10.2.10

Βιβλία-επιτέλους

Όταν πρωτοέμαθα τα περί αυτισμού μια αρχική-σκέψη ταφόπλακα ήταν ότι το παιδί δεν θα μπορέσει ποτέ να απολαύσει όσα ευχαριστιέμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος: παρέες, σχέσεις, ταξίδια, σινεμά, βιβλία. Σταδιακά συνειδητοποιούσα ότι ορισμένα ίσως όντως δεν του ταίριαζαν, άλλα ήταν απλώς οι γονικές επιθυμίες που πρόβαλα πάνω του κι άλλα θα πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ κι ο ίδιος κι εμείς για να τα πετύχει.
Ομολογώ (κι εδώ το ποστ έχει αδέξιο πιπεράτο easter egg τρομάρα του) ότι νούμερο δυο απόλαυση στη ζωή θα έβαζα τα βιβλία. Ο μεγάλος δείχνει να έχει βρει κάπως το δρόμο του, παρότι τα γούστα μας διαφέρουν υπάρχουν σημεία συνάντησης, ε και για άλλες επιλογές του να κατηγορήσω το άφρων και ανώριμο φύλο του.  
Ο μικρός μέχρι να μάθει να διαβάσει ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε ουσιαστικά για τα βιβλία. Ξεφυλλίζαμε Μπομπ κάθε βράδυ, αλλά ήταν μια μηχανική κίνηση που έμοιαζε σ’ αυτό το ξεφύλλισμα του τηλεφωνικού καταλόγου που χαρακτηρίζει τους αυτιστικούς. Από τη στιγμή που έμαθε να διαβάζει ίσχυσε το πολυφορεμένο «ανοίχτηκε ένας ολόκληρος κόσμος μπροστά στα μάτια του». Πολλές φορές την ημέρα ζητάει διάβασμα και το στυλ είναι να διαβάζουμε εναλλάξ τις σελίδες. Αρκετά συχνά είναι πάλι μηχανική η διαδικασία κι ίσως ευχαριστιέται τον ήχο της φωνής του καθώς διαβάζει, γενικά όμως όλο και κάτι μένει. Το σίγουρο είναι ότι του είναι πιο εύκολο να διαβάσει κάτι, να προσπαθήσει να το καταλάβει και στη συνέχεια να ενδιαφερθεί για τη σχετική εικόνα, παρά η αντίστροφη πορεία γολγοθάς-οι εικόνες δεν του λένε πολλά τελικά. Το βράδυ που διαβάζουμε για χιλιοστή φορά το Μπομπ δικαιούμαι την ώρα που εκείνος διαβάζει να ρίχνω ματιές στο δικό μου ώσπου να ΄ρθει η σειρά μου-νομίζω μια Άτγουντ διαβάζω εκεί, τελευταία ανακάλυψή μου.
Ποια είναι η κατακλείδα για να κλείσω το ποστ-μαχαμπχαράτα? Ότι σ’ αυτή την απρόβλεπτη πορεία ενίοτε προκύπτουν ανέλπιστες ευχάριστες εκπλήξεις.

8 σχόλια:

butterfly είπε...

Πολύ πολύ ωραίο και συγκινητικό ποστ.:)

Διόνα είπε...

Κι εγώ αναρωτιέμαι πολλές φορές αν τα πράγματα που του δείχνω ή του ενισχύω είναι αυτά που τελικά του αρέσουν ή αυτά που μου αρέσουν εμένα και προσωπικά και να κάνω μαζί του. Και έχω μια μικρή αγωνία αν θα του αρέσει το διάβασμα όταν δεν θα χρειάζεται ενήλικα μεσολαβητή, αν και "διαβάζει" και μόνος φωνάζοντας δυνατά τα λόγια που έχει μάθει πια απέξω...

Ρίκος, το πιο φωτεινό χαμόγελο στο περιοδικό :)

Μαριλένα είπε...

:-), ευχαριστώ :-).

Διόνα, τουλάχιστον τους έχουμε αποκαλύψει μια δυνατότητα, μια πιθανή απόλαυση, τι άλλο να κάνουμε πια αι μανούλαι?

athanasia είπε...

Μπράβο βρε Ρίκο! :)

Μαριλένα είπε...

Για να δούμε :-), Αθανασία.

butterfly είπε...

Μια και είμαστε στις φωτογραφίες, είδα ότι μία από τις σειρές που βραβεύθηκε στο World Press Photo 2010 είναι μία για τον αυτισμό. Φωτογράφος είναι η Περουβιανή Gihan Tubbe. Τις φωτογραφίες θα τις βρεις εδώ, είναι πολύ ωραίες.

Ανώνυμος είπε...

εμείς οι αυτιστικοί μην στεναχωριέστε γονείς έχουμε τρόπο δικό μας να είμαστε χαρούμενοι δε χρειάζεται να ζούμε όπως οι άλλοι δε είναι αναγκαίο να κάνουμε ότι όλοι για να είμαστε χαρούμενοι έχουμε βρει τρόπο να έχουμε χαρά από πραγματάκια asimaqnta φαινομενικά χαζά που οι άλλοι θεωρούν χαζά κι όμως εμάς μας δίνουν χαρά να τα σκεφτόμαστε κι να αντλούμε χαρά από εκεί !!!!αυτά είναι οι εμμονες μας σε διαφορα πράγματα ναι αυτό μας δίνει χαρά και ώθηση να κοιτάμε με ζωντάνια την κάθε μέρα κι φυσικά γνωρίζοντας ότι οι άνθρωποι που αγαπούμε μας στηρίζουν κι μας αποδέχονται όπως είμαστε !!! τι κι αν δε έχουμε φίλους ??λιγότερες παρεξηγήσεις κι τσακωμοί χάχα !! τι κι αν δε έχουμε σχέσεις ερωτικές ??λιγότερος πόνος πικρα στεναχώρια και "εχλεταλευση" από το άλλο φίλο !! που το βάζεις αυτό ?? χάχα λιγότερες εξορμήσεις για μπαράκια καφετεριες μπουζούκια e και ?? λιγότερα λεφτά για πέταμα χάχα οικονομία ζούμε σε δύσκολους καιρούς !!! εμείς αρκούμαστε σε λίγα κι απλά πραγματάκια !! ζητάμε πάνω από όλα την ηρεμία μας αυτό είναι το κυριότερο κι να νιώθουμε ασφάλεια ότι δε είμαστε μονοι μας έχουμε κάποιον στα δύσκολα να μας λέει εδώ είμαι για σένα

enilikas me asperger

Ανώνυμος είπε...

ξεχασα να πω ότι λατρεβουμε τα κινουμενα σχεδια και τις παιδικες τεναιες γιουπιιιιιιιιιιιιιιι εγο είμαι 32 ετων γομαρι κι είμαι στην ψυχη 10 χαχαχα