 |
Το ψαλίδι δούλεψε, δηλαδή κατακτήθηκε η σχετική κίνηση, τώρα πρέπει να τον συγκρατήσουμε από το άσκοπο κόψιμο-άσκοπο κόψιμο, αυτό ακούγεται κάπως. |
 | Εδώ είναι η απάντηση στην οικονομική κρίση. Ο Ρίκος πρέπει να τοποθετήσει κέρματα στον κουμπαρά με μια συγκεκριμένη κλίση του χεριού. O κουμπαράς είναι δώρο τράπεζας, οπότε επειδή δεν προβλέπεται να τον ανοίξουμε σύντομα, προπονούμαστε με λεπτά και δίλεπτα-αν συνεχιστεί η κρίση αυτός θα είναι το αποκούμπι μας τα επόμενα χρόνια. |
ΤΙ ΜΑΘΑΜΕ?
-
δημοσιεύω σημερα , η αναρτηση γραφτηκε το 2017
εχουμε περάσει πια μια δεκαετία που ζούμε με τον αυτισμό.
Τον μαθαίνουμε κάθε μέρα.
συχνές οι απογοητέυσε...
Πριν από 2 χρόνια
5 σχόλια:
Έτσι αγαπητή μου, μάζευε κι ας είν' και ρώγες.
Τα ψαλίδια ψηλά, χρήση υπό επίβλεψη και κατόπιν αδείας θα πρότεινα (και αυτό δεν είναι εύκολο να το πετύχεις πάντα).
Εγώ τουλάχιστον, με την μπλουζοκοπτική δεν ξετρελάθηκα, μετά την κουρτινοκοπτική δε ανακάλυψα με χαρά ότι έχω περάσει σ' ένα ανώτερο επίπεδο σκέψης όπου δεν με νοιάζουν αυτά.
(Φυσικά, για αντικατάσταση της κουρτίνας ούτε λόγος ακόμα)
υπαρχει κουμπαρας με ψηφιακο μετρητη που σου λεει καθε φορα ποσα εχεις μεσα, καλο για να μετραει το παιδι κιολας .Προσοχη με το ψαλιδι ,ειδικα αν στο σπιτι υπαρχει γραφειο με χαρτια της δουλειας(μιλαω απο πειρα) που δεν πρεπει σε καμια περιπτωση να κοπουν....
υγ
houz , υπογραφω και εγω την προσπαθεια
Μαρια-Μαρια
Oοops, είστε ήδη στο κρίσιμο στάδιο του πολιτισμού: Ωραία που μάθαμε κάτι, τώρα όμως πρέπει να μάθουμε και τι να το κάνουμε...
Για τον περιορισμό των νευρικών κρίσεων της οικογένειας, ίσως θα ήταν καλή ιδέα: (α) τουλάχιστον επί του παρόντος, να μην κόβει κανείς υφάσματα μπροστά του (είτε για χειροτεχνίες είτε για ραπτική), με την ελπίδα ότι θα δουλέψει στον Ρίκο η στενή αυτιστική κατηγοριοποίηση "τα ψαλίδια είναι για να κόβεις χαρτιά, για τίποτε άλλο" και θα γλιτώσουν έτσι κουρτίνες, ρούχα, τραπεζομάντηλα κλπ., και (β) να μην κυκλοφορούν χρήσιμα χαρτιά ελεύθερα και διαθέσιμα για κόψιμο.
Αν υπάρξουν "ατυχήματα", είναι αλήθει ότι, μετά τον εκνευρισμό, ανοίγει ο δρόμος για το "πέρασμα σ' ένα ανώτερο επίπεδο σκέψης" που είπε κι ο Ανώνυμος...
Για τον κουμπαρά, ωραιότατη ιδέα για την εξασφάλιση του μέλλοντος: φασούλι-το φασούλι. :)
Αχ, κουμπαράδες - ωραίες παιδικές μου αναμνήσεις.
Τα ψαλίδια είναι πράγματι τόσο επικίνδυνα;
χρήστος ρ.
Ανώνυμε, εμένα χαράζει τα έπιπλα με το ψαλίδι, νισάφι με την εφευρετικότητά τους :-)!
Μαρία, κατά ένα παράδοξο τρόπο, για τα χαρτιά ρωτάει, για τα υπόλοιπα κάνει τη δουλειά του στα μουλωχτά.
Αθανασία, σαν να με ακούω να λέω τα αιώνια: "με το ψαλίφι, κόβουμε το χαρτί, με το μαχαίρι κόβουμε το φαγητό, με το πριόνι κόβουμε τα ξύλα," με το ηλεκτρικό πριόνι το κεφάλι της μαμάς κ.ο.κ.
Χρήστο, είναι η χαρά της καινούριας δεξιότητας που πρέπει να την εφαρμόσουμε παντού μα παντού!
Δημοσίευση σχολίου