Μόνιμο θέμα των ημερών οι γκρίνιες για τα οικονομικά. Είναι νομοτελειακό, έχω καταλήξει, όσο έξαλλη νεότητα κι αν ζήσεις-πολλώ δε μάλλον αν δεν-στα 30 κάτι σου θα σε απασχολεί ό,τι και τους γονείς σου (τα ανάλεκτα του Κομφούκιου σε glossy εκδοχή μού θυμίζω).
Παρότι ανέκαθεν θεωρούσα εκ του πονηρού το «μάθε το (με αυτισμό) τέκνο όσα μπορείς μέχρι τα έξι του», για κάποιο λόγο έχω αποδυθεί σε ένα όργιο εξόδων. Σ’ αυτό το πνεύμα ξεκινήσαμε συμπληρωματική εργοθεραπεία για αισθητηριακή ολοκλήρωση. Λες και διαισθάνθηκε τη ροή χρημάτων, η συνοδός του νηπιαγωγείου μού ζήτησε αύξηση, με το σκεπτικό ότι ο Θόδωρος είναι δυσκολότερος απ’ ότι νόμιζε. Με λίγα λόγια περιμένω το καλοκαίρι πριν σκάσει το κανόνι και δεν έχω να πληρώνω τα πλήθη-ή αναγκαστώ να επιστρέψω το Καγιέν του Χρηματιστηρίου.
Απορώ πώς δυο μηχανικοί με καλούς μισθούς δεν μπορούμε να επιδοθούμε στο ακριβό σπορ του αυτισμού με το στυλ και την άνεση που εν γένει μας χαρακτηρίζει. Μάλλον οφείλεται στο ότι το ΤΣΜΕΔΕ δίνει 370 ευρώ το μήνα, ενώ εμείς πληρώνουμε 4 φορές πάνω.
Κατά τα άλλα αυτές τις μέρες κάνω την page turner στις innovative piano παρτιτούρες του Θόδωρου. Ο οποίος σημειωτέον πάει πολύ καλά στο πιάνο. Βρε μπας και πρέπει να κόψουμε το δικό μας dsl και το γάλα των παιδιών και να τού πάρω κι εκεί μια δασκάλα?
11 σχόλια:
Εγώ και εσύ δε βρεθήκαμε τυχαία. Τέλος.
Από χτες βράδυ η οικογένεια αντιμετωπίζει την άρνηση της Νερίνας να διαβάζει πιάνο, η οποία όμως δε συνοδεύεται και από τη λογική απαίτηση να το σταματήσει.
Αρνείται να σταματήσει, αλλά αρνείται και να διαβάσει εδώ και δύο μήνες. Χτες επί μισή ώρα καθόταν ακούνητη μπροστά στο πιάνο με τη δασκάλα δίπλα χωρίς να μιλάει, χωρίς να λαλάει και κυρίως χωρίς να το λαλάει, εννοώ να παίζει. Την αντιαυταρχική μου εκπαίδευση μέσα....
Καλή σου μέρα
Υ.Γ. Πάρε δασκάλα πιάνου
Ξερεις ποτε ο Παυλος παρουσιαζει τη μεγαλυτερη προοδο ,τοσο επικοινωνιακα οσο και ασθητηριακα,; Κατα τη διαρκεια των διακοπων, ειδικα οταν βρισκομαστε στην Εσεσσα,και ενω δεν ασχολειται κανενας ειδικος τοτε μαζι του ,και ενω βγαινουμε συνεχως εκτος "αυτιστικου προγραμματος", Χωρις να εχει πλανηταριο,Αττικο Παρκο ,Αλλου φαν παρκ,και ολες τις λοιπες Αθηναικες απολαυσεις.Και αυτο δεν το διαπιστωνω μονο εγω αλλα η δασκαλα της ειδικης αγωγης που λεει οτι η αγαπη που βιωνει τα καλοκαιρια σε αντιθεση με τη πιεση και αποστασιοποιηση που βιωνει εδω ,ειναι αυτο που κανει τη μεγαλυτερη διαφορα.
Σου το εχω ξαναπει οτι πρηρωνεις πολλα,του χρονου ψαξε αλλες διεξοδους.Αληθεια, ποσο παει το μαλλι για αισθ.ολοκληρωση?
Νερίνα μας, Σάμερχιλ rulz ή sucks, ανάλογα την περίσταση :-).
Μαρία, και για το Θόδωρο ισχύει αυτό, δεν μπορώ να παραγνωρίσω την πιθανότητα όμως να είναι τα μαθήματα που εμπεδώνονται και αποδίδουν. Θα κόψω αρκετά έξοδα το καλοκαίρι και θα δω πώς θα το οργανώσω. Θα σου στείλω μέιλ για την αισθητηριακή κ την πρώτη εντύπωση-αν και στο παρελθόν έχουμε ξανακάνει με αρκετά συμπαθή αποτελέσματα.
Πονεμένη ιστορία το Σάμερχιλ. Ακόμα και ο καλός μου -εσείς του πολυτεχνείου έχετε μια αποστροφή σε αυτού του είδους την εκπαίδευση, το έχω παρατηρήσει- παραδέχεται ότι ίσως αυτό το σχολείο να ήταν η λύση για τη Νερίνα. Μεταξύ μας, έχω αρχίσει να πιστεύω ότι και η αλλαγή μάνας θα του ήταν εξίσου πρόσφορη λύση, αλλά πολύ θα ήθελε να ξαναβρισκόταν Αγγλία για ένα διάστημα. Μπλιαχχχχ!!
Επίσης επειδή εγώ προέρχομαι από μια γενιά που η εκπαίδευση είχε στενά πλαίσια και στο επίπεδο παροχής και στο είδος των παρεχομένων γνώσεων, λειτουργώ το ίδιο καταναλωτικά με εσένα σε αυτό το τομέα, με λίγα λόγια αισθάνομαι ότι λειτουργώ όπως ακριβώς με το φαγητό η παλιά καλή κατοχική γενιά. Αλλά κάτι μου λέει ότι αυτή η γενιά έχει εκπαιδευτεί να κάνει δίαιτα σε αυτό το τομέα.
Ναι είμαι ακόμα θυμωμένη με το μεγάλο σκασμένο μου και με εμένα. Κρίση είναι θα περάσει ή θα με προσπεράσει ....
Καλά, μην την πιέζεις να διαβάσει πιάνο γιατί μπορεί να καταλήξει μαγείρισσα, να στήσει ανδρική περσονα για να ανοίξει και μαγειρικό μπλογκ.
Νομίζω ότι στις καλοκαιρινές διακοπές φαίνεται η δουλειά που γίνεται τον υπόλοιπο χρόνο. Κι η δουλειά αυτή, κρίνοντας από τον εαυτό μου πάντα, δύσκολο το βλέπω να γίνεται μόνον από μια μαμά κι ένα μπαμπά. Το σπόρ του αυτισμού είναι δύσκολο (μαραθώνιος με σπριντ, καλά το λες) και θέλει χέρια και μυαλά. Εξού και γίνεται πολύ-πολύ ακριβό. Ας είναι καλά η πολιτεία που το καταλαβαίνει και φροντίζει... [Πλάκα κάνω για την πολιτεία, μη με πάρει κανείς στα σοβαρά, η πολιτεία απλώς αδιαφορεί.]
Όσο για την εκπαίδευση (με ή χωρίς πρόβλημα αυτισμού), νομίζω η δουλειά της είναι να ξυπνήσει ενδιαφέροντα και να τα βοηθήσει να καλλιεργηθούν, οπότε αναπτύσσεται αυτοπειθαρχία (όπως σε ό,τι αγαπάμε και συγχρόνως μας νευριάζει που δεν γίνεται εύκολα...). Στο αυτισμό αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο, αλλά σιγά-σιγά πιάνει. Με την πειθαρχία έχω μια δυσπιστία γενική (οι έχοντες αυτισμό μάλιστα ζυγόν δεν υποφέρουν). :)
Νερίνα, εγώ είμαι σαμερχιλικιά, μη με κατατάσσεις με τους λοιπούς αποφοίτους του ιδρύματος.
Αθήναιε, λέτε, τόσο μοιραία κατάληξη? Πάντως σε μένα που επί 8 χρόνια βασανιζόμουν και βασάνιζα με την κλασική κιθάρα δυστυχώς δεν εκδηλώθηκαν παρόμοια ταλέντα. Τι κείμενο και τι κείμενο
Αθανασία , με τα της πρώτης παραγράφου συμφωνώ.
Για την πειθαρχία δεν μπορώ να αποφανθώ με σιγουριά. Διαβάζω αποσπασματικά το Don't shoot the dog και γκουγκλίζω παράλληλα ολίγο Skinner. Η ABA, οι ενισχυτές θετικοί ή αρνητικοί είναι πειθαρχία? Διότι εμείς με χρήση ενισχυτών αναπνέουμε, καρότο κ μαστίγιο ολ δε τάιμ.
@Μαριλένα,
Να είναι καλά οι συμπεριφοριστές... Πάντως, η Χριστίνα με το μαστίγιο δεν αποδίδει (όσες φορές εφαρμόστηκε τιμωρία, τιμωρηθήκαμε εμείς, γιατί μας το θυμίζει συχνά και στενοχωριόμαστε). Καρότο 99%, λοιπόν...
:)
Τιμωρίες: απειλή στέρησης καρότου και για 5' με το ξυπνητήρι κλεινόμαστε στο δωμάτιο όποτε χτυπήσει τον Α, εγώ διαβάζω, ο ισοβίτης κλαουνίζει. Και φυσικά οι χαρούμενες-λυπημένες φατσούλες μας έχουν σώσει.
Δημοσίευση σχολίου