Μια ελαφρά αποδιοργάνωση

Το κακό είναι ότι εσχάτως το πρόγραμμα, για τα πρωινά τουλάχιστον, δε λέει πολλά.

Περιμένουμε να εντοπίσουμε ΤΗ συνοδό για το σχολείο και στο μεταξύ κάνουμε καμιά ανεξάρτητη εργασία σπίτι, λίγο παιχνίδι με τον Αργύρη, λίγο επιτραπέζια με τη γιαγιά, αλλά κυρίως ασχολούμαστε μετά του οίκοι εργαζόμενου πατέρα ο οποίος σύντομα θα κληθεί να επιλέξει μεταξύ του «οίκοι» και «εργαζόμενου».

Μέχρι να ξεκινήσουμε κολυμβητήριο και ο μεγάλος φουλ μαθήματα κάπως έτσι συνεχίζεται η μέρα: επιστρέφει το απόγευμα η μπίσνες γούμαν μήτηρ, εκβιαστικά-δεν θα πάμε μετά βόλτα/Βεϊκου/ψώνια/λούνα πάρκ πακτώνει το νεαρό κύριο στο τραπέζι των εργασιών του και κάνουμε μάθημα καμιά ωρίτσα.

Το τελευταίο διάστημα το μάθημα επικεντρώνεται κυρίως σε προγραφή: τραβάμε γραμμούλες, σχεδιάζουμε κυματάκια, είε αυθόρμητα είτε πατώντας πάνω σε προσχεδιασμένες κουκίδες-τις περιώνυμες «μπιλλίτσες» που λέει κι ο κύριος Ρίκος. Τα πάει ανέλπιστα καλά, αυτό που θέλει διόρθωση είναι λίγο περισσότερη πίεση του μολυβιού. Το θέμα είναι ότι έναν ολόκληρο χειμώνα εργοθεραπείας ο μικρός κρινόταν ανέτοιμος για τις δαχτυλομπογιές καν, κάποια στιγμή μέσα στον Ιούλιο με κατέλαβε η ψύχωση ότι πρέπει να τον μάθω να κρατάει μολύβι και να ζωγραφίζει τα στοιχειώδη. Ξεκινήσαμε ζωγραφίζοντας το εσωτερικό εικόνων των οποίων το πρότυπο βλέπαμε και συζητούσαμε, η Μαρία με συμβούλευσε κι έβαζα ημερομηνίες κι αν συγκρίνει κανείς η πρόοδος είναι εμφανέστατη. Η ζωγραφική τον βοηθάει να συγκεντρώνεται, να ελέγχει το χέρι του και πλέον είναι μια ανεξάρτητη εργασία. Παράλληλα προσπαθούμε να δουλέψουμε το δείχτη, διότι ο Θοδωρής δείχνει συνήθως με όλη την παλάμη και στιγμιαία.

Είχα κατέβει στα βιβλιοπωλεία, όπου και διαπίστωσα αυτό που υποψιαζόμουν, ελάχιστα, αν όχι τίποτα δεν υπάρχει για ειδική αγωγή, ασκησούλες ανάγνωσης ή γραφής. «Θα φάμε ό,τι έχουμε είπε ο κυρ-Θωμάς-από την ομώνυμη καλύβα», και αγόρασε υλικό προνήπιου.