O Brother, Where Art Thou?

Είμαι στο κολυμβητήριο, περιμένω το Ρίκο να τελειώσει, βλέπω παιδάκια με κινητικά προβλήματα, παιδιά που χοροπηδάνε και δε συμμαζεύονται εύκολα όπως ο Ρ, παιδάκια που ηχολαλούν.

Περιμένω στην αίθουσα αναμονής του κέντρου ειδικής αγωγής, υπάρχουν παιδάκια φανερά υπερκινητικά, παιδάκια κλεισμένα στον εαυτό τους.

Παιδότοπος: πλην του Ρίκου που θα κολλήσει με τα μπαλάκια και θα μπαίνω κάθε τόσο να τον ξεκολλήσω δε βλέπω κανένα παιδί με ιδιαιτερότητες κι ας μείνω ένα τρίωρο γεμάτο.

Σε παραλία με χιλιάδες λαού, στο άλσος Βεϊκου, στην συνοικιακή παιδική χαρά είμαστε οι μοναδικοί, δεν έχει τύχει ποτέ να συναντήσω τα παιδιά του κολυμβητηρίου ή του κέντρου λογοθεραπείας.

Είναι θέμα διασποράς? 10% που υπολογίζεται το ποσοστό ανθρώπων με ειδικές ανάγκες δεν μου φαίνεται τόσο μικρό που να το δικαιολογεί.

Φταίει η Αθήνα?-τα ΄χει πει ο αρχηγός Κούρτοβικ, η Αθήνα δεν είναι πόλη για παιδιά, αναπήρους και ηλικιωμένους.

Δεν καταφέρνουμε να οργανωθούμε και να σπάσουμε τον κοινωνικό αποκλεισμό?

Δεν έχω ιδέα.

Βασίλη, άτιμο πλάσμα, είδες, επικοινωνήσαμε χτες κι αμέσως άρχισα τα επαναστατικά, οι σκλάβοι δεν έχουν παρά τις αλυσίδες τους να χάσουν κλπ. Από ‘δω και πέρα όλαι αι βιβλιοαναφοραί είναι αφιερωμέναι εξαιρετικά σε σένα.