε σωστό δρόμο.
Επίσης συμφωνώ απόλυτα με τον Αθήναιο στο κομμάτι εκείνο περί επαγγελματικής σου ιδιότητας και αντιμετώπισης των προβλημάτων. Και ηρέμησε δεν κλαουνιάζεις (τι λέξη θεε μου)άμα το έκανες θα στο έλεγα εγώ που έχω και ειδικότητα... Όχι ότι δεν κλαουνιάζω, απλά το κάνω με στυλ :)))))
Καλή σου μέρα
Άσκηση θάρρους Νο 2254685486508754-873-85-8-48-86: Πάω στο σχολείο να μοιράσω αποκριάτικες στολές. (Για να δεις τι είναι κλαούνιασμα στο έγραψα αυτό)
Καλημέρα!
Το άγχος κινητοποιεί, η μεμψιμοιρία καθηλώνει [δικό μου αυτό, όχι του Coelho, :)].
Και, περιέργως, σταδιακά το άγχος (δια της επαναλήψεως) επιφέρει μιθριδατισμό και οδηγεί σε μια μορφή ζεν...
Moυ άρεσε η διάκριση μεταξύ άγχους π.χ. για το κατάλληλο σχολείο και του άγχους για τις ματαιωμένες προσδοκίες. Μεταξύ άλλων, γιατί το δεύτερο αυτό άγχος κατά κανόνα χειροτερεύει το πρώτο. Το πρόβλημα με το άγχος της ματαίωσης είναι ότι παίρνει καιρό να φύγει...
Και, όχι, καθόλου ακατάληπτα δεν τα βρίσκω τα ποστ υπό πίεση. Το αντίθετο. :)
Υ.Γ.1 Νερίνα, ως συνήθως, ρεσιτάλ. :)
Υ.Γ.2 Αθήναιε, καταλαβαίνουμε-καταλαβαίνουμε. Βtw, θυμήθηκα ένα απόγευμα, πριν πολλά χρόνια, όταν η Χριστίνα περνούσε πολύ δύσκολη εποχή, που πήγαμε με την μεγάλη μου κόρη να φάμε το γλυκό μας σ' ένα ωραίο ζαχαροπλαστείο, κι αισθανόμασταν ευτυχείς για το διάλειμμα. Και χαμογελάσαμε με νόημα όταν συνειδητοποιήσαμε ότι δίπλα μας τρεις κυρίες μέσης ηλικίας "τσακώνονταν" ποιά απ' όλες είναι πιό χάλια, ποιά έχει περισσότερα προβλήματα (συναγωνισμός, όχι αστεία...).
Εγώ θα συνεχίσω με τα άσχετα, αφού πήρα πράσινο φως από την Αθανασία.
Ένα βρέφος μετά από κάποιους μήνες αποκτά συνείδηση της ύπαρξης του και της διαφορετικότητάς του (οπότε κ αρχίζει να δοκιμάζει όρια κλπ), ένα παιδί με αυτισμό αργεί σημαντικά περισσότερο να καταλάβει την ατομικότητά του και μια μανούλα με ειδικό παιδί αργεί πιο πολύ κι από τους τρεις να συνειδητοποιήσει ότι ένας άνθρωπος είναι εκείνη κι ένας άλλος το παιδί. Αυτή η ταύτιση νομίζω ότι είναι βρόχος κ για τους δυο.
Νερίνα, αμφισβητώ κάτι βασικότερο σε σχέση με τις συμβουλές των ειδικών: ίσως είναι τσιτάτο, λέει ότι "εμπειρία είναι αυτό που δε μεταφέρεται".
Αθανασία, το ξέρεις ότι είσαι η προσωποποίηση του ζεν, ναι? :-)
Σκέφτομαι εδώ και λίγη ώρα τι να σου γράψω, γιατί το άγχος των γονιών είναι διαφορετικό από αυτό των αδελφών. Νομίζω, όμως, ότι το κλειδί είναι το "μια μανούλα με ειδικό παιδί αργεί πιο πολύ κι από τους τρεις να συνειδητοποιήσει ότι ένας άνθρωπος είναι εκείνη κι ένας άλλος το παιδί."-κι άμα το έχεις καταλάβει αυτό είναι το πρώτο βήμα, έτσι δε λένε;
Τα αδικαιολόγητα άγχη τα έχω περάσει κι εγώ. Πλέον νομίζω ότι αν μία συμπεριφορά δεν κάνει κακό στο παιδί ή στους γύρω του, δεν πειράζει και τόσο. Ενίοτε οι άνθρωποι σε εκπλήσσουν με τον καλό τρόπο που αντιδρούν (και ας μην ξέρουν), τώρα αν κάποιος τόσο πολύ τσαντίζεται με ένα παιδί που καταφανώς είναι αλλιώς, δεν καταλαβαίνω γιατί ο Ρίκος να περιορίζεται για χάρη του (και μάλιστα χωρίς να καταλαβαίνει γιατί). Έχει απόλυτο δίκιο ο Αθήναιος για τα του μηχανικού, και εγώ σου λέω "if it ain't broke, don't fix it".
Και, τέλος, μικρή ιστορία :) Πριν καιρό, μετά από μία εφιαλτική χρονιά από άποψη δουλειάς και ψυχολογικής κατάστασης (σκατάστασης, που λέει κι ένας φίλος), πήγαμε με φίλους διακοπές. Φτάσαμε στο νησί, ωραίο αεράκι, είχε και διακοπή ρεύματος οπότε όλα ήταν σκοτεινά, ησυχία, εγώ όμως ακόμα δεν είχα χωνέψει ότι το μαρτύριο τελείωσε και τώρα είμαι διακοπές. Αναφώνησα λοιπόν με ανησυχία -"Ιιι! Ξέχασα την οδοντόβουρτσά μου!" "-Ιιι! Και δεν πουλάνε εδώ!", είπε ο φίλος μου. Αναγκάστηκα να γελάσω και εγώ μ'όλους τους άλλους, τέλεια περάσαμε.
Εκείνος απορεί γιατί το θυμάμαι ακόμα, αλλά, ξέρεις, όλοι περνάμε κρίσεις άγχους όσο και να το περιορίζουμε, βοηθάει να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σ'αγαπάνε και έχουν χιούμορ (read σε δουλεύουνε λιγάκι όταν αρχίζεις τις υπερβολές).
Butterfly, κι εγώ σκέφτομαι λίγη ώρα τι ν' απαντήσω, υπάρχουν σχόλια που σε προκαλούν να γράψεις κι άλλα που σ' αρέσει να τα χαζεύεις-μεγάλη η ταύτιση γαρ, τι να γράψω, δίκιο έχεις, συμφωνώ (?).
Μια παρατηρησούλα μου για την τελευταία σου ιστορία: αρκεί μερικές φορες κάτι ασήμαντο για να καταλάβεις ποσό άγχος έχεις και πόσο κοντά είναι το ξέσπασμα.
απέχεις πολύ - ευτυχώς! από την Σαιεντολογία και από τον Κοέλο (μαμά μου).
μετα από τόσα και τόσο ουσιαστικά σχόλια το μόνο που προσθέτω είναι πως χωρίς το "my way" του κανείς δεν μπορεί.
και άσε τους Ψ να λένε.
(ναι και τον Σακς!
και τον Λαινγκ να μην σου πω..)
Ώστε δεν είναι μοναχικό σπορ η αντιπάθεια για τον Κοέλιο που τρέφουμε ο Κούρτοβικ κι εγώ?
Τα σχόλια σκίζουν ομολογουμένως.
Τον Λαινγκ τον συστήνεις δλδ κι αν ναι ποιο?
Από φυλλομέτρημα μόνον (τη μυρίστηκα τη δουλειά και δεν αγόρασα), δεδομένου ότι μου τον είχε συστήσει θερμά συμπαθέστατη γνωστή, που όμως έχει την τάση να αντιμετωπίζει τα βιβλία ως χρηστικά αντικείμενα (εν είδει fast track ψυχοθεραπείας):
Ο Coelho είναι το πιό σαχλό "positive thinking" που έχω υπόψη μου, χειρότερο κι από τα εκλαϊκευμένα εγχειρίδια ολίγων σελίδων (αμερικάνικα, συνήθως) με τίτλους του τύπου "πώς να ζήσετε μια ευτυχισμένη ζωή".
Ξέρω αρκετούς πλέον που συμμερίζονται το ανωτέρω. :)
τον μισώ παιδί μου!
πιο πολύ κι' από την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου.:))
θα μου πεις βεβαίως κοντεύω να σιχαθώ τον Γιάλομ..
(μεταξύ μας τώρα το παράκανε κι' αυτός - φτάνει κύριέ μου, φτάνει)
Λαινγκ, μάλιστα μετά πάθους.
Αρχίζουμε με την Πολιτική της Οικογένειας και αν μας "πάει" εδώ είμεθα..
Εγώ δε διάβαζα ποτέ Κοέλιο, χωρίς να ξέρω γιατί, από τη πρώτη στιγμή που άκουσα το όνομά του μου έφερε στο νου τον Κούντερα. Μη με ρωτήσετε από που μου προέκυψε ο συνειρμός, αλλά και μόνο αυτός άρκεσε για να μην πλησιάσω ποτέ βιβλίο του Κοέλιο. Έτσι εκτός από το γνωστό τσιτάτο (τι απλούστευση του κ#ρ#@τ# θεε μου), δεν ξέρω τίποτα για τον κύριο.(αυτό θα πει σοβαρή και εμπεριστατωμένη άποψη όπως κατάλαβες)...
Και για το Γιάλομ συμφωνώ με τη Holly . Από την άλλη του αναγνωρίζω ως ελαφρυντικό το επάγγελμα του. Ίσως τα συσσώρευε και τα βγάζει τώρα, κάτι σαν ατομική θεραπεία ένα πράγμα.
Επιτέλους.... μπορώ κι εγώ άνετα πλέον να δηλώσω πως μου την έσπαγε ανέκαθεν ο Κοέλιο και πως αν και έχω διαβάσει Γιάλομ, το έχει παρακάνει κι αυτός!!!!
Εδώ θα μείνω λοιπόν, σας πάω που έλεγε κι ο συγχωρεμένος;-)
Mamma, είναι λυτρωτική στιγμή η στιγμή της δήλωσης ε? Είμαι η mamma και σιχαίνομαι τον κοέλιο!
Φιλιά :-)
Δημοσίευση σχολίου