1.4.08

Coming clean

Κυριακή, επίσκεψη στην πεθερά μου και κάποια στιγμή μένουμε μόνες με τα παιδιά. Λίγο που ΄χει παλιώσει και ωριμάσει το θέμα αυτισμός ένδον, λίγο ο καφές και τα όσα είχε πει η Μαρία περί παππούδων, είμαι αρκετά πρόθυμη να τα πούμε εκ βαθέων.

Ξεκινάμε από τα βασικά, τι σκεφτόμαστε να κάνουμε του χρόνου με το σχολείο, περνάμε στην αποκάλυψη της Διάχυτης Αναπτυξιακής Διαταραχής, στην τριάδα των ελλειμμάτων, φαντασία, επικοινωνία, στερεοτυπίες κλπ και πριν δείξουμε μπούτι-όπου μπούτι o «αυτισμός»-η γυναίκα έχει ακούσει πραγματικά πολλά για ένα απόγευμα και δικαιολογημένα αλλάζει τη συζήτηση.

Είναι αλήθεια ότι τους συγκεκριμένους παππούδες τους είχαμε αφήσει εντελώς εκτός παιχνιδιού από άποψη ενημέρωσης, εγχειρίσεις, όγκος, επιληψία δεν ξέρουν τίποτα. Βέβαια κι οι δικοί μου γονείς που ξέρουν, ο μεν παππούς δεν πολυεπικοινωνεί με το Θόδωρο, η δε γιαγιά μόνο όταν άρχισε να τον πηγαινοφέρνει στο ειδικό περσινό σχολείο, να γνωρίζει παιδιά και μαμάδες παραδέχτηκε ότι υπάρχει πρόβλημα (βέβαια ήταν η μοναδική γιαγιά, προς τιμή της, όλες οι άλλες ήταν μαμάδες που αναγκαστικά είχαν παρατήσει τις δουλειές τους ή δούλευαν περίεργες βάρδιες).

Για πρώτη συζήτηση καλά πήγε, ελπίζω να μιλήσει η πεθερά στον πεθερό και να σταματήσει να λέει του Ρίκου μ’ αυτόν τον Καζαντζίδειο λυγμό στη φωνή: «Γιατί, αγόρι μου, δεν ακούς τον παππού?»

Από το autism memoir που διαβάζω τώρα: η γιαγιά ρωτάει το γιο της, μπαμπά του αυτιστικού Walker: “Is he deaf? I think he is deaf.”

7 σχόλια:

roula karamitrou είπε...

Η μοναδική γιαγιά άκουσε, ακούμε κι εμείς...θα το πούμε, θ'ακούσουν κι άλλοι. Μέρα, μέρα.
Γεια σου, Μαριλένα

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Δως τους το χρόνο τους, είναι πολλά αυτάπου πρέπει να νοιώσουν..
Καλή σας μέρα και καλό σας μήνα

athanasia είπε...

'Αντε, καλή αρχή! :)

Μεγάλο κέρδος θα είναι όταν θα ξέρουν τί συμβαίνει, ν' αρχίσει σιγά-σιγά ο μακρύς κι επίπονος δρόμος της αποδοχής...

Ανώνυμος είπε...

ενώ δεν θα έπρεπε είμαι οπαδός της απολύτως κλειστής οικογένειας:
μαμά , μπαμπάς , παιδιά
ή και χωρίς το ένα από τα τρία αν συντρέξει λόγος.
μέσα σ' αυτήν την πολύ μικρή κοινότητα συμβαίνουν όλα και οι άλλοι εισπράττουν τον απόηχο.
αν τον αποδίδουν χωρίς Καζαντζίδειο λυγμό είναι σαφώς καλύτερα!

Μαριλένα είπε...

Καλημέρες, συγγνώμη για την αργοπορημένη απάντηση:
Σ' ευχαριστώ Ρούλα, δεν υπάρχει κι άλλη λύση :-).
Φωτούλα, σωστό, θα δείξει.
Αθανασία, δεν ξέρω τι έχει να αποδεχτεί κάποιος που ούτε καθημερινά συναναστρέφεται το παιδί ούτε έχει ποτέ την ευθύνη του, αλλά βλέπουμε.
Holly, το αυτό πιστεύω, απλώς νιώθω ότι το έχω παρακάνει με την εσωστρέφεια-εεεε μη σχολιάσεις την ύπαρξη μπλογκ :-)

athanasia είπε...

Μαριλένα,

Το "γιατί" στο σπίτι του γιού τους, το "γιατί" το διαφορετικό εγγόνι... Δεν είναι εύκολα αυτά, αν φέρεις τον εαυτό σου μερικά χρόνια μπροστά... Θα γίνει, αλλά θα πάρει καιρό.

Μαριλένα είπε...

Αθανασία, μάλλον έχεις δίκιο, τι μάλλον, έχεις.