Νεανικών διαβασμάτων κατάλοιπα, Τομ Ρόμπινς

(Εις εαυτόν: πρέπει να το οργανώσω πολύ καλά το κείμενο, αλλιώς θα μού βγει εντελώς ΑΑΑ: αυτιστικό, αυτοαναφορικό και μοιραία ακατανόητο).

Τομ Ρόμπινς είχα διαβάσει στα πολύ παιδικάτα μου, φυσικά και είχα εντυπωσιαστεί. Ακόμα αγαπώ πολύ τρυφερά-όσο ηλίθιο κι αν ακούγεται-το άρωμα του ονείρου, τον τρυποκάρυδο, τη Λη Τσέρυ, την αίσθηση ελευθερίας και ατελείωτων δυνατοτήτων που απέπνεε ο Ρόμπινς.

Ήταν η εποχή που δε σημείωνα στα βιβλία, εμπιστευόμενη μια μνήμη που θεωρούσα ελέφαντα. Από εκείνες τις αναγνώσεις λοιπόν, μού είχε εντυπωθεί-δεν υπάρχει λογική εξήγηση γιατί το συγκεκριμένο-ένα τσιτάτο του Ρόμπινς, ότι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι να λυπάσαι τον εαυτό σου. Λες κι ήταν απόσπασμα από το κόκκινο βιβλιαράκι, το κράτησα και το έκανα εσωτερικό λάβαρο. Χωρίς να το πολυκαταλαβαίνω το ασπάστηκα πλήρως.

Γιατί τα λέω όλ' αυτά? Τις προάλλες ήμουν στον παιδονευρολόγο, να συζητήσουμε λίγο για το αντιεπιληπτικό, να γράψει μια μαγνητική για να την εγκρίνουμε, μια γενική αδιάφορη συζήτηση για το πώς πάει ο Ρίκμαν, τυπικά πράγματα. Αυτό που με σκότωσε ήταν η επανάληψη της επωδού «καλή δύναμη, κουράγιο» καθώς αποχαιρετιόμαστε δια χειραψίας. Κι ενώ με κοίταζε όλο συμπόνια και μού έλεγε όλα αυτά τα εμετικά, ένιωθα σαν το κουνέλι που το υπνωτίζει ο βόας να βυθίζομαι σε μια λίμνη αυτολύπησης (κι άλλα ένιωθα καθότι πρόκειται για ωραίο άντρα αλλά δεν είναι της παρούσης).

Και μετά με έζωσαν τα φίδια, λες και το ίδιο το blog να εμπνέει οίκτο?

Αν ναι, δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Το ένα είναι το εύκολο, η διαφορετικότητα και τα ελλείμματα να ταυτίζονται αυτόματα στο μυαλό του κόσμου με τη δυστυχία, οπότε δε φταίω εγώ. Το ανησυχητικό είναι αν γράφω όντως ενισχύοντας αυτή την εντύπωση, τίποτα δε θα με απογοήτευε περισσότερο.

ΥΓ. Αυτό το κουκλάκι είναι ένα χριστουγεννιάτικο στολίδι, μόλις το είδα είχα την παράλογη αίσθηση ότι είμαι εγώ-κι είναι και κοκκινομάλα, σαν τη Λη Τσέρυ! Τη βάζω γιατί μού θυμίζει το υπό του Ρόμπινς λεχθέν: "all self-pity is rooted in people taking themselves too seriously".