Πρέπει να έχω αναφέρει ξανά (και ξανά) ότι έχουμε μια πολύ ικανή εργοθεραπεύτρια. Καθ’ όλη τη διάρκεια της συνεδρίας ο Θόδωρος επικοινωνεί μαζί της και διασκεδάζει. Ενδιαφέρον έχουν τα διάφορα μυστήρια ελλείμματα του Θόδωρου που ανακαλύπτει και πρέπει να δουλευτούν.
Το τελευταίο που διαπίστωσε ότι δεν μπορεί να κάνει ο Θόδωρος, είναι να περπατήσει με το πλάι σαν τον κάβουρα. Ο μικρός είναι ακουμπισμένος στον τοίχο, βρε αυτό το ποδαράκι τώρα, τίποτα ο νέος. Τώρα το σαββατοκύριακο στην Ερέτρια το δουλέψαμε λίγο: ο Θοδωρής ήταν στο τσιμεντένιο παρτέρι κι έκοβε φύλλα, τραβώντας το δεξί ποδαράκι κάναμε 5 μετρημένα βήματα δεξιά και πάλι πίσω να συνεχίσουμε το θεάρεστο έργο του φυλλοσουρομαδήματος.
Η αρχικά πλήρης ανικανότητα (το παιδί μπερδευόταν κ σχεδόν έπεφτε κάτω) αντικαταστάθηκε πλέον από μια σχετική ευχέρεια. Το οποίο μού θυμίζει μια φράση από την εισαγωγή του βιβλίου που διαβάζω τώρα. Το βιβλίο είναι το Reasonable People-memoir of autism and adoption και το απόσπασμα της εισαγωγής είναι αντιγραφή (και δική μου μετάφραση) από την αυτοβιογραφία του Tito Mukhopadhyay- αυτιστικού συγγραφέα και ποιητή. Αναφέρεται στις αυθόρμητες (για τους νευροτυπικούς) σωματικές κινήσεις που για τον ίδιο ήταν προκλήσεις και αντικείμενο μάθησης, μιλάει για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο:
«Η μητέρα έπρεπε να του κρατήσει τα χέρια και να τον κάνει να ζωγραφίσει τα σχήματα, καθώς το αγόρι σιγά σιγά άρχιζε να αντιλαμβάνεται το ‘πώς’ να το κάνει και τι να αποφύγει. Οι αναγνώστες μου δεν θα πρέπει να έχουν τη λανθασμένη εντύπωση ότι δεν ήξερε τι να κάνει, ήταν το ‘πώς’ που δεν ήξερε. Στην πραγματικότητα κάθε πρόβλημα που αντιμετώπιζε αφορούσε αυτό το ‘πώς’».
11 σχόλια:
"Πως;" και είναι που κάθε φορά πρέπει να ανακαλύπτεις εσύ για σένα τη φωτιά.
Καλή σου βδομάδα
Υ.Γ. Καλά είμαι
Αυτή η διαδικασία, πολλούς και πολύ μας μπερδεύει!
Καλημέρα και καλή βδομάδα, φιλενάδα :)
Καλημερα Μαριλενα
σιγα σιγα θα το μάθει κι αυτό και εκτός απο περπάτημα κάβουρα θα κάνει και άλλα πιο πολλά, πιο θεαματικά:)
Το νομοσχέδιο ακόμα να το μελετήσω...τρεχάματα στις δουλειές και στις στιγμές...
σε ευχαριστώ για το υλικό που μου στειλες μπαι δε γουει :)
Ευδοκια
Καλημέρα - καλή εβδομάδα!
Αυτό το "πως"... Στη Χριστίνα, μπορεί να έπαιρνε πάρα πολύ χρόνο η όποια εκμάθηση, χωρίς κανένα σημάδι προόδου, ώσπου ξαφνικά (με χαρακτηριστική ασυνέχεια) φαινόταν ότι δεν πήγε χαμένη όλη η προσπάθεια.
Πάντως, είναι ενδιαφέροντα αυτά τα κινητικά ιδιόρρυθμα στον αυτισμό και μ' έχουν απασχολήσει πολύ: το βάδισμα στις μύτες (ιδίως στα πολύ μικρά), το κατέβασμα στις σκάλες χωρίς εναλλαγή του ποδιού, η δυσκολία να πηδήξουν με τα δυο πόδια συγχρόνως, η δυσκολία στο ποδήλατο, το βάδισμα στο πλάι. Σ' άλλα παιδιά πιό έντονο, σ' άλλα λιγότερο έντονο, σ' άλλα παιδιά με σημαντικότερη πρόοδο, σ' άλλα με μικρή πρόοδο.
Φωτούλα, το ελπίζω να είσαι καλά, διότι δεν το ΄χω σε πολύ να στείλω από ΄κει το Ρίκο κ να πάρει κ να σηκώσει όποιον σε πειράζει. Καλή καλή αλλά μη μου πειράξετε τη Φωτούλα!
Ρουλίδιο, μας δεν έχεις βάλει ποστ σήμερα κ απορούμε?
Ευδοκία, σ' ευχαριστώ κ ΄γω δεν το ΄χω διαβάσει φουλ ακόμα-άκουσον άκουσον-αν δεν είχα συναντηθεί με γονείς δεν θα είχα καμία ιδέα.
Αθανασία, πολύ επιστημονικό αυτό που θα πω, αλλά εγώ φαντάζομαι τον εγκέφαλο σαν μια πολή που τη βλέπεις τη νύχτα φωτισμένη από ψηλά. Με ορισμένες ασκήσεις κάποια κομμάτια φωτίζονται. Αντίστροφα όταν ο μικρός είχε επιληπτικές κρίσεις είχα το άγχος ότι έπεφτε το ρεύμα σε διάφορα σημεία. Είναι μια πολύ εμπεριστατωμένη μελέτη για τις συνάψεις όπως βλέπεις :-).
Στο ςχω ξαναπει αλλα πρεπει να μη ξεχνας οτι:
Οσο το παιδι παιρνει επιληπτικα φαρμακα,κινητικα θα εχει προβληματα που οταν καποια στιγμη τα κοψει,θα δεις τρομερη αλλαγη (παντα θετικα εννοειται).
Χμμμ...
Μαρία, στον αυτισμό υπάρχουν τα κινητικά και χωρίς επιληψία.
Χωρίς, φυσικά, αυτό να σημαίνει ότι δεν σημειώνεται πρόοδος, μικρή ή μεγάλη, ανάλογα με το παιδί και τον τρόπο που θα εκπαιδευτεί.
σιγο0υρα υπαρχουν κινητικα προβληματα στον αυτισμο αλλα τα αυτιστικα που παιρνουν και επιληπτικα φαρμακα εχουν πολυ περισσοτερα (επιπροσθετα προβληματα) που οταν αφαιρεθει το φαρμακο η διαφορα που βλεπουμε ειναι μεγαλη.Και απο οτι ξερω ο Ρικος παιρνει πιο δυνατο φαρμακο απο αυτο που επαιρνε ο Παυλος. και ΣΕ το λεω αυτο με απολυτη σιγουρια
Mαρία, να ΜΕ λες... :)
Το είπα όχι γιατί αμφισβητώ τα περί φαρμάκων, απλώς έχω μια εμμονή να θυμίζω (και να μου θυμίζω) ότι τα δύσκολα είναι πολυπαραγοντικά... Δεν ξέρω αν ήμουν σαφής. :)
...δεν θα πρέπει να έχουν τη λανθασμένη εντύπωση ότι δεν ήξερε τι να κάνει, ήταν το ‘πώς’ που δεν ήξερε...
Εντάξει, εδώ μιλάμε για κινητικό (αν κατάλαβα καλά) πρόβλημα, αλλά γενικεύοντάς το (όχι που θα το άφηνα) μπορώ να πω ότι κι εγώ ξέρω τι πρέπει να κάνω, το "πως" δεν έχω βρει ακόμα.
Καλό βράδυ όμορφη Μαριλένα!
ΥΓ. υπέροχο το τσάι;-)
Οψόμεθα για το αντιεπιληπτικό-ποιος άφησε αυτές τις βόρειες να μπουν στο μπλόγκ μου?
Mamma, το πώς θα το πούμε στο επόμενο τσάι :-), φιλιά πολλά!
Δημοσίευση σχολίου