4.2.08

Νεανικών διαβασμάτων κατάλοιπα, Τομ Ρόμπινς


(Εις εαυτόν: πρέπει να το οργανώσω πολύ καλά το κείμενο, αλλιώς θα μού βγει εντελώς ΑΑΑ: αυτιστικό, αυτοαναφορικό και μοιραία ακατανόητο).

Τομ Ρόμπινς είχα διαβάσει στα πολύ παιδικάτα μου, φυσικά και είχα εντυπωσιαστεί. Ακόμα αγαπώ πολύ τρυφερά-όσο ηλίθιο κι αν ακούγεται-το άρωμα του ονείρου, τον τρυποκάρυδο, τη Λη Τσέρυ, την αίσθηση ελευθερίας και ατελείωτων δυνατοτήτων που απέπνεε ο Ρόμπινς.

Ήταν η εποχή που δε σημείωνα στα βιβλία, εμπιστευόμενη μια μνήμη που θεωρούσα ελέφαντα. Από εκείνες τις αναγνώσεις λοιπόν, μού είχε εντυπωθεί-δεν υπάρχει λογική εξήγηση γιατί το συγκεκριμένο-ένα τσιτάτο του Ρόμπινς, ότι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι να λυπάσαι τον εαυτό σου. Λες κι ήταν απόσπασμα από το κόκκινο βιβλιαράκι, το κράτησα και το έκανα εσωτερικό λάβαρο. Χωρίς να το πολυκαταλαβαίνω το ασπάστηκα πλήρως.

Γιατί τα λέω όλ' αυτά? Τις προάλλες ήμουν στον παιδονευρολόγο, να συζητήσουμε λίγο για το αντιεπιληπτικό, να γράψει μια μαγνητική για να την εγκρίνουμε, μια γενική αδιάφορη συζήτηση για το πώς πάει ο Ρίκμαν, τυπικά πράγματα. Αυτό που με σκότωσε ήταν η επανάληψη της επωδού «καλή δύναμη, κουράγιο» καθώς αποχαιρετιόμαστε δια χειραψίας. Κι ενώ με κοίταζε όλο συμπόνια και μού έλεγε όλα αυτά τα εμετικά, ένιωθα σαν το κουνέλι που το υπνωτίζει ο βόας να βυθίζομαι σε μια λίμνη αυτολύπησης (κι άλλα ένιωθα καθότι πρόκειται για ωραίο άντρα αλλά δεν είναι της παρούσης).

Και μετά με έζωσαν τα φίδια, λες και το ίδιο το blog να εμπνέει οίκτο?

Αν ναι, δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Το ένα είναι το εύκολο, η διαφορετικότητα και τα ελλείμματα να ταυτίζονται αυτόματα στο μυαλό του κόσμου με τη δυστυχία, οπότε δε φταίω εγώ. Το ανησυχητικό είναι αν γράφω όντως ενισχύοντας αυτή την εντύπωση, τίποτα δε θα με απογοήτευε περισσότερο.

ΥΓ. Αυτό το κουκλάκι είναι ένα χριστουγεννιάτικο στολίδι, μόλις το είδα είχα την παράλογη αίσθηση ότι είμαι εγώ-κι είναι και κοκκινομάλα, σαν τη Λη Τσέρυ! Τη βάζω γιατί μού θυμίζει το υπό του Ρόμπινς λεχθέν: "all self-pity is rooted in people taking themselves too seriously".

21 σχόλια:

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος είπε...

Καλημέρα, Μαριλένα, καλή εβδομάδα.
Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει με το μπλογκ σου απ' αυτό που λες. Όχι μόνο δεν φανερώνει μια ζωή απόλυτης μαυρίλας, δυστυχίας και απελπισίας (πράγματα που έτσι κι αλλιώς, σε κάποια δόση, τα έχουν όλες οι ζωές), αλλά μάλλον προκαλεί χαμόγελα και καλή διάθεση και διαλύει αυτή τη σύνδεση διαφορετικότητας-δυστυχίας που λες.

Τώρα για τον Τομ Ρόμπινς τι να σου πω; "Καλή δύναμη, κουράγιο".

Μαριλένα είπε...

:-) Εδώ μπαίνετε σε επικίνδυνα ναρκοθετημένα εδάφη, Μπάμπη. Τι εννοείτε για τον Τομ Ρόμπινς? Να υποθέσω ότι δεν μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για την ψυχεδέλεια? :-)

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος είπε...

Δυστυχώς, αγαπητή Μαριλένα, δεν θα τη μοιραστούμε αυτή την αγαπή. Προφανώς ήμουν πολύ μεγάλος όταν διάβασα τον Τρυποκάρυδο (και τίποτε άλλο), για να τσιμπήσω. Πόσες νάρκες πάτησα;

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα

Πέρασε καθόλου από το μυαλό σας πως η επωδός του ιατρού εμπεριείχε μία γερή δόση φλερτ;

Τον Ρόμπινς και εγώ νέα -τον έχω δε συνδέσει με την ζωγραφική του Χόπερ (εξομολόγηση)

υγ
κανένας κίνδυνος απολύτως!
:)

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Εμείς και ο Ρόμπινς: Το τσιτάτο περί παιδικών χρόνων που κοσμεί το προφίλ στο μπλογκ μου είναι δικό του εκ του Τρυποκάρυδου αλιευθέν και με ακολουθεί από το 1986 ή 87, εάν δεν απατώμαι, που τον πρωτοδιάβασα, νοιώθοντας ακριβώς όπως περιέγραψες. Υπήρχε και δεύτερο μότο δικό του τότε, το "μα που τελειώνει ο έρωτας;", αλλά απαντήθη με τα χρόνια.
Όσο για τα περί μιζέριας του μπλογκ θα πρέπει κάποτε να σου πω το πως έφτασα σε εσένα και το πόση ανακούφιση αισθάνθηκα όταν σε πρωτοδιάβασα ....
Καλή σου βδομάδα

Αθήναιος είπε...

Μαριλένα, ξέρεις ότι η ιστορία ενός παιδιού που έχει γρατζουνίσει και το γόνατό του ακόμη, μπορεί να κάνει τα μάτια μου να γεμίσουν δάκρυα γιατί τα ατιμούλικα γίνονται τόσο νόστιμα στο φούρνο με πατάτες που με συγκινούν εύκολα τα παθήματά τους.

However, που λέμε και στο χωριό, το μπλογκ όχι μόνο δεν εμπνέει λύπηση αλλά μου βγάζει και το βλακ κυνισμό μου και όλο θέλω να κάνω πλάκες αλλά κρατιέμαι και καλώς κρατιέμαι. Θυμάμαι τη γιαγιά μου και τους φίλους τους να λένε ανατριχιαστικά ανέκδοτα για το Ολοκαύτωμα αλλά δεν τα ανέχονταν από άλλους.

Θυμάσαι ότι χάρις στη Λη Τσέρυ επικοινωνήσαμε για πρώτη φορά με ε-μέηλ. Πες μου,αλήθεια, δεν θα ήθελες κάποτε να έχεις γκόμενο κάποιον ήρωα του Τομ Ρόμπινς;

MiKy είπε...

εισαι η προσωποποιηση της αισιοδοξίας και της ελπίδας,
αλλά πιο σημαντικό για μένα είναι η αποδοχή που έχεις κατακτήσει και αποπνέουν τα γραφτά σου.
Είναι τόσο μακρύς ο δρόμος μέχρι εκεί ,στρωμένος με φρούδες ελπίδες και μπανανόφλουδες του στυλ " θα τις κόψουμε τις εμμονές, θα τις εξαλείψουμε τις ανεπιθύμητες συμπεριφορές, ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑ "ΚΑΝΟΝΙΚΟ" ΠΑΙΔΙ.είναι μια δύσκολη ακροβασία, να μη χάνεις την αισιοδοξία σου,να έχεις το στόχο σ'αυτά που μπορεί το παιδί και όχι σ'αυτά που ο γονιός και η "κοινωνία" θεωρεί ότι πρέπει.
Σημερα έχουμε νεύρα, πηγαμε με κλαματα στη λογοθεραπεία και έτσι συνεχίσαμε στον παιδικό.ελπίζω να μας περάσει.
keep on blogging.

Μαριλένα είπε...

Απαντάω στο Μπάμπη το Φλού-με όλο το θάρρος, διότι με τις υπόλοιπες σχολιάστριες κάνουμε κόμμα. Δεν πατήσατε νάρκες, ήμανε σε μίτινγκ κ τις πάτησα εγώ όλες για σας. Επαναλαμβάνω ότι ο Τομ ήταν νεανική αγάπη, δεν τις πολυεξετάζουμε, αλλά κ δεν τις ξεχνάμε ποτέ.

Μαριλένα είπε...

Χόλυ μ', μπαααα είναι η ίδια ατάκα κάθε μα κάθε χρόνο. Χόπερ, πολύ μεγάλη μα πολύ μεγάλη αγάπη. Επίσης τον Γκουλντ σας ήθελα να σχολιάσω, αλλά έλεγα μήπως παραείμαι εμμονική και συγκρατήθηκα.

Μαριλένα είπε...

Αθήναιε, φυσικά το θυμάμαι-είναι σειρά μου να συγκινηθώ, Λη Τσέρυ για πάντα. Οι μόνοι άντρες που αξίζουν είναι του Τομ και του Ελλρόυ, τι να λέμε τώρα.
Μπορείς να λες ό,τι θες, η αλήθεια είναι ότι δεν το ΄γραψα για πλάκα, πολύ καλός φίλος έπαψε να μού λέει τα γκομενικά του μετά το μπλογκ.

Μαριλένα είπε...

Άτιμη Νερίνα πόσο καιρό σπάω το κεφάλι μου να αποκοωδικοποιήσω το περί παιδικής ηλικίας, δε φαντάζεσαι!
Αντί για "ανακούφιση" που στο δικό μου μυαλό είναι συνδυασμένο με κατά μόνας εκτελούμενες λειτουργίες, θα μπορούσαμε να το κάνουμε κάτι σαν "ψυχική ανάταση"?

Μαριλένα είπε...

Μιραντάκι, ευχαριστίαι κ φιλιά. Μήπως σάς τριγυρίζει καμιά φριχτή ίωση, εγώ σήμερα νιώθω ότι ξανακυλάω.

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

"Ψυχική ανάταση" δεν είναι κακό, καθόλου κακό !!!!!
Επίσης, εκτός των άλλων, για μένα το συγκεκριμένο μπλογκ αποτελεί μια καθημερινή άσκηση αυτοσυγκράτησης, όχι λόγο σεβασμού του θέματος (έχει θέμα άραγε;;), αλλά από το φόβο μην χαθεί έστω και στο τόσο η δυναμική του ...
Και άλλα δεν έχω, επέστρεψα γιατί και εμένα από την αρχή η λέξη "ανακούφιση" μου φάνηκε αδηφαγικά αμφίθυμη, αλλά κυκλοφορεί και μια ωτίτιδα (σκασμένο β') και έχω μειωμένα αντανακλαστικά... :))))))))

athanasia είπε...

Καλημέρα!

Μύρισε άνοιξη ή μου φαίνεται? :)

Τον αυτοοίκτο τον βαριέμαι, πρωτίστως για λόγους αισθητικής. Κι επειδή έχω πολύ καλή μύτη στο ζήτημα, τέτοιο πράγμα στο μπλογκ σου δεν υφίσταται.

Ο οίκτος είναι σχέση εξουσίας (οικτίρουμε τον "κατώτερο", τον "ταλαίπωρο", τον "κακομοίρη").

Η συμπόνια, όμως, είναι ισοτιμία, γιατί (για μένα) στηρίζεται στην επίγνωση της κοινής μοίρας των ανθρώπων: Καθένας και τα προβλήματά του κι είναι ωραίο κανείς να μην βλέπει μόνον τα δικά του, αλλά και των άλλων.

Περί ανδρών, ενδιαφέρουσα συζήτηση. Τομ Ρόμπινς δεν έχω διαβάσει, μπορεί κάποιος/α να συνοψίσει τα χαρίσματα των ανδρών του, μήπως συνεισφέρω τίποτε? :)

Μαριλένα είπε...

Έτσι Νερίνα, είμεθα μια ιερή αγελάδα του μπλόγκιν πλέον.

Αθανασία, για την άνοιξη νομίζω, αλλά δεν το αισθάνομαι. Προς το παρόν είμαι μπαμπουλωμένη (sic) και περιμένω να υποχωρήσει η ωτίτιδα που δεν ταλαιπωρεί μόνο τα νερινόπαιδα. Όσο για τους άντρες του Τομ Ρόμπινς, εδώ ανοίγεις θέμα που δεν θα κλείσει εύκολα κ να πάρει φεύγω για άλλη συνάντηση. Μήπως να με καλύψει η Νερίνα? (για τα υπόλοιπα συμφωνώ ως συνήθως)

Ανώνυμος είπε...

σας διαβαζω εδω και αρκετό καιρό...και πραγματι απολαμβανω τον τροπο που γραφετε και ιδιως τις καθημερινες περιπετειες του ρικμαν... οικτο δεν ενιωσα ποτε... τα υπολοιπα εν καιρω ...

σας αφιερωνω και κατι που χε γραψει ο Ρομπινς και ειναι απο τα αγαπημενα μου στον Τρυποκαρυδο :)

Γράμμα του Μπέρναρντ στην Λη-Τσέρι

"....Ο έρωτας είναι ο ύστατος παράνομος. Απλώς δεν παραδέχεται κανονισμούς. Το περισσότερο που εμείς μπορούμε να κάνουμε είνα ινα προσυπογράψουμε σαν συνεργοί του.Αντί να ορκιζόμαστε τιμή και υπακοή καλύτερα να ορκιζόμαστε βοήθεια και παρακίνηση. Αυτό σημαίνει πως η ασφάλεια αποκλείεται. Οι λέξεις "κάνω" και "να μείνει" καταντάνε ακατάλληλες.
Ο έρωτας μου για σένα δεν δέχεται δεσμά.
Σ αγαπάω ελεύθερα και τσάμπα"

pain killer είπε...

σας διαβαζω εδω και αρκετό καιρό...και πραγματι απολαμβανω τον τροπο που γραφετε και ιδιως τις καθημερινες περιπετειες του ρικμαν... οικτο δεν ενιωσα ποτε... τα υπολοιπα εν καιρω ...

σας αφιερωνω και κατι που χε γραψει ο Ρομπινς και ειναι απο τα αγαπημενα μου στον Τρυποκαρυδο :)

Γράμμα του Μπέρναρντ στην Λη-Τσέρι

"....Ο έρωτας είναι ο ύστατος παράνομος. Απλώς δεν παραδέχεται κανονισμούς. Το περισσότερο που εμείς μπορούμε να κάνουμε είνα ινα προσυπογράψουμε σαν συνεργοί του.Αντί να ορκιζόμαστε τιμή και υπακοή καλύτερα να ορκιζόμαστε βοήθεια και παρακίνηση. Αυτό σημαίνει πως η ασφάλεια αποκλείεται. Οι λέξεις "κάνω" και "να μείνει" καταντάνε ακατάλληλες.
Ο έρωτας μου για σένα δεν δέχεται δεσμά.
Σ αγαπάω ελεύθερα και τσάμπα"

PS ωσπου να μαθω πως λειτουργουν τα πραματα εκανα και διπλη δημοσιευση...

Μαριλένα είπε...

Pain killer, ευχαριστώ για το σχόλιο, ευχαριστώ για το απόσπασμα και το blog σας, θα σάς διαβάσω κ θα επανέλθω, φιλιά.

ZlatkoGR είπε...

Επιτέλους βρήκα χρόνο να σας διαβάσω από την αρχή μέχρι το τέλος. Λες και το έκανα επίτηδες για να έχω άποψη για το ερώτημά σας.

Όχι, δε χωράει η λέξη μαυρίλα για εδώ. Δεν ξέρω (κι άμα πω καμιά μεγάλη ανοησία κόφτε με), εγώ μετά από το blog σας αισθάνομαι μια ανάταση. Μια περηφάνια. Που υπάρχετε και είστε εκεί έξω και αντιμετωπίζετε τη ζωή έτσι.

Σας ευχαριστώ για το "μοίρασμα".

pain killer είπε...

μαριλενα

εγω ευχαριστώ για τις ιστορίες που μοιράζεσαι μαζί μας :)

Και κατι λαστ για Ρομπινς, αν δεν εχεις διαβάσει τους Αγριεμένους Ανάπηρους , να το κάνεις κάποια στιγμή
Καλό σου βράδυ ή καλή σου μέρα

Μαριλένα είπε...

ZlatkoGR, ευχαριστώ γι' αυτά που λέτε (κ φυσικά δεν ισχύουν :-)), αλλά ο ήρωας είστε εσείς αν κάτσατε να διαβάσετε όοολα τα προηγούμενα :-). Ευχαριστώ πολύ πάντως.

Pain Killer, το έχω διαβάσει. Νομίζω το γκουγλισμένο αγγλικό πέρι αυτολύπησης από εκεί είναι.