Διαβάζω το καινούριο βιβλίο του Γιάλομ-Ο κήπος του Επίκουρου-που μιλάει για τη διαχείριση του άγχους του θανάτου.
Ο Γιάλομ μου αρέσει γιατί είναι ταλαντούχος παραμυθάς κι επιπλέον είναι ένας άνθρωπος επιτυχημένος κι ευχαριστημένος από τη ζωή του κι αυτό φαίνεται έντονα. Δυο ενστάσεις ή μάλλον μια: ερωτήματα που με απασχολούσαν ή απασχολούν δεν έχουν ποτέ προβληματίσει τους πελάτες του Γιάλομ. Ας πούμε η απώλεια ενός παιδιού έχει αντιμετωπιστεί μια φορά σε βιβλία του ενώ την ύπαρξη ανάπηρου παιδιού δεν θυμάμαι να την έχω αντιληφθεί ποτέ. Αν έχει κάποιος σχετική βιβλιοπρόταση θα χαρώ να την ακούσω.
Από την άλλη είναι η φιλοσοφία μάλλον που αποπειράται να δώσει απαντήσεις σε υπαρξιακά ερωτήματα κι όχι η ψυχολογία ίσως, πραγματικά δεν ξέρω.
12 σχόλια:
Ημουνα ετοιμος να κανω παραπονο...πρωινο ξυπνημα και δεν ειδα post:)
Καλη ερωτηση...χωρις απαντηση!
Καλα μπανια σε ολους και καλο σαββατοκυριακο!!!!!
Πολύ μου αρέσει σε σένα που σκέφτεσαι κάτι τέτοια ώρες πριν το ΣΚ. Αλήθεια το λέω, οι περισσότεροι μάλλον έχουν προγραμματίσει (φοβάμαι, κάπως τεχνητά) το μυαλό τους να σκέφτεται "χαρωπά" πριν το ΣΚ ή πριν τις διακοπές, επειδή "έτσι ενδείκνυται".
Επί του ερωτήματος: Αν θυμάμαι καλά, στο Parents' Survival Manual (υπάρχει ένα λεπτό χιούμορ στον τίτλο), υπάρχουν (πέραν των εύστοχων πιό "πρακτικών" σελίδων) και μερικές σελίδες για το πένθος για το ανάπηρο παιδί και τη διαχείριση αυτού του πένθους. Ενδιαφέρουσες (understatement) σελίδες βρήκα και σε βιωματικά βιβλία (όπως στο -my favourite- George and Sam).
Πάντως, στη δική μου διάθεση σήμερα (όχι κατ' ανάγκην παλιότερα), στα υπαρξιακά ερωτήματα προτιμώ τη διαχείριση των ερωτήσεων, καθώς νομίζω δεν υπάρχουν απαντήσεις... Ήτοι, ούτε φιλοσοφία ούτε ψυχολογία, ποίηση και μουσική.
:)
υπαρχει μια εξαίρετη Ψ. που αποπειράται να δώσει απαντήσεις σε ανάλογα ερωτήματα (υπαρξιακά) η Κρίστεβα
( μάλιστα από την Αγρα :)) )
αλλά όσο μου επιτρέπεται η κριτική,
μπερδεμένη είναι και αυτή τελικά..
@Αθανασία
εγώ πάλι τις καλές μέρες, συνδυάζω όλα αυτά που ανέφερες.
τις άλλες, κρύβω το κεφάλι μου στο χώμα..
Αερικό, άργησα, ομολογώ, σταυρώστε με (σταυρώστε με, στα χέρια σας σηκώστέ με!). Ε ναι, θα πάμε για μπάνιο, αλλά και τα δικά σας πλησιάζουν!
Αθανασία, μεταξύ μας εγώ τα σκέφτομαι αρκετά συχνά. Πώς λέει οι άντρες σκέφτονται το σεξ 352 φορές μέσα στη μέρα, ε εγώ τα σκέφτομαι τα υπαρξιακά μερικές φορές τη βδομάδα-ίσως όχι όταν ακούω Καρρά βέβαια. Σλόπερ είναι το βιβλίο νομίζω? Αν είναι αυτό που έχει μεταφράσει η ΕΕΠΑΑ το έχω διαβάσει, αλλά δε θυμάμαι τις σελίδες αυτές με τίποτα, θα το ξαναδώ.
Holly, στην Άγρα βρήκα μόνο το "Στην αρχή ήταν η αγάπη - Ψυχανάλυση και πίστη". Αυτό λες? Δεν ξέρω αν ψάχνει κανείς κι απαντήσεις σ' αυτά τα θέματα και μόνο να μαθαίνει για το πώς νιώθουν οι άλλοι με παρόμοιες εμπειρίες είναι ανακουφιστικό.
Αν θελεις μπορεις να κατεβασεις καποια κειμενα του Κου Νοτα , που μιλαει για τον αυτισμο γενικοτερα,δινει συμβουλες με απλα κατανοητα λογια και εχει αναφερθει εκτενως και στην αναλυση των συναισθηματων των γονεων που εχουν αναπηρο(αυτιστικο) παιδι.Δεν θυμαμαι τωρα το λινκ, ειναι παντως πανω απο 200 σελιδες και ειναι το πρωτο που εδωσα στον πεθερο μου να διαβασει οταν ΕΠΡΕΠΕ με καθε τροπο να τους κανω να αποδεχτουν τον Παυλο ως αυτιστικο ....(τα ξερεις)
Πρέπει να τα ΄χει στο site της Λάρισας, αν λέμε τα ίδια, ευχαριστώ. Πότε θα γράψεις?
θα γραψω λιγο αργοτερα, το μεσημερακι κατα τις 3 ,τωρα κανω ντουλαπες(γελα οσο θες) ολα τα ρουχα ειναι πανω στα κρεβατια κανω σκαρταρισμα-ξεσκαρταρισμα,και πιστευω να βγαλω ακρη.Αλλα και να μη τελειωσω, το μεσημερι θα γραψω
Ooops, ναι, δεν είναι ο Schoppler. Πρέπει να το δω μόλις πάω στο σπίτι.
Για τα μπανια δεν παραπονεθηκα, εδωσα μονο ευχες:) και ΝΑΙ ερχονται τα μπανια μου.
Για τον Νοτα, το link του Ιατροπαιδαγωγικου, http://www.autismhellas.gr/p7h.htm
Νομιζω οτι την υπαρξη αναπηρου παιδιου μπορει να την διαχειριστει η ψυχολογια. Η δικια μας ψυχολογια, οταν μπορεσουμε καποτε να την κανουμε θετικη.
Σκεφτομαι απειρες φορες αρνητικα για το τι βιωνει ο αδερφος μου, πως ειναι, τι θα γινει σε 30-40 χρονια (ισως και 1-2 μηνες αφου ζουμε στην Ελλαδα και ποτε δεν ξερεις). Αλλα απο την αλλη τα θετικα συναισθηματα, οτι αν δεν υπηρχε δεν θα ηξερα μαλλον τιποτα απο αυτισμο. Πιστευω οτι ειμαι καλος στην δουλεια μου και το χρωσταω σε αυτον και στην εκπαιδευση που μου εδωσε τοσα χρονια και γιατι η υπαρξη του βοηθησε να γινει κατι καλο. (Μαριλενα καταλαβαινεις τι εννοω).
Βγηκα εκτος θεματος???
Η Κρίστεβα είναι στα όρια του New Age
πρωτη φορα διαβαζω το blog σου και μου αρεσει ο τροπος που γραφεις. καλημερα και απο μενα! :-)
μαριαννα
Μαρία, η Δευτέρα έφτασε, αυτές οι ντουλάπες τι γίνονται?
Αθανασία, να μου πεις κάποια στιγμή περί τίνος πρόκειται.
Αερικό, καταλαβαίνω τι λες, ψάχνω σχετικά βιβλία, αυτό είναι το θέμα. Φιλιά.
Αθήναιε, ευχαριστώ.
Μαριάννα, ευχαριστώ, καλώς ήρθατε.
Δημοσίευση σχολίου