Είμαστε όλοι Βερολινέζοι?

Έχω την εντύπωση ότι πλην της φωτο πάνω δεξιά δεν έχω κάνει καμιά αναφορά ποτέ στο μεγάλο μου γιο, γεγονός που δυστυχώς δε με εκπλήττει. Από τη στιγμή που ο μικρός άρχισε να έχει περιπέτειες υγείας ο μεγάλος όχι μόνο σβήστηκε από τη συνολική εικόνα, αλλά ήταν στιγμές που τον ένιωθα ως εμπόδιο και όχληση.

Ένα σωρό οι βλακώδεις δικαιολογίες μέσα στο μυαλό μου: μου ‘τρωγε χρόνο που έπρεπε να περάσω με το μικρό, ήμουν πτώμα και διεκδικούσε τα αυτονόητα, τσακώνονταν μεταξύ τους με πάθος και ως γνωστόν ο κ.Ρίκος δε φταίει ποτέ και για τίποτα.

Κάποιος έπρεπε να την πληρώσει εν πάση περιπτώσει και εξαντλούσα με μια διεστραμμένη ευχαρίστηση τα περιθώρια που μια μητέρα μπορεί να γίνει σκύλα με το παιδί της (και δυστυχώς σε ένα 8χρονο παιδί αυτά τα όρια μπορούν να πάνε μακριά με το παιδί να υποχωρεί συνεχώς).

Η αλήθεια είναι ότι τις έβλεπα τις σταδιακές αλλαγές του Αργύρη, το πόσο εκλιπαρούσε την προσοχή, την αποδοχή και την τρυφερότητα, αλλά η προτεραιότητα άκουγε (και ακούει, μη γελιόμαστε) στο όνομα Ρίκος. Μέχρι που στα γενέθλιά του είδα το μεγάλο να φέρεται σκαιά στο μικρό, εκεί που τα υπόλοιπα πάρτυ άνιμαλς τα φόβιζε η παρουσία της ημίτρελης μανούλας και δεν κορόιδευαν το Ρίκο, ο Αργύρης του επετέθη και τον απομόνωνε.

Οπότε κάθισα και σκέφτηκα-ως άλλη Παπαρίζου-ότι πάντα για τις βλακείες του μικρού λέγαμε στο μεγάλο ότι είναι θέμα ηλικίας, θα μεγαλώσει και θα γίνει πρώτη παρέα. Οπότε έκανα τα κάτωθι που μέχρις στιγμής βλέπω να τελεσφορούν:

Μίλησα στον Αργύρη για το Θόδωρο, τις δύσκολες περιπέτειες που είχε ως μωρό, πόσο μας χρειάζεται όλους για να τον βοηθήσουμε να καταφέρει ό,τι για εκείνον είναι αυτονόητο.

Αποφάσισα χτες να δω κατά πόσο μπορούμε να ανταλλάξουμε δραστηριότητες. Ο Ρίκος έχει οπτικό πρόγραμμα που ο Αργύρης πάντα ζήλευε και μού ζητούσε να του φτιάξω. Με το δε Αργύρη ανέκαθεν διαβάζαμε-και τώρα παλεύουμε να το τηρήσουμε- μια ιστορία πριν πέσουμε για ύπνο.

Χτες, λοιπόν, ήταν η μέρα της αλλαγής, έβγαλα τους οφθαλμούς μου, αλλά έφτιαξα και πλαστικοποίησα το πρόγραμμα του Αργύρη χρησιμοποιώντας το ΜακΚουίν, τη Σάλλυ και όλους τους άλλους που έχουμε φάει στη μάπα όλοι οι γονείς, ο δε Ρίκος αναγκάστηκε να ακούσει ένα παραμύθι με ένα γουρουνάκι προτού μπορέσει να πάρει τα παιχνίδια του αγκαλιά για να κοιμηθεί. Ο Αργύρης ενθουσιάστηκε, η αισιοδοξία του μικρού ήταν πιο συγκρατημένη, διότι είδε άλλη μια κάρτα (‘ακούω την ιστορία’) να μπαίνει πρακτικά στο πρόγραμμα.

Όσο για τη μανούλα που έχει δυο καταστάσεις λειτουργίας σαν τα bits ένα πράγμα, (joy despite everything είναι η μία με το αντίστοιχο label, αυτοκτονικές τάσεις είναι η δεύτερη με το label ‘το γνωστό μαύρο σκυλί’) ενημερώνει το φιλοθεάμον κοινό της ότι χτες ήταν μια μέρα ξέφρενης χαράς.