12.10.07

O Brother, Where Art Thou?

Είμαι στο κολυμβητήριο, περιμένω το Ρίκο να τελειώσει, βλέπω παιδάκια με κινητικά προβλήματα, παιδιά που χοροπηδάνε και δε συμμαζεύονται εύκολα όπως ο Ρ, παιδάκια που ηχολαλούν.

Περιμένω στην αίθουσα αναμονής του κέντρου ειδικής αγωγής, υπάρχουν παιδάκια φανερά υπερκινητικά, παιδάκια κλεισμένα στον εαυτό τους.

Παιδότοπος: πλην του Ρίκου που θα κολλήσει με τα μπαλάκια και θα μπαίνω κάθε τόσο να τον ξεκολλήσω δε βλέπω κανένα παιδί με ιδιαιτερότητες κι ας μείνω ένα τρίωρο γεμάτο.

Σε παραλία με χιλιάδες λαού, στο άλσος Βεϊκου, στην συνοικιακή παιδική χαρά είμαστε οι μοναδικοί, δεν έχει τύχει ποτέ να συναντήσω τα παιδιά του κολυμβητηρίου ή του κέντρου λογοθεραπείας.

Είναι θέμα διασποράς? 10% που υπολογίζεται το ποσοστό ανθρώπων με ειδικές ανάγκες δεν μου φαίνεται τόσο μικρό που να το δικαιολογεί.

Φταίει η Αθήνα?-τα ΄χει πει ο αρχηγός Κούρτοβικ, η Αθήνα δεν είναι πόλη για παιδιά, αναπήρους και ηλικιωμένους.

Δεν καταφέρνουμε να οργανωθούμε και να σπάσουμε τον κοινωνικό αποκλεισμό?

Δεν έχω ιδέα.

Βασίλη, άτιμο πλάσμα, είδες, επικοινωνήσαμε χτες κι αμέσως άρχισα τα επαναστατικά, οι σκλάβοι δεν έχουν παρά τις αλυσίδες τους να χάσουν κλπ. Από ‘δω και πέρα όλαι αι βιβλιοαναφοραί είναι αφιερωμέναι εξαιρετικά σε σένα.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω και εις πάσα στιγμήν εις καθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων"
Φυσικά θα επανέλθω και φυσικα επιφυλάσσομαι....
Βασίλης Μ.

Μαριλένα είπε...

Τις προάλλες η Οκτάνα, τώρα αυτό, ο Εμπειρίκος για κάποιο λόγο είναι μέσα στο μυαλό μου εσχάτως.
Φυσικά και θα επανέρχεσαι, για ποιον γράφω εγώ όλους αυτούς τους υψηλούς στοχασμούς και τσιτάρω όλη την ιντελιγκέντσια?
Τη δεδομένη αγάπη μου,
γιορς
McK

Maria είπε...

Ημουν για ολιγα εικοσιτετραωρα χωρις ιντερνετ και ομολογω οτι μου ελειψε το πνευμα σου.
Με τον ιδιο τροπο εχω αναρωτηθει και εγω ,γιατι δηλαδη δεν βλεπω παιδακια"διαφορετικα" εξω , παρα μονο στα μερη που προανεφερες.
Και τελικα ξερεις,πιστευω οτι δεν θελω κατα βαθος οταν βγαινω εξω σε μερη που συχναζουν τα " κανονικα" να συνανταω και παιδακια αυτιστικα σαν το δικο μου ή γενικοτερα με καποιο αλλο προβλημα.
Αυτο που πραγματικα θελω ειναι να βλεπω την ανοχη και κατανοηση των ανθρωπων και οχι την δυσφορια και τον οικτο τους.

Μαριλένα είπε...

Μαρία, με προβλημάτισε πολύ αυτό που είπες-κυρίως επειδή το λες εσύ που νιώθω ότι είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος σε διάφορα. Οίκτο νιώθω μόνο για τα παιδάκια που δεν έχουν ανθρώπους να τ' αγαπούν και να τα φροντίζουν. Όσο για το αν νιώθουν οι άλλοι οίκτο για μένα το θεωρώ εντελώς εξωπραγματικό, αυτό κι αν δε με αγγίζει. Την ανοχή και την κατανόηση στο διαφορετικό (που είμαστε όπως και ένα κάρο άλλες μερίδες πληθυσμού) πώς θα την πετύχουμε αν δεν κάνουμε αισθητή την παρουσία μας? Νομίζω ξεκινάμε μεγάλη κουβέντα.