It’s a Bob’s world

Μικρή-ας πούμε-εισαγωγή: Αν υπάρχει ένα και μόνο ένα πράγμα που ξέρει σχεδόν ο οποιοσδήποτε για τον αυτισμό είναι οι εμμονές που χαρακτηρίζουν αρκετά αυτιστικά άτομα. Επανάληψη ίδιων τηλεοπτικών εκπομπών, ακρόαση ίδιων τραγουδιών, ανάγνωση ίδιων βιβλίων, η ρουτίνα εμπνέει σιγουριά στα περισσότερα παιδιά με αυτισμό καθώς η εξέλιξη και η δράση είναι γνωστή και αναμενόμενη.

Στα καθ’ημάς: Ο Θόδωρος έχει μανία με το Μπομπ το Μάστορα και δη συγκεκριμένες κασέτες, το Κάμελοτ, τα Χριστούγεννα και το νούμερο 4 της σειράς των επεισοδίων. Τα ξέρει απ’ έξω κι αν για κάποιο λόγο προχωρήσει η κασέτα και χάσει κάποιο διάλογο καθοριστικής σημασίας για την πλοκή, ουαί και αλίμονο στον υπαίτιο. Επίσης του αρέσει να επαναλαμβάνει στιχομυθίες από την ιστορία. Τώρα τελευταία αυτές τις ξεσηκωμένες κουβεντούλες τις λέει σε σωστά πλαίσια. «Βιβλία, πω πω βιβλία», λέει ο Φοβέρας κάποια στιγμή μπαίνοντας στη βιβλιοθήκη, το ίδιο είπε κι ο Θόδωρος με ιδιαίτερο χρώμα στη φωνή του μια μέρα που προσπαθούσα να σουλουπώσω τα αδιάβαστα βιβλία από το κομοδίνο και συμπλήρωσε, «ο Φοβέρας μιλάει».

Το οποίο μού θυμίζει την υπόθεση με τις μαϊμούδες, που κατά χιλιάδες πληκτρολογούν σε γραφομηχανές και κάποια στιγμή θα βρεθεί σύσσωμο το έργο του Σέξπηρ καταγεγραμμένο. Έτσι κι εμείς αν είχαμε έναν υπερ-Μπομπ με πλήθος διαλόγων σε διάφορες κοινωνικές καταστάσεις θα είχαμε τι να πούμε σε κάθε περίσταση.