Με τον Αργύρη ακολουθούσαμε λίγο πολύ μια μέθοδο ανατροφής προσαρμοσμένη στις αρχές της φυσικής επιλογής: αφήνουμε το παιδί αρκετά ελεύθερο, αν κάνει βλακεία θα την πληρώσει, θα μάθει και θα γίνει πιο υπεύθυνο. Λίγο πολύ θεωρώ ότι δούλεψε. Μετά ήρθε ο άνθρωπος που μας άλλαξε την κοσμοθεωρία και φυσικά και την παραπάνω προσέγγιση.
Αφορμή για τα ως άνω de profundis είναι το άρθρο της Kristina για την οδική ασφάλεια.
Μικρό ρεζουμέ του άρθρου: πρόκειται για ένα σύστημα εικονικής πραγματικότητας που αναπτύχθηκε από το Πανεπιστήμιο της Χάιφας προκειμένου να βοηθήσει παιδιά με αυτισμό να κυκλοφορούν με μεγαλύτερη ασφάλεια. Η ασφαλής κυκλοφορία στο δρόμο σημαίνει ανεξαρτησία κι ο καλύτερος τρόπος να τη διδαχθούν τα παιδιά είναι σε πραγματικές συνθήκες. Επειδή αυτό συχνάκις είναι δύσκολο, αλλά και επειδή οι μέθοδοι διδασκαλίας σε τάξεις δεν έχουν πολύ καλά αποτελέσματα, αναπτύχθηκε το εν λόγω λογισμικό. Τα παιδιά αντέδρασαν πολύ καλά στην εκμάθησή του, αλλά και μπόρεσαν να γενικεύσουν τις αποκτηθείσες γνώσεις σε πραγματικές καταστάσεις.
Ρίκος-how-to και πού είμαστε: όταν κυκλοφορούμε (χέρι χέρι φυσικά) κοιτάμε φανάρια, περιμένουμε το πράσινο και μετά περνάμε-ακόμα κι αν στον ορίζοντα δε φαίνεται αυτοκίνητο.
Βγαίνοντας από το σπίτι και πριν μπούμε στο αυτοκίνητο υπάρχει ένα μικρό, βρωμερό, υποτυπώδες κηπάκι να διασχίσουμε. Το κατ' όνομα κηπίδιο δεν το χωρίζουν κάγκελα από το δρόμο παρά μόνο το πεζοδρόμιο. Μέχρι πρότινος και αφ’ής στιγμής ό Ρίκος δεν πολυήθελε χέρι, τον άφηνα μόνο του να φτάσει στο αυτοκίνητο, κρατώντας μια διακριτική απόσταση. Η συγκεκριμένη ηλιθιότητα (μου) παραλίγο να αποδειχτεί μοιραία, καθώς ο Ρίκος αν δει μια γάτα πετάγεται μη υπολογίζοντας τίποτα. Τους κανόνες "κοιτάζουμε αριστερά δεξιά "θεωρητικά τους ξέρει, δεν υπάρχει όμως επίγεια δύναμη που θα τον συγκρατήσει από το να κυνηγήσει ένα περιστέρι ή μια γάτα. Ίσως μόνο η ωριμότητα.
5 σχόλια:
Αχ Μαριλενα , ακριβως το ιδιο προβλημα ειχα και εγω χθες το βραδυ αφου παρκαρα κοντα στο μαθημα της ειδ.αγωγης.Αν και εχω ΔΟΥΛΕΨΕΙ παρα πολυ την ισοτητα: ΔΡΟΜΟΣ=ΚΙΝΔΥΝΟΣ ,και εχουμε κανει παρα πολες φορες μαθημα, χθες βραδυ παρα λιγο να μας πατησει αυτοκινητο .Ηταν ενθουσιασμενος απο ενα κολαζ με δεινοσαυρους που ειχαμε φτιαξει στο σπιτι και κρατωντας το , βιαζοταν να το δειξει στη δασκαλα του.
Αυτο που πιστευω και το σκεφτομαι συχνα ειναι οτι τα αυτιστικα πρεπει να εκπαιδευονται συνεχως και για αυτα που πιστευουμε οτι ειναι ηδη εκπαιδευμενα.
Οσο για τα ζωα και τη σχεση τους με τα ζωα(γατες σκυλοι κλπ),ειναι μια σχεση πολυ σημαντικη, σχεση παρατηρησης με "πλασματα" που διαφερουν απο αυτα, ειναι αξια παρατηρησης και που ποτε δεν τους λενε τι να κανουν ή τους προσθετουν διλληματα οπως εμεις οι ανθρωποι-γονεις που δεν τα κατανοουμε και που συνεχως προσπαθουμε να τα ΕΝΤΑΞΟΥΜΕ στα δικα μας ΠΡΕΠΕΙ.
Εάν ποτέ δεις εκεί που περπατάς μια αλλούτελα να λέει "κολώνα", "σταματάμε", πεζοδρόμιο", "άνθρωπος", "γούβα",
"τηλεφωνικός θάλαμος", "σκυλάκι, γατάκι, παιδάκι" και άλλα χαριτωμένα, συνοδεύοντας από 2 έως 6 κορίτσια ηλικίας από 8 και κάτι έως 12 και κάτι, εγώ θα είμαι. Μην βιαστείς να χαρείς άλλαξε γρήγορα πεζοδρόμιο μη σου πω και πόλη...
Σίγουρα Μαρία, χρειάζεται συνεχώς υπενθύμιση, ειδικά για θέματα ζωής και θανάτου όπως η κυκλοφορία. Θα σε πάρω την Παρασκευή (ούτε η Γιάννα Αγγελοπούλου δεν κοιτάζει τόσο την ατζέντα της για ένα τηλ, αλλά εσύ με καταλαβαίνεις)να μιλήσουμε γιατί χαθήκαμε.
Νερίνα, αυτά δεν είναι παιδιά κι ανήψια, είναι ο σύλλογος σοροπτιμιστριών Ελλάδας! Ε ναι, μού 'χει μείνει απωθημένο αυτός ο σύλλογος από τα άγουρα χρόνια στο Αρσάκειο.
Kι η Χριστίνα ήταν εντελώς απρόβλεπτη μικρότερη. Τώρα ακολουθεί το βήμα όποιου τη συνοδεύει, ακούει τα σταθερά (βλέπουμε-κοιτάμε κλπ.), νομίζω όμως ότι απλώς ακολουθεί, αμφιβάλλω αν θα πρόσεχε μόνη της.
Όταν διασχίζει τον δρόμο πάντως, βοηθάει το κράτημα από το χέρι, όχι γιατί φεύγει, αλλά γιατί περπατάει αργά-αργά σαν να της ανήκει ο δρόμος, και το κράτημα τη βοηθάει να επιταχύνει για ν' ακολουθήσει όποιον είναι μαζί της.
:)
Αθανασία, αυτό που λες "αμφιβάλλω αν θα πρόσεχε μόνη της", το βλέπω με το Ρίκο και τις απόπειρες για ποδήλατο. Με τα πεντάλ έχω την ελπίδα ότι θα γίνει κάτι, η ήττα είναι ότι ακόμα κι όταν τσουλάει κοιτάζει εντελώς αλλού. Οψόμεθα :-).
Δημοσίευση σχολίου