Βιβλία-επιτέλους

Όταν πρωτοέμαθα τα περί αυτισμού μια αρχική-σκέψη ταφόπλακα ήταν ότι το παιδί δεν θα μπορέσει ποτέ να απολαύσει όσα ευχαριστιέμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος: παρέες, σχέσεις, ταξίδια, σινεμά, βιβλία. Σταδιακά συνειδητοποιούσα ότι ορισμένα ίσως όντως δεν του ταίριαζαν, άλλα ήταν απλώς οι γονικές επιθυμίες που πρόβαλα πάνω του κι άλλα θα πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ κι ο ίδιος κι εμείς για να τα πετύχει.

Ομολογώ (κι εδώ το ποστ έχει αδέξιο πιπεράτο easter egg τρομάρα του) ότι νούμερο δυο απόλαυση στη ζωή θα έβαζα τα βιβλία. Ο μεγάλος δείχνει να έχει βρει κάπως το δρόμο του, παρότι τα γούστα μας διαφέρουν υπάρχουν σημεία συνάντησης, ε και για άλλες επιλογές του να κατηγορήσω το άφρων και ανώριμο φύλο του.  

Ο μικρός μέχρι να μάθει να διαβάσει ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε ουσιαστικά για τα βιβλία. Ξεφυλλίζαμε Μπομπ κάθε βράδυ, αλλά ήταν μια μηχανική κίνηση που έμοιαζε σ’ αυτό το ξεφύλλισμα του τηλεφωνικού καταλόγου που χαρακτηρίζει τους αυτιστικούς. Από τη στιγμή που έμαθε να διαβάζει ίσχυσε το πολυφορεμένο «ανοίχτηκε ένας ολόκληρος κόσμος μπροστά στα μάτια του». Πολλές φορές την ημέρα ζητάει διάβασμα και το στυλ είναι να διαβάζουμε εναλλάξ τις σελίδες. Αρκετά συχνά είναι πάλι μηχανική η διαδικασία κι ίσως ευχαριστιέται τον ήχο της φωνής του καθώς διαβάζει, γενικά όμως όλο και κάτι μένει. Το σίγουρο είναι ότι του είναι πιο εύκολο να διαβάσει κάτι, να προσπαθήσει να το καταλάβει και στη συνέχεια να ενδιαφερθεί για τη σχετική εικόνα, παρά η αντίστροφη πορεία γολγοθάς-οι εικόνες δεν του λένε πολλά τελικά. Το βράδυ που διαβάζουμε για χιλιοστή φορά το Μπομπ δικαιούμαι την ώρα που εκείνος διαβάζει να ρίχνω ματιές στο δικό μου ώσπου να ΄ρθει η σειρά μου-νομίζω μια Άτγουντ διαβάζω εκεί, τελευταία ανακάλυψή μου.

Ποια είναι η κατακλείδα για να κλείσω το ποστ-μαχαμπχαράτα? Ότι σ’ αυτή την απρόβλεπτη πορεία ενίοτε προκύπτουν ανέλπιστες ευχάριστες εκπλήξεις.