Ίσως φταίνε το άγχος και η κούραση της επιστροφής στα σχολικά, το θέμα είναι ότι ο υψηλός μικρός είναι ιδιαίτερα ανήσυχος χτες και σήμερα. Κατά τις 20.00 το βράδυ αποσυντονίζεται πλήρως, θέλει τα πάντα και τίποτα (Ερέτρια, να κυνηγήσει τα πουλιά, να ταϊσει τα γατάκια, ει δυνατόν όλα ταυτόχρονα). Ο λόγος του γίνεται πολύ επαναληπτικός και στερεοτυπικός και οι απαντήσεις στην ερώτηση "τι θέλεις" με κάνουν να νιώθω ότι το ΄χω παρακάνει μάλλον με τις απειλές: "Θέλεις γάλα?" "όχι, γιατί κλαίω συνέχεια", "θέλεις να κοιμηθείς?", "όχι, γιατί χτύπησα τον Αργύρη".
Προς το παρόν η μόνη λύση είναι να πηγαίνω με τα νερά του, τον αγνοώ αν τρίζει τα δόντια του, τον στέλνω για τάιμ άουτ στα ιδιαίτερά του όταν χτυπιέται ή κάθομαι και ασχολούμαι με τον Αργύρη. Η ολύμπια ηρεμία προς το μαινόμενο Θόδωρο έχει το σχετικό κόστος, αν ο Αργύρης ρουθουνίσει περνώντας δίπλα μου θα τραβήξει τον κεραυνό. Χτες ενώ ο μικρός ωρυόταν, διάβαζα στο μεγάλο. Μετά από λίγο ηρέμησε «Ο Αργύρης διαβάζει, εγώ δεν διαβάζω, εγώ παίζω μπαλάκια» μονολόγησε περί τις 50 φορές και με αυτό το μάντρα ξεχάστηκε.
7 σχόλια:
Μαριλένα συγνώμη αλλά εδώ θα διαφωνήσω μαζί σου, "Γκρίνια τ' όνομά σου είναι ΝΕΡΙΝΑ". Χθες τσακωνότανε με το μολύβι γιατί έσπασε η μύτη του και λίγο αργότερα με τις μπότες της γιατί είχε μαγκώσει το φερμουάρ... Τώρα ή μπαίνει επισήμως στην εφηβεία (επιστημονική εξήγηση) ή είναι ερωτευμένη (εξήγηση του πατέρα) ή απλά όλα γίνονται "για να μη χάσει τη φόρμα της (απάντηση στο ερώτημα που ακούγεται από τη μέρα που γεννήθηκε, "γιατί κλαίει η Νερίνα;;).
Όμορφη μέρα να περάσετε και όπως λέω και εγώ, καλύτερα να γκρινιάζουν γιατί όταν δεν γκρινιάζουν παίρνω τηλέφωνο το παιδίατρο....
Δεν μπορώ να πω κάτι: αναμένω τις ασκήσεις χαλάρωσης που μου υπεσχέθης.
προς το παρόν, κλωτσάω τον τοιχο του μπανιου: άσκηση εντελώς δικής μου εμπνεύσεως απο τότε που έκανα παιδιά.
xx
"Γκρίνια, τ' όνομά σου ήταν Χριστίνα" :)
Μια από τα ίδια, στη δική μας περίπτωση ως το τέλος της εφηβείας. Ιδίως το πρωί (στο ξύπνημα) και μετά αργότερα (μόλις μαζευόταν η υπερένταση όλης της ημέρας, απόγευμα ή νωρίς το βράδυ). Αλλά και μεσημέρια, αν υπήρχε πολλή ζέστη ή υπερένταση για άλλους λόγους (αλλαγή περιβάλλοντος, θόρυβοι, άνθρωποι που δεν συμπαθούσε, κλπ.).
Με το τέλος της εφηβείας, η γκρίνια σχεδόν εξαφανίστηκε. Υπάρχει επαναληπτικότητα και στερεοτυπία όταν υπάρχει κούραση ή εκνευρισμός, αλλά η γκρίνια είναι πια σπάνιο φρούτο, όπως και οι κρίσεις.
Υ.Γ. Αχ, αυτά τα υγιή αδελφάκια, αναγκάζονται να ωριμάσουν πρόωρα, να είναι "δυνατότερα", υπομονετικότερα, να κάνουν πίσω... Μικρότερη, την μεγάλη μου κόρη την έπαιρνε το παράπονο για την "ανισότητα", σήμερα λέει "δύσκολα ήταν, αλλά βλέπω καμιά φορά άλλους που χάνουν την ψυχραιμία τους εύκολα και λέω, μεγάλο σχολείο η Χριστίνα..."
:)
Νερίνα, δώστης να διαβάσει την Αδηφαγία να στρώσει, μετά θα γυρίζει μήνες μέσα στα blogs αλλόφρων, να μονολογεί σαν το Διογένη "Φαν του Βιτκιεβιτς αναζητάω".
Μαριλένα, πριν γίνω η αναγεννημένη Μαριλένα που είμαι σήμερα, απαλλαγμένη από πάθη και μίση, έσπαγα πιάτα (δεν εννοούμε πήγα στη Νατάσσα κι έσπασα πιάτα, στην πίστα της κουζίνας ενννοούμε).
Αθανασία, πόσο παράλληλες καταστάσεις..
Μαριλένα νομίζεις ότι τυχαία έπεσα στα σκληρά (δες "αδηφαγία")...
Α επίσης εγώ σε αντίστοιχες περιπτώσεις πετάω κουταλάκια, ιδιότητα αποκτηθείσα από τη περίοδο που η Νερίνα δεν έτρωγε τη φρουτόκρεμα, εξ ου και πλέον τα κουταλάκια (του γλυκού πάντα, τις κουτάλες τις χρησιμοποιούμε ως όργανα εκφοβισμού και ως εκ τούτου θεωρούνται προστατευόμενα είδη στο μικρόκοσμό μας) είναι το προτεινόμενο δώρο για εορτάς και επετείους στο σπίτι μας και για το σπίτι μας, ή εάν μας επισκεφθείτε φέρτε τα δικά σας καθότι τα δικά μας εξαφανίζονται γρήγορα. Μη ξεχάσετε να τα σημαδέψετε κάπως για να μην έχουν τη τύχη των άλλων κουταλακίων, των δικών μας δηλαδή :))))
(να μη σχολιάσω τα κουταλάκια, να μη σχολιάσω τα κουταλάκια) Φιλενάς, προσπαθώ να φάω μια ρημαδοσαλάτα (καθότι μετά τις γιορτές το επόμενο μάιλστοουν είναι η παραλία) κι έχουν περάσει από το γραφείο να μού πουν τα εκατομμύρια άσχετων και παντελώς αδιάφορων εκατοντάδες συνάδελφοι. Αφήνω στωικά το μαρουλικό στο πλάι με ορατό πάντα τον κίνδυνο αυτό να παραμένει στο δόντι, ακούω στωικά μέχρι να έρθει ο επόμενος.(να μη σχολιάσω τα κουταλάκια, να μη σχολιάσω τα κουταλάκια)
Δημοσίευση σχολίου