Να τον κατευθύνω προς το blogging?

Μπορεί ο μικρός να αποφασίζει να μιλήσει ακολουθώντας εσωτερικές χαοτικές διαδικασίες, δηλαδή να τον ρωτάς το όνομά του με τις ώρες και να σε αγνοεί, αλλά όταν πρόκειται για καταγγελία θα την κάνει αααβάδιστα.

Μια ιδιαίτερα χρήσιμη κάρτα του προγράμματος είναι η «λέω τα νέα μου». Σημαίνει πως γυρίζοντας σπίτι πρέπει να θυμηθεί και να κατονομάσει τα βασικά πράγματα που έκανε στο σχολείο. Φυσικά δεν είναι κάτι αυθόρμητο, το έχει μάθει, αρχικά με εικόνες, του τα ‘λεγε ο μπαμπάς του κρατώντας τον πακτωμένο κι εκείνος τα επαναλάμβανε, μια φορά το ‘χει εμπεδώσει.

Χτες, στην ερώτηση της γιαγιάς που τον παρέλαβε από στο σχολείο κι αναρωτήθηκε πώς πέρασε, μετά τα αναμενόμενα «έπαιξα, ζωγράφισα, ΔΕΝ πέταξα τουβλάκια» έσκασε η βόμβα: «η κυρία Ρεβέκκα-η νηπιαγωγός-μού έφαγε την τυρόπιτα». Η συνοδός, ελαφρώς εκπλησσόμενη και γελώντας που ο Θόδωρος το πρόσεξε και το μετέφερε, τής εξήγησε ότι η κυρία Ρεβέκκα δοκίμασε λίγη τυρόπιτα από το πιάτο του.

ΥΓ1. Η αλήθεια είναι ότι κάτι άλλο-πολλά άλλα-μπορούν να περάσουν για το μικρό στο ντούκου-θυμάμαι την κλασική ερώτηση των ψυχιάτρων "αν το παιδί σας δει εξωγήινους στο μπαλκόνι, θα ΄ρθει να σας το πει?", η απάντηση είναι "define εξωγήινους". Όταν του παίρνεις το φαγητό από το πιάτο όμως, του πατάς τον κάλο, οπότε και θα το θυμηθεί και θα το κοινοποιήσει.

ΥΓ2. Πιστεύω ότι το επόμενο βήμα είναι πλέον το blogging, το παιδί έχει πιάσει το νόημα και έχει και στοιχεία, «μετά από τον αποκλεισμό από την εκπαίδευση, τώρα ανάλγητοι δημόσιοι λειτουργοί μάς παίρνουν και τη μπουκιά από το στόμα».