11.1.08

Όπου αρχίζει τις διακηρύξεις

(Αθανασία, ένας φίλος μού είχε πει ότι αν είμαστε τυχεροί οι άνθρωποι που συναντάμε στη ζωή μας είναι σχεδίες που μας πάνε παρακάτω. Αυτός είναι ένας τρόπος να πω πόσο καλά πέρασα και πόσο εκτίμησα τη συνάντησή μας).

Ξεκίνησα καταγράφοντας την πρόοδο του Θόδωρου-ένα αρχείο word ήταν, όχι blog. Στα 5 του ήταν η μαγική εποχή που ο μικρός άρχιζε να μαθαίνει. Ένιωθα ότι είχα κατακτήσεις μπροστά μου, προσπαθούσα να καταρτίσω προγράμματα και χρονοδιαγράμματα, ποια είναι η σειρά να μάθει και τι. Οι πρώτες εγγραφές ήταν του στυλ: «Πιάνει με γροθιά το μαρκαδόρο, βλέπει σχήματα στη ζωγραφιά κι όχι τη συνολική εικόνα».

Στη συνέχεια κατάλαβα ότι το θέμα Θόδωρος το ξεπερνούσε και το word και έτεινε να ξεπεράσει κι εμένα. Όπως ακριβώς το λέγαμε χτες Α, ήμουν σε σημείο να πρέπει να καταβάλλω προσπάθεια για να μην είναι η δεύτερη κουβέντα μου με ανυποψίαστους ανθρώπους, «σκέτο τον πίνω τον καφέ μου, έχω κι ένα παιδάκι με αυτισμό-ΔΑΔ, ξέρετε». Έπρεπε να μιλήσω με ανθρώπους με ίδιες εμπειρίες, να δω πώς νιώθουν, να μάθω tips.

Από την άλλη, ναι μεν το μεγαλύτερο tag-cloud αν έβαζα στον εαυτό μου θα ήταν «μαμά Θόδωρου», αλλά ένιωθα ότι υπήρχαν κι άλλες πλευρές (ε τα βιβλία, η καθημερινότητα, το άλλο παιδί στο παρασκήνιο) που πάλευαν για ζωτικό χώρο. Κατά κάποιο τρόπο το word έγινε blog γιατί προσπαθούσα να αποδείξω στον κόσμο (και στον εαυτό μου) ότι είμαι ένα οποιοδήποτε άτομο, ότι το να ‘χεις ένα παιδί με πρόβλημα είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα. Το να είσαι γονιός ειδικού παιδιού δε σημαίνει ότι ανήκεις σε προς αποφυγή ή λύπηση είδος, είναι η αποδοχή και η στήριξη που είναι απαραίτητες.

Όταν βρήκα την Kristina ήταν ακριβώς αυτό που θα ήθελα να κάνω. Μ’ άρεσε που έβαζε φωτογραφίες του Charlie, η αισιόδοξη ματιά της, η πίστη στο μικρό, η θετική οπτική, η make do λογική, αυτό το «προχωράμε, όσο και όπως, αλλά προχωράμε». Με γέμισε με αισιοδοξία-πράγμα ίσως επικίνδυνο για ένα άτομο σαν εμένα που νιώθει ούτως ή άλλως και επί μονίμου βάσεως να υπερίπταται 10 εκ. από το έδαφος που πατούν οι λοιποί θνητοί.

Και μετά φάνηκε το ουσιαστικό κέρδος από το blog, η Αθανασία, η Μαριλένα, η Νερίνα, η Μαρία, η Μιράντα..

6 σχόλια:

Μαριλένα είπε...

Oρίστε τώρα! Που θα χαμογελάω σαν την ηλιθια όλη μερα!

(κι αυτό για να αποφύγω να σου πω πως συγκινήθηκα και πως το βλογ σου είναι από τα πρώτα που επισκέπτομαι τα πρωινά. για το χιούμορ, την επιμονή, την υπομονή, την προσέγγιση. σε όλους)

xx

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

"βλέπει σχήματα στη ζωγραφιά κι όχι τη συνολική εικόνα" για το Ρίκο.
Για εσένα πάλι νομίζω ότι πια έχει αρχίσει να ισχύει το αντίστροφο..
Για την υπογραφή
Ένα σχήμα, εγώ
(και δε θέλω ροζ στη ζωγραφιά μου)

Μαριλένα είπε...

Μαριλένα μας, η χαρά είναι όλη δική μας (πληθυντικός της μεγαλειότητας), το ξεύρετε άλλωστε.

Νερίνα, μεγάλη κουβέντα, μακάρι.

Έχω τη φριχτή υποψία ότι με τριγυρίζει η ίωση-φονιάς, 4 μέρες πυρετός -20 κιλά (δεν 'ν' κακό).

athanasia είπε...

Kαλημέρα!

Πέρασα πολύ καλά χθες και χάρηκα πολύ που μιλήσαμε κι από κοντά. Και σήμερα είδα αυτά που έγραψες...

Δεν έχω άλλα λόγια.

:)

Μαριλένα είπε...

Να το ξανακανονίσουμε ά-με-σα :-),
φιλιά

Rodia είπε...

με αφορμή αυτό το ποστ, είχα ανεβάσει μια παρόμοια ιστορία: https://rodiat4.blogspot.com/2008/01/blog-post_16.html