Καταρχήν, αν και σε ορισμένα σημεία διαφωνούσα, καθότι τα βρήκα θολά, πρόκειται για ένα εν γένει διαφωτιστικό βιβλίο που διαβάζεται απνευστί παρά τον όγκο του.
Τα κύρια σημεία, κατ’ εμέ πάντα:
-όλα ξεκινάνε όταν οι εταιρείες αποφασίζουν ότι θα πουλάνε την επωνυμία τους πρωτίστως και δευτερευόντως τα προϊόντα τους. Δηλαδή η Nike ρίχνει λεφτά στο να συνδεθεί με την ιδέα του αθλητισμού, να προωθηθεί το μότο και το λογότυπό της με κάθε τρόπο, η starbucks δεν πουλάει ακριβώς καφέ αλλά τη ζεστή ατμόσφαιρα της συνοικιακής καφετέριας, η levis αυτό το απροσδιόριστο που λέγεται cool κ.ο.κ.
-προκειμένου να το επιτύχουν αυτό οι εταιρείες αποφασίζουν να αποσυνδεθούν όσο γίνεται από τη διαδικασία παραγωγής, τα εργοστάσια και φυσικά τις αντίστοιχες θέσεις εργασίας.
-οι θέσεις εργασίας ταξιδεύουν για τις ζώνες ελεύθερου εμπορίου, αλλά δεν μετακομίζουν απλώς, υποβαθμίζονται απίστευτα στην πορεία.
-έτσι στις ζώνες ελεύθερου εμπορίου δημιουργούνται τα εργατικά κάτεργα, όπου ανθίζει η καταπάτηση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, η εκμετάλλευση, η παιδική εργασία. Επίσης δεν συντελείται ουσιαστική εκβιομηχάνιση των χωρών αυτών, καθότι πρόκειται κυρίως για εργοστάσια συναρμολόγησης, όπως και δεν ωφελούνται συνολικά οι χώρες, εφόσον οι εταιρείες εκβιάζουν τις κυβερνήσεις για μείωση των κατώτατων μισθών κλπ.
-οι θέσεις εργασίας που διατηρούν οι πολυεθνικές σε Βόρειο Αμερική και Ευρώπη αφορούν παροχή υπηρεσιών και λιανική πώληση. Σε αμφότερους τους κλάδους οι εταιρείες έχουν προωθήσει (και επιβάλλει) την ιδέα ότι πρόκειται για δουλειές «προσωρινές», που απευθύνονται σε νέους και σε κόσμο που δουλεύει πρωτίστως από χόμπυ και όχι λόγω του μισθού. Θίγει επίσης το πολύ σημαντικό θέμα των εταιρειών που νοικιάζουν προσωπικό στις πολυεθνικές προκειμένου να μη γίνεται η πρόσληψη απ’ευθείας από αυτές.
-κλείνει δίνοντας ιδέες και παραδείγματα πώς η τεράστια δύναμη των επωνυμίων των εταιρειών (πολυεθνικών που μοιάζουν να έχουν υποκαταστήσει τις κυβερνήσεις) γυρίζει μπούμερανγκ εναντίον τους, αναλύοντας τα παραδείγματα της Nike, της Shell και της McDonalds. (Χρόνια έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ γιατί δε μ' αφήνει ο σύζυξ να βάζω Shell. Διαβάζω τώρα για το συγγραφέα Ουίουα και τους άλλους 8 Ογκόνι που εκτέλεσε η κυβέρνηση της Νιγηρίας, επιτέλους το θυμήθηκα και περιχαρής του το λέω. Φωνάζει τον Αργύρη, "Γιατί δε βάζουμε Shell?", "Γιατί σε μια χώρα, δε θυμάμαι ποια, σκοτώσαν κάτι ανθρώπους για να παίρνουν το πετρέλαιο". Μάααααλιστα.)
8 σχόλια:
Ενδιαφέρον. Δεν το έχω διαβάσει, αλλά σκεφτόμουν ότι logo υπήρχε και πριν την παγκοσμιοποίηση, αφότου άρχισε η μαζική παραγωγή και προώθηση προϊόντων με -αναγκαστικά- όχι πάντοτε προφανείς ποιοτικές διαφορές.
Υπάρχουν τα φαντασιακά στοιχεία στην προώθηση ενός logo (συχνότατα ανόητα στερεότυπα της διαφήμισης για να προτιμήσουμε -και ν'ακριβοπληρώσουμε- ένα προϊόν).
Υπάρχει όμως κι η συνολική εικόνα του logo, όταν δημοσιοποιούνται αρνητικές πληροφορίες για την εταιρία (όπως στο παράδειγμά σου για την Shell), οπότε τουλάχιστον μπορούμε ν' αποφεύγουμε προϊόντα με το συγκεκριμένο logo.
Για τα εργατικά κάτεργα έχω ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μια είναι ολοφάνερη η εκμετάλλευση, από την άλλη για αρκετές χώρες ισχύει το μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα: Παιδική πορνεία (μ' ευθύνη των εύπορων και κουρασμένων δυτικών μεσήλικων) ή παιδική εργασία (μ' ευθύνη των πολυεθνικών)? Εξαθλίωση (με ρημαγμένη γεωργία, λόγω του προστατευτισμού των "πολιτισμένων" χωρών για τη δική τους γεωργία) ή φτώχεια (με τη "μισή" εκβιομηχάνιση)?
Ουφ, στο επόμενο βάλε Ντόναλντ Ντακ, στενοχωρήθηκα...
Μαριλένα μερικές φορές με εξουθενώνεις, στα υπόλοιπα με κάλυψε η Αθανασία
Ξαναμάνα μου έλειψες
Όμορφη βδομάδα να έχουμε (τιλέω η άφρων)
και άμα δε βρεις Ντόναλντ Ντακ, βάλε κάτι γενικά με εικονίτσες :))))
Όχι Ντόναλντ, Αθανασία, τα σούρνει και στη Disney το βιβλίο :-).
Φωτούλα, εικονίτσα ζήτησες, εικονίτσα μπήκε. Εφόσον επέζησες του μαρτυρικού Πάσχα εσύ είσαι η ηρωίδα μου, άστο Ρίτσερ.
Ουφ, μου έρχονται ανάκατες σκέψεις στο μυαλό. Η φράση του Tom Ford (τότε στον Gucci) "Καμιά γυναίκα δεν χρειάζεται ακόμη ένα ζευγάρι παπούτσια Gucci - πρέπει πάντα να δημιουργούμε την ψευδαίσθηση", η οποία περιεχόταν σε συνέντευξή του στο πρώτο τεύχος της ελληνικής Vogue (το οποίο είχα πάρει, να εξηγούμαστε :) ) Αυτό, το αφόρητα διδακτικό (sorry guys) clip των Radiohead που είδα τυχαία το ΣΚ. Το ότι η πολιτική να πουλάνε οι εταιρίες το όνομά τους και όχι το προϊόν τους τους βγαίνει πολύ φτηνά τελικά. Το ότι η συζήτηση αυτή κινείται συχνά στα όρια της (αφελέστατης και υποκριτικής κατ'εμέ) απαίτησης να έχουν οι εταιρίες "ηθική" συμπεριφορά και στην ισοπέδωση του "όλα έτσι είναι, εμείς οι αριστεροί δεν αγωνιζόμαστε για να μη φοράμε παπούτσια nike, αλλά για να μπορούν όλοι να φοράνε", καθώς οτιδήποτε σε fair trade, commodities, ανάμειξη ξένων κρατών στην οικονομία φτωχών χωρών και η δική τους διαφθορά και απειρία κάνουν το θέμα ιδιαίτερα πολύπλοκο. Και τελικά αυτό είναι ένα απ'τα λίγα ζητήματα που σε μένα καταλήγει "στον κουβά", όπως θα'λεγες κι εσύ.
να πω και εγώ βιαστικά την εξυπνάδα μου. Μαρ. το ζητημα κατά την γνώμη μου δεν είναι ότι οι εταιρίες θέλουν να αποσυνδεθούν από την παραγωγή καταρχάς - στο οικονομικό πεδίο πιστεύω λίγο η πολύ με μια επανάσταση ή και άλλη μια θα μπορούσε σε βάθος χρόνου να βρεθεί μια ισοροπία - αλλά το βαθιά απειλητικό για όλους είναι ακριβώς αυτό που αναφέρεις και εσυ, τι επιλέγουν δηλ να βιομηχανοποιήσουν αντί της παραγωγής δηλ. η υφαρπαγή και στην συνέχεια η "μετάλαξη" ανθρωπίνων δραστηριοτήτων που λίγο η πολύ δεν ήταν μέσα στην στενά οριζόμενη οικονομική σφαίρα της ανθρώπινης δραστηριότητας.
δηλ το ζήτημα είναι αυτό που έχει αναφέρει ο δεν-θυμάμαι-ποιος ότι πλεον η οικονομική δραστηριότητα/καπιταλισμός θέλει να "υφαπάρξει" όλες τις πτυχές της ανθρώπινης δραστηριότητας - δηλ. κάποτε αρκουσε να πουλάς σίδερο - τώρα το σίδερο είναι commodity και το αληθινό εμπόρευμα είναι ένα simulation (και φυσικά όχι the real thing γιατί μην ξεχνάμε σκοπός είναι η πώληση και αυτό γίνεται μόνο εξομοιώνοντας - διαστρέφοντας ουσιαστικά κάτι που δεν πωλείται από μονο του ) της αίσθησης της ευτυχίας, της τέχνης, της επαφής ή της αυτοεπιβεβαίωσης μας.
Παναγιώτη, νομίζω ότι συμφωνούμε. Βέβαια εμένα με ανησυχεί και το οικονομικό επίπεδο που λες, άσε που είδες σε τι χρονική συγκυρία διάλεξα να το διαβάσω, τώρα που μας αγόρασαν, ψύλλοι στ' αυτιά μου μπήκανε βρε πώπω!
Δυστυχώς Μαριλένα ,αυτά όλα που γράφεις (ειδικά με τη παιδική εργασία ) ,τα βίωσα στο ταξίδι μου στη Κίνα το 2003,επί 12 μέρες όπου είχα πάει για τη δουλειά μου.Είδα με τα μάτια μου παιδάκια 12 και 13 χρονών να δουλεύουν υπό αθλιες συνθήκες εργασίας από άποψη υγιεινής και να μένουν επίσης στιβαγμένα σε δωμάτια "κουτιά" για ένα μηνιάτικο που δεν ξεπερνούσε μόλις και μετά βίας τα 19 ευρώ.7 μέρες την εβδομάδα 18 ώρες τη μέρα και το φαγητό-προσφοπρά του εργοδότη΄μισός τσιμεντόλιθος ρύζικαι 5 κολοκύθια βραστά...Ντράπηκα που θέλω να λέγομαι άνθρωπος!!!!
Δημοσίευση σχολίου