Όλη η εικόνα?

Λες κι ήταν επετειακό (η χτεσινή μέρα ήταν αφιερωμένη στην ενημέρωση σχετικά με τον αυτισμό) χτες το πρωί ήμουν στα ΚΔΑΥ και το βράδυ σε μια συνάντηση γονέων παιδιών με αυτισμό.
Για τα ΚΔΑΥ βλέπε κάτου, για τη συνάντηση με τους γονείς που εκδίδουν το περιοδικό «Παιδί-Ειδικά Δικαιώματα» ακολουθεί επιγραμματική ενημέρωση.
Οι κύριοι άξονες γύρω από τους οποίους θα κινηθούν στα επόμενα τεύχη είναι η παράλληλη στήριξη, η κατηγοριοποίηση του αυτισμού ως αναπηρία (διότι οι νόμοι περί αναπηρίας, επιδομάτων κλπ δεν τον περιέχουν) και η κάρτα αναπηρίας.
Για την παράλληλη στήριξη έχουν ξεκινήσει (και ελπίζουν να γίνουν με μαζικότερο τρόπο) προσφυγές στα δικαστήρια-κανείς βέβαια δε μιλάει για καλά ειδικά σχολεία, με ανησυχεί λίγο αυτό.
Ο ιθύνων νους δείχνει δραστήριος και ικανός άνθρωπος, με κούρασε λίγο το ασταμάτητο κάπνισμα και ορισμένες μακροσκελείς αναγνώσεις άρθρων-μού θύμισε ατμόσφαιρα πολιτικών συγκεντρώσεων του ΕΜΠ που ξεκινούσαμε να μιλήσουμε για τάχαμου θέματα της σχολής και προηγούνταν ψηφίσματα συμπαράστασης στα απανταχού δοκιμαζόμενα αδέρφια ημών.
Κλείνω με το κλασικό πλέον απόφθεγμά μου: οψόμεθα.
ΥΓ. Το "όλη η εικόνα" του τίτλου, που κόντεψα να ξεχάσω γιατί το είχα βάλει, σημαίνει ότι όσο γνωρίζω γονείς βλέπω τα εξής κοινά σημεία:

• δίνουμε όλοι ένα πραγματικό σκασμό λεφτά για μαθήματα, ποσά ασύλληπτα,
  
• η δημόσια παράλληλη στήριξη είναι όνειρο για τους περισσότερους,
  
• ταλαντευόμαστε μεταξύ ειδικού σχολείου και παράλληλης στήριξης-ένταξης, με αμφότερους τους θεσμούς να υπολειτουργούν,
  
• νιώθουμε παγιδευμένοι και δρούμε αποσπασματικά-εννοείται ότι όλα τα παραπάνω είναι εντελώς προσωπικά συμπεράσματα.