Coming clean

Κυριακή, επίσκεψη στην πεθερά μου και κάποια στιγμή μένουμε μόνες με τα παιδιά. Λίγο που ΄χει παλιώσει και ωριμάσει το θέμα αυτισμός ένδον, λίγο ο καφές και τα όσα είχε πει η Μαρία περί παππούδων, είμαι αρκετά πρόθυμη να τα πούμε εκ βαθέων.

Ξεκινάμε από τα βασικά, τι σκεφτόμαστε να κάνουμε του χρόνου με το σχολείο, περνάμε στην αποκάλυψη της Διάχυτης Αναπτυξιακής Διαταραχής, στην τριάδα των ελλειμμάτων, φαντασία, επικοινωνία, στερεοτυπίες κλπ και πριν δείξουμε μπούτι-όπου μπούτι o «αυτισμός»-η γυναίκα έχει ακούσει πραγματικά πολλά για ένα απόγευμα και δικαιολογημένα αλλάζει τη συζήτηση.

Είναι αλήθεια ότι τους συγκεκριμένους παππούδες τους είχαμε αφήσει εντελώς εκτός παιχνιδιού από άποψη ενημέρωσης, εγχειρίσεις, όγκος, επιληψία δεν ξέρουν τίποτα. Βέβαια κι οι δικοί μου γονείς που ξέρουν, ο μεν παππούς δεν πολυεπικοινωνεί με το Θόδωρο, η δε γιαγιά μόνο όταν άρχισε να τον πηγαινοφέρνει στο ειδικό περσινό σχολείο, να γνωρίζει παιδιά και μαμάδες παραδέχτηκε ότι υπάρχει πρόβλημα (βέβαια ήταν η μοναδική γιαγιά, προς τιμή της, όλες οι άλλες ήταν μαμάδες που αναγκαστικά είχαν παρατήσει τις δουλειές τους ή δούλευαν περίεργες βάρδιες).

Για πρώτη συζήτηση καλά πήγε, ελπίζω να μιλήσει η πεθερά στον πεθερό και να σταματήσει να λέει του Ρίκου μ’ αυτόν τον Καζαντζίδειο λυγμό στη φωνή: «Γιατί, αγόρι μου, δεν ακούς τον παππού?»

Από το autism memoir που διαβάζω τώρα: η γιαγιά ρωτάει το γιο της, μπαμπά του αυτιστικού Walker: “Is he deaf? I think he is deaf.”