Λένι ο Βρωμόστομος

Είναι γεγονός ότι οι παππουδογιαγιάδες από την πλευρά μου είναι ενίοτε ελαφρώς βρωμόστομοι.

Συντετριμμένη ομολογώ ότι κι εγώ ακόμα έριχνα ορισμένα ελαφρώς άκομψα, αλλά όχι πλέον.

Στην οδήγηση βέβαια πάντα ανάβουν τα αίματα, διότι Αθήνα και ήρεμη οδήγηση είναι δυο ασύμβατες έννοιες. Χάρη στο Ρίκο όμως, που μ’ έχει κάνει άνθρωπο από πολλές απόψεις, το ‘κοψα κι αυτό. Πώς έγινε: τον καιρό που ο μικρός έλεγε πέντε λέξεις συνειδητοποίησα ότι δυο εκ των πέντε ήταν το «άντε μλκα» το οποίο είχε συνδυάσει με το κορνάρισμα, κόρναρε η πολιτισμένη μανουλίτσα, σιγόνταρε με τη σχετική ατάκα ο υιός.

Μετά φαγωθήκαμε να τον κάνουμε να κόψει το «άει στο δαίμονα»-την πιο λούμπεν εκδοχή του δηλαδή. Το αντικαταστήσαμε με το «α στο καλό» και ιδού ποσο βίωμα του έγινε.

Προχτές είχε έρθει ο παιδίατρος ο οποίος παθιάστηκε με τα ενδοπασοκικά και κάποια στιγμή έριξε ορισμένους διαόλοι. Γυρίζει ο Ρίκος, με κοιτάει έκπληκτος και μου λέει «ο γιατρός μίλησε α στο δ%&^, δε μιλάμε α στο δ#$%^, μιλάμε α στο καλό!». (μιλάω=λέω στα ρικίστικα)

Τελείωσα την Πέμπτη Γυναίκα και κάνω μια δυναμική εισαγωγή στον τρελοαυστριακό Μπέρνχαρντ, Ο μίμος των φωνών.