Από τότε που ο Ρίκος άρχισε να στήνει αυτί στη μουσική του ραδιοφώνου κι όχι μόνο όταν έπαιζε το δικό του cd, και προκειμένου να αποφύγουμε τα ευτράπελα με τα ξένα τραγούδια (σάμα γουάι, που έλεγε κι ο Αργύρης ως Ville Vallo) είπα να θυσιαστώ και να ακούω ελληνικά.
Όσο να ‘ναι και οι Τζάστιν που άκουγα δεν ήταν κατά θεού, 30 φεύγα χρονών άνθρωπος να χτυπάει το κινητό του και να ακούγεται hey girl! είναι κάπως εκτός πραγματικότητας. Ξεφεύγω.
Λοιπόν, ψάχνοντας ελληνικαί μουσικαί έπεσα πάνω σε μια ανεξήγητη αδυναμία-πιο ανεξήγητη κι από το Σάκη Κούκο στον οποίο με μύησε ο Αθήναιος-το Βασίλη Καρά. Έλεγε λοιπόν ο Βασίλης, «άφησέ με, άφησέ με, άσε με σου λέω, δε θέλω να με δει κανείς να κλαίω», ταυτίστηκα και συνόδευα δυνατά, οπότε μεράκλωσε και το πίσω κάθισμα κι ένωσε τη φωνή του μαζί μας.
Τώρα, αντί του «άσε με» όποτε θέλει να τον παρατήσω μου σερβίρει ολόκληρο το ρεφρέν «άφησε με, άφησε με» και να δεν πτοηθώ κολλάει και το «άσε με σου λέω».
16 σχόλια:
Αφού δεν προσθέτει και το "...δε θέλω να με δει κανείς να κλαίω", νομίζω πως είστε σε καλό δρόμο!
:))))
Εμείς βάζουμε "ένας τεμπέλης δράκος", "έχω πολλά τραγούδια να σας πω", "μήλα μου για μήλα" και "λιλιπούπολη".
αν λέω αν
ήμουν καμια κομουνίστρια όπως σαφώς υπαινίχθειτε* στο προηγούμενο ποστ σας θα έλεγα πως:
τα παιδιά της τιμημένης εργατιάς
φυσικό είναι να ακούνε τα τραγούδια της μάζας..
(να μάθεις!)
*αυτό προφορικά είναι σωστό - γραπτά δεν είμαι και πολύ σίγουρη
(Χε! Αυτό είναι Πασχάλης Τερζής, βέβαια, αλλά δεν έχει σημασία.)
Α, πολύ καλή η Λιλιπούπολη!
Eπικίνδυνο δρόμο πήρες...
Εξηγούμαι: Όταν η Χριστίνα απέκτησε μια καρα-εμμονή με τις κασέτες και συγχρόνως έμαθε διάφορες και διάφορους από τηλεοράσεως (ας είναι καλά ορισμένες κυρίες στο σπίτι...), αποκτήσαμε κι εμείς μια σειρά από κασέτες που κατεκρήμνισαν στα τάρταρα το οικογενειακό προφίλ της κουλτούρας.
Και καταλήξαμε ν' ακούμε διάφορους σε διάφορες παραλλαγές αυτά που λέγονται καψούρα, ντέρτι, αχ-βαχ και λοιπά, τις περισσότερες φορές με κακούς στίχους και ακόμη χειρότερη μουσική (τις φωνές δεν τις σχολιάζω, αρκεί το δηλητήριο).
Κατά το διάστημα της μεγάλης πρεμούρας της, οι απόπειρες -εκ μέρους μου- να υπάρξει ανακουφιστική (για μένα) εναλλαγή με Λιλιπούπολη και άλλα ωραία σημείωναν παταγώδη αποτυχία.
Ευτυχώς, στην παρούσα φάση, οι εν λόγω κασέτες αποτελούν πολύτιμα μουσειακά εκθέματα αρχαίας εποχής (των Λιλιπούα) και έχουμε βελτιωθεί μουσικώς...
Καλημέρα μας :)
΄Ασε Holly, έχουμε υποστεί οικογενειακώς τόσα τραγούδια της μάζας που θα τα βάλουμε -αδίκως- με την μάζα. Μήπως φταίει κι αυτή? Έχω case study την Χριστίνα: Αν σου σερβίρουν στην τηλεόραση κάτι, θα το φας...
:)
Mamma, άλλη μια φορά να το άκουγε θα το τσίταρε κι αυτό. Τεμπέλη δράκο έχουμε, μίλα μου για μήλα, λιλιπούπολη, το κορυφαίο Καλικάντζαροι των Κατσιμίχα.
Διευκρινίζω ότι η προσπάθεια έγινε για να φύγουμε λίγο από αυτά τα στάνταρ cd που ακούμε ξανά κ ξανά κ πέσαμε πάνω στον Τερζή-ευχαριστώ Zlatko :-).
Επίσης, Αθανασία, δεν τον ενδιαφέρουν τα άσχετα πλην Μπομπ στην τηλεόραση, αλλά αυτό δε με πολυαπασχολεί διότι η τηλεόραση μόνο για τα δικά του ανοίγει.
Holly, δεν πολυσυμφωνώ, αλλά ενόψει της ανταλλαγής αναγνωσμάτων δε θα διαφωνήσω κιόλας :-).
Αχ, τι τραβάμε εμείς οι δόλιες μάνες!
:)
Mαριλενάκι, το ότι δεν ανοίγει η τηλεόραση παρά μόνον για τα του Ρίκου και το ότι τον ενδιαφέρει ο Μπομπ, μην το πεις ούτε του παπά. :))
αγαπητότατη
έκανα χιουμόρ..
(εν όψει του Ροθ που θα δανειστώ)
ξανά χιουμόρ
:))
@Αθανασία
εξομολογούμαι πως δεν την πολυσυμπαθώ την μάζα και πως ναι νομίζω πως μας φταίει..
χωρίς χιουμόρ
ταράχτηκα με τον Καρά, αφου όμως ειναι Τερζης συνήλθα κάπως ;-)
Έχουν όμως ευφάνταστα ονόματα - Σάκης Κούκος;
Μην του το ξαναβάλεις μόνο, γιατί το "πέντε λεπτά να κλάψω και τελειώνω" είναι απίστευτα αστείος στίχος! (αν και μπορεί για τις μαμάδες να'ναι πραγματική ευχή, υποψιάζομαι :))
Το πρότζεκτ λαϊκό παιδί θα σου κοστίσει μερικές συχνότητες στ'αυτιά, και πολύ πιθανόν και νευρώνες, να ξέρεις.
Καλό καλοκαίρι, αριβεντέρτσι!
Πριν λίγο στο δρόμο για το σπίτι
Ψάχνω στο ράδιο, πέφτω στον Καρρά
Γυναίκες λέω "ο Θεός"
"Η μάνα σας και θειά σας λατρεύει τον Καρρά" λέει ο καλός μου.
"Ψέμματα" λένε αυτές με μια φωνή (πριν λίγο τις είχα βάλει να ακούνε Κοέν)
"Αλήθεια είναι, για τον Καρρά κόβω φλέβες" τους λέω
"Θες βοήθεια;;" ρωτάει η Νερίνα
(Μερικές φορές τρομάζω με τις ιντερνετικές ταυτίσεις)
Καλό βράδυ σε όλες μας
Mamma, πάντα τεατράλε.
Αθανασία, κι αυτό σωστό, αλλά ακούω Μπομπ και παθαίνω κάτι πια :-).
Holly, τους Ροθ θα σας τους χαρίσω, δεν θα σας τους δανείσω :-).
Witch μας, ρεζίλι έγινα, ας μη δώσουμε προεκτάσεις.
Butterfly, του Σάκη αξίζει να προσπαθήσεις να δεις ένα βίντεοκλιπ ολόκληρο. Σ' αφήνει μετά με τα υπαρξιακά να χτυπάνε κόκκινο, αλλά αυτό δεν είναι η τέχνη?
Φωτούλα, με ρωτάς αν χαθείς τι θα κάνω, θα πεθάααααανω, θα πεθάαααααααααανω. Ποια ανθρώπινη κατάσταση (la condition humaine) μένει απέξω από αυτόν το μεγαλειώδη στίχο?
Έχεις δοκιμάσει σύχρονη ελληνική μουσική;
Τώρα πλάκα πλάκα, εμένα μου άρεσε το τραγουδάκι και μου άρεσε πολύ!
Το ρεφρέν που τσιρίζει αυτή η τύπισσα το τραγουδάω συνέχεια :-).
Ας αφήσουμε το Ρίκο απέξω, να πετάξει πουθενά καμία 'συνουσία' να μην ξέρω πού να κρυφτώ.
χαχαχα!
Καλημέρα και καλή βδομάδα:)
Δημοσίευση σχολίου