Φτιάξε μου τη μέρα

Η χτεσινή μέρα ξεκίνησε κολασμένα. Αρχικά υπήρχε το άγχος προκειμένου να φύγω νωρίτερα από τη δουλειά, για να πετύχω τη νηπιαγωγό στο σχόλασμα-εμμονές δεν έχει μόνο ο Ρίκος, αν αργήσω κάπου υποφέρω πραγματικά.

Στο νηπιαγωγείο μού τόνισαν ιδιαιτέρως, μέχρι τελικής εμπεδώσεως, ότι δε συμμετέχει στην ομάδα παρά μόνο αν πρόκειται για τραγούδι, κατά τ’ άλλα δουλεύει τις εργασίες του με τη συνοδό. Από την άλλη, πρόσθεσαν ότι έχει βελτιωθεί στη σωματική του επαφή (τώρα αυτό ακούγεται κάπως), αλλά το νόημα ήταν ότι δεν είναι απότομος όταν τον πλησιάζουν παιδάκια ή και η ίδια η δασκάλα πλέον. Δεν απογοητεύτηκα, δεν έχει κλείσει ούτε μήνα ακόμα εκεί. Ο μικρός πάει χαρούμενος και γυρίζει χαρούμενος, αφού δεν κάνουμε φουλ ειδική αγωγή φέτος αυτό είναι το δεύτερο καλύτερο δυνατό γι’ αυτόν (νομίζω).

Στο κολυμβητήριο εξακολουθούν να υπάρχουν τα προβλήματα ωραρίου, ήμουν σπίτι χτες και μπόρεσα να τον πάω την παρανοϊκή ώρα που ήταν διαθέσιμοι οι προπονητές (15.30!!!!), αλλά η όποια διάθεσή μου είχε πάει κατά διαόλου.

Βάζω του μικρού να φάει (ψάρι, πατάτες, ντομάτα, δώστε βάση, παίζει ρόλο), και κάθομαι στον άλλο καναπέ να τελειώσω το ρημαδομανκέλλ. Και ξαφνικά ακούω το τέρας να μου λέει «Μαμά, μου βάζεις κι άλλες πατάτες?» με ερωτηματικό ύφος και μού φτιάχνει όλη τη μέρα με τη δομημένη και σωστή φρασούλα –και δίκαιο άιτημα υπόψιν, αυτές είχαν τελειώσει!

Πιδί μ’, αν ο Μητσοτάκης είναι το ανθρώπινο υποκατάστατο του Βάλιουμ, εσύ είσαι το δικό μου Προζάκ!